Τίποτα δεν θυμίζει χρονιάρες μέρες Χριστουγέννων στη Ιτέα

Τέτοιες μέρες γιορτινές κλεισμένος σπίτι λόγω καραντίνας κοιτάζω από το τζάμι του παραθύρου μου την πλατεία και τον κεντρικό δρόμο μέχρι τα καφενεία. Πιο πέρα μια φάτνη και λίγα λαμπάκια εδώ κι εκεί στις κολόνες έτσι να θυμίζουν Χριστούγεννα. Κι όπως χάνεται η ματιά μου μέχρι το Σχολείο, κάθομαι και νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια εδώ στο χωριό.

Μέχρι τα 12 τα έζησα εδώ, έφυγα και ξαναγύρισα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Οι μνήμες ζωντανές και πολλές. Ανέμελα χρόνια, παρόλο που οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε δεν ήταν και οι καλύτερες. 

Τίποτα δεν είναι όμως όπως τότε να θυμίζει χρονιάρες μέρες Χριστουγέννων στην εποχή μας. 

Κίνηση σχεδόν μηδαμινή. Κάπου κάπου περνάει και κάποιο αυτοκίνητο ή ένας χωριανός τον δρόμο, για να θυμίζει ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε. Οι εποχές άλλαξαν και οι άνθρωποι κλειστήκαμε στο καβούκι μας. 

Η καμπάνα χτυπά αλλά κανείς δεν περνάει πια για την εκκλησία. 

Δεν υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα. Δεν βγαίνουμε πλέον όπως παλιά. 

Θυμάμαι αυτές τις μέρες όλα τα καφενεία στέναζαν ασφυκτικά από θαμώνες, γέλια κουβέντα και χαρτιά μέχρι να ξημερώσει. Και τα κεράσματα στα σπίτια έπαιρναν κι έδιναν, συνήθως γλυκό του κουταλιού και κουραμπιέδες. Παιδιά παντού στα μαγαζιά στην πλατεία με εκείνες τις μαύρες πλαστικές μπότες (γαλότσες λόγω λάσπης) παίζαμε ξένοιαστα στο χιόνι και γιορτάζαμε κάθε μέρα αυτές τις άγιες μέρες μέχρι να σκοτεινιάσει, να ανάψουν τα λαμπιόνια, και να καταλήξουμε σε κάποιο σπίτι φιλικό που γιόρταζε. 

Τότε που ο κόσμος χαίρονταν με τα λίγα, και το δώρο της πρωτοχρονιάς για τους περισσότερους φάνταζε ένα μακρινό άπιαστο όνειρο. Τότε που η αγάπη ήταν διάχυτη παντού σε όλα τα σπίτια. Αν και φτωχικά τα περισσότερα σχεδόν, πάντα περίσσευε για όλους ακόμα και για τους συγγενείς που έρχονταν από την πόλη και τα γύρω χωριά, θείους, θείες, ξαδέλφια και που όλοι κοιμόμασταν στο πάτωμα στρωματσάδα σαν μια οικογένεια. 

Κοιμόμασταν τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί όλο το βράδυ λέγαμε αστεία και γελούσαμε.

Τι να πρωτοθυµηθώ!!! 

Η μέρες εκείνες πέρασαν ανεπιστρεπτί και το μόνο που μας έχει μείνει είναι η γλυκειά νοσταλγία και η θύμηση του παρελθόντος να ψυχανεμίζεται γύρω μας σαν κάτι άπιαστο και μακρινό. Οι εικόνες περνούν από τα µάτια µου, άλλες έντονες, άλλες αχνές από το πέρασµα του χρόνου, και διαπιστώνω ότι όσο µεγαλώνω, τόσο περισσότερο γυρίζω πίσω στα περασµένα. 

Πέρασε πάνω από μισός αιώνας για τους περισσότερους από μας μα δεν μπορεί να σβήσει με τίποτα τις παιδικές μνήμες του χωριού μας. Ο νους μας τρέχει πάντα σε εκείνες τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων της Ιτέας.

Κάπως έτσι ήταν τότε τα Χριστούγεννα στο χωριό που δεν θα σβήνουν ποτέ από τη μνήμη μου...

Καλές Γιορτές!!!

Σημείο αναφοράς για την δεκαετία του ΄80 η Pub του Νίκου Γούλα

Σημείο αναφοράς για την δεκαετία του ΄80 ήταν η Pub του Νίκου Γούλα για το χωριό μας. 

Eνα μπαρ παλιάς κοπής, από την εποχή που όλοι μας γινόμασταν μια παρέα και ο μπάρμαν γνώριζε απ΄την καλή κι απ΄την ανάποδη τι ήθελε να ακούσει ο καθένας μας. Ένα bar που είχε ότι τραβούσε η ψυχούλα σου και "πλημμύριζε" από ποτό και μουσική. 

Θυμάμαι έναν ζεστό χώρο και μια μεγάλη μπάρα από μασίφ ξύλο με όλα τα απαραίτητα "εργαλεία" πάνω της που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα bar των αστικών κέντρων. 

Γενικά τη δεκαετία του ’80, όσον αφορά στη διασκέδαση, τα πράγματα ήταν πολύ πιο σαφή. 

Ο κόσμος έβγαινε σε συγκεκριμένα μαγαζιά γιατί στα χωριά δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. 

Τότε, όταν ξεκινούσες να πας κάπου για ποτό, ήξερες από πριν ποιους θα βρεις εκεί και τι μουσική θα ακούσεις.

Η διακόσμηση από μόνη της υπονοούσε την προσοχή μας στη μουσική. Πίσω απ΄το μπαρ δέσποζε η τεράστια συλλογή από CDς. Μπαίνοντας και ρίχνοντας μια πρώτη ματιά, περίμενες να ακούσεις κάτι άλλο, κάτι πολύ διαφορετικό...είχες αυτή την αίσθηση. Πέρα από το μουσικό κομμάτι, όπου ο Νίκος έθετε πάντα ψηλά, υπήρχε μια κάψα για μουσική που δύσκολα θα άκουγες αλλού. 

Πρέπει να μιλήσω και για τη διακόσμηση. 

Τέτοιο μέρος δεν υπήρχε για τα δεδομένα της εποχής. Το μαγαζί ήταν κουκλί. 

Που να ήξερε κι εκείνος τότε πόσο μπροστά ήταν. 

Εκεί ένιωσα από την πρώτη στιγμή μια απέραντη οικειότητα που δεν σταμάτησα ποτέ να νιώθω μέχρι τη μέρα που έκλεισε. 

Φυσικά έγινε αμέσως το στέκι μου. 

Οι περισσότεροι σχεδόν όλη την μέρα την βγάζαμε εκεί ακούγοντας μουσική, αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι έχω την εντύπωση πως δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει το ηχοσύστημά του. 

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά...ένας μουσικός παράδεισος.

Αυτό που σε τράβαγε εκεί σχεδόν κάθε μέρα για ένα καφέ ή ένα ποτό ήταν ότι παρόλο που είχε γίνει στέκι για τους περισσότερους, ποτέ δεν ήξερες πως θα εξελιχθεί η βόλτα σου από εκεί. 

Η κάθε του νύχτα ήταν διαφορετική επειδή ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τις επιθυμίες μας.

Για κάποιους από εμάς, του πρώτου "πυρήνα", δεν ήταν απλά ένα στέκι. Οι δεσμοί που αναπτύξαμε τόσο μεταξύ μας όσο και με τον χώρο ήταν αλληλένδετοι. Αισθανόμασταν όλοι ανεξαιρέτως σαν μέρος της ζωής μας....

Νικόλα φίλε μου...άφησες κι εσύ το λιθαράκι σου στον "τοίχο" της ιστορίας του χωριού μας!!!

Αγαπώ τη βροχή...γιατί μοιάζει με τη στιγμή!

Αγαπώ τη βροχή...

Γιατί μοιάζει με τη στιγμή...

Κάθε φορά είναι διαφορετική...μοναδική!

Μπορεί να έρθει ξαφνικά...

Άλλες φορές σε προειδοποιεί σπρώχνοντας τον ουρανό προς τα κάτω μέχρι εκείνος να μελανιάσει από την πίεση. 

Δροσερή ή παγωμένη, ήμερη ή θυμωμένη, βιαστική η επίμονη, μελωδική ή βραχνή, χαμογελαστή ή θλιμμένη, σε κάνει να νοσταλγείς ή να ξεχνάς.

Αγαπώ τη βροχή...να την ακούω όπως τη μουσική.

Γιατί τρυπώνει στα πιο όμορφα Καλοκαίρια μου και με κάνει να τρέχω κάθε φορά κάτω από κάποια τέντα ή μαρκίζα, ισορροπώντας ανάμεσα στον πανικό και την ευτυχία. 

Και εκεί που κάθομαι και τη χαζεύω γίνεται η πιο δυνατή μου ανάμνηση...τελειώνει...εξαφανίζεται, και γω αναπολώ το μεθυσμένο της άγγιγμα.

Υστερα την συναντώ στην καρδιά του Φθινοπώρου και μες τον Χειμώνα, να μου γράφει αγγίζοντας το τζάμι θολά μηνύματα.

Αγαπώ τη βροχή...γνωρίζω τα πάντα γι΄αυτήν. 

Αποτελεί, μαζί με την μουσική, την πρώτη ύλη για να φτιαχτεί κάθε αληθινό κι ανόθευτο συναίσθημα.

Ξέρω πως οι σταγόνες ταξιδεύουν πάντα η μια δίπλα στην άλλη, όπως οι νότες, κι όταν η ώρα το αποφασίζει διαλέγει κάποιες απ΄αυτές να πέσουν στη γη. Και οι άλλες που μένουν πίσω δεν λυπούνται, γιατί με την πρώτη ηλιαχτίδα εκείνες που έπεσαν θα ξαναγυρίσουν μέχρι να ξαναφύγουν και να επιστρέψουν πάλι και πάλι και πάλι απ΄την αρχή.

Η ζωή της σταγόνας είναι κύκλος. 

Μόνο αν τολμήσει να βουτήξει στο κενό δίχως η ώρα να την προστάξει μόνο τότε θα χαθεί.

Καμιά όμως ποτέ δεν το δοκίμασε, και γιατί να το κάνει άλλωστε, τι πιο όμορφο απ΄το να πλέεις με ανοιχτά πανιά για πάντα με μια τόσο μεγάλη παρέα...

Δεν ξέρω αν είναι ο ήχος της βροχής που με συναρπάζει τόσο, ξέρω όμως σίγουρα πως είναι καταιγίδα συναισθημάτων...!!!

Αγαπώ τη βροχή.... 

Αφιερωμένο το επόμενο τραγούδι...

Την δεκαετία του 70 - ΄80 το ραδιόφωνο είχε την τιμητική του. Και εδώ στην Ιτέα το ίδιο. 

Φημίζεται άλλωστε για την πρωτοπορία της σε πολλά πράγματα.

Είναι η εποχή που δεκάδες πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί εκπέμπουν στα μεσαία κύματα. Εκπέμπουν με παλιό καλό λαϊκό οι περισσότεροι, και με ξένο κάποιοι λίγοι, με τηλέφωνα στον αέρα και τον γνωστό τρόπο αφιερώσεων. Έχουν μάλιστα και πάρα πολύ μεγάλο ακροατήριο. Όλοι εμείς οι νέοι της γενιάς μας τότε περιμέναμε με ανυπομονησία την αφιέρωση με το ανάλογο τραγούδι γεμάτο υπονοούμενα έρωτα κι αγάπης από το πρόσωπο που μας ενδιέφερε.

Ο κάθε πειρατικός σταθμός είχε και το ακροατήριό του. 

Οι περισσότεροι τον φτιάχναμε μόνοι μας, με χρήματα φυσικά που δεν μας περίσσευαν, αλλά ήταν τόση η αγάπη και το μεράκι που με ανυπομονησία περιμέναμε την στιγμή που θα βγαίναμε στον "αέρα". Βέβαια ήταν όλοι παράνομοι γιατί υπήρχε τότε το αφελές επιχείρημα ότι ένας πειρατικός σταθμός, μπορεί ακόμα να ρίξει ένα αεροπλάνο, γιατί δεν θα είχε λέει, σωστή επικοινωνία ο πιλότος με τον πύργο ελέγχου, λόγω ισχυρών παρεμβολών. Αυτό βέβαια ποτέ δεν είχε βάση, σε καμία περίπτωση, ούτε είχαμε ποτέ κανένα τέτοιο περιστατικό πτώσης αεροπλάνου, που να οφείλεται σε εκπομπή ερασιτέχνη. 

Η κύρια συχνότητα του ερασιτέχνη, ήταν περίπου οι 1600 χιλιόκυκλους στα μεσαία κύματα, και δεν είχε καμία σχέση με τίς συχνότητες των πύργων ελέγχου, που ήταν σε εντελώς διαφορετικές υπέρ υψηλές συχνότητες. Όμως, το κυνηγητό σε όλους εμάς, δεν είχε σταματήσει ποτέ!

Είχαμε όμως μια λατρεία σε αυτό που κάναμε, και ένα αλτρουισμό στο να θέλουμε να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο, που ούτε μας πτοούσε το ανελέητο κυνηγητό τους!

Αγωνία, λαχτάρα και πάθος, να κολλάς κάθε φορά με το κολλητήρι σου τα εξαρτήματα στο σασί, αντιστάσεις πυκνωτές, διόδους, και να στερεώνεις πάνω μετασχηματιστές, πηνία και βάσεις λυχνιών, και να αναμένεις το τελικό αποτέλεσμα. Και άντε και το έφτιαξες το μηχάνημα, μετά είχες την αγωνία αν θα δουλέψει σωστά. Και αφού το είχες καταφέρει να δουλέψει σωστά, έψαχνες το κρυφό από τα "μάτια" της αστυνομίας σημείο για να απλώσεις το χάλκινο καλώδιο της κεραίας που έπρεπε να είχε τα σωστά μέτρα και το ανάλογο ύψος. Από δέντρο σε δέντρο τις περισσότερες φορές που έφτανε και τα 100 μέτρα μήκος. Εξαρτήματα αγοράζαμε ή ανταλλάσσαμε μεταξύ μας οι ερασιτέχνες...ακόμα και ολόκληρους σταθμούς. Και ξεκινούσαμε τις εκπομπές πάντα μέσα σε ένα πέπλο αόριστου και αγνώστου μυστηρίου. Οι αφιερώσεις, πάντα με μικρά ονόματα. Ο Γιάννης στη Μαρία, ο Κώστας στη Γιωργία, ο Θάνος στη Σοφία και ούτω καθεξής. Μερικές φορές και με συνθήματα όπως η "ραγισμένη καρδιά" στο "κορίτσι με τις κοτσίδες" κ. α.  

Άλλες φορές άκουγες: 

"Αφιερώνεται το επόμενο τραγούδι, στην όμορφη Μελαχροινή που κάθεται στη πράσινη αυλόπορτα, και έχει στο αυτί της το ραδιόφωνο και μας ακούει!"

Πολλές φορές κάποιοι συνδέαμε και σε απ’ ευθείας ανοιχτή ακρόαση με το τηλέφωνο.

Αν ο εκφωνητής έβαζε συναίσθημα στη φωνή του, σωστούς δίσκους και να κάνει καλό πρόγραμμα, τότε είχε μεγάλο και φανατικό κοινό, κυρίως γυναικείο. Πολλά κορίτσια ερωτευόταν παράφορα τον εκφωνητή, τον οποίο ήθελαν διακαώς να γνωρίσουν και από κοντά. Αν δε είχες και τηλέφωνο στο σπίτι, τότε ήταν πού γινόταν πανδαιμόνιο. Ήταν πραγματικά όλα μια αληθινή μαγεία, που δεν περιγράφεται με λόγια! Και κατασκευαστικά είχε μαγεία ένας πομπός, αλλά και η εκπομπή στον "αέρα" άλλο πράγμα!

Αυτό πάλι που κάναμε βόλτες στη περιοχή και ακούγαμε σε πολλά σπίτια ραδιόφωνα να παίζουν το δικό μας σταθμό, αυτό δεν ξεπληρωνόταν με τίποτα!

Τότε τα κρατικά ραδιόφωνα, δεν τα προτιμούσε το κοινό, γιατί έπαιζαν τα κλασσικά κομμάτια.

Ο ερασιτέχνης όμως που είχε μεράκι με την μουσική την "έψαχνε" πολύ. Έψαχνε παντού στα δισκοπωλεία, τα σπάνια και καλά δισκάκια παλιά η της εποχής, και τα έπαιζε στις αφιερώσεις του. 

Δεν υπήρχε ποτέ πιθανότητα ένα κρατικό κανάλι να παίξει ένα "Time" των Pink Floyd  oύτε ένα "Black Magik Woman" των Santana. 

Τα σπάνια αυτά κομμάτια για τότε τα έβρισκε το μεράκι και μόνο το μεράκι του ερασιτέχνη, που θυσίαζε ώρες από το χρόνο του και χρήμα για να ψυχαγωγήσει το κοινό του!

Κάθε ερασιτέχνης είχε και ένα ψευδώνυμο.

Σας παραθέτω όλα τα ευρηματικά ψευδώνυμα και δίπλα τα ονόματα από τους "Ραδιοερασιτέχνες" της Ιτέας εκείνης της εποχής:

"Καλόκαρδος" -  Χρήστος Χριστοδούλου

"Θεσσαλός" -  Χρήστος Μπαλαντίνας

"San Remo" -  Νίκος Κουτσουμπέης

"Sylvania" -  Σπύρος & Μάκης Ανδριανόπουλος

"Ανεπανάληπτος" -  Ηλίας Μακρής

"Ράδιο 69" -  Βάϊος Καραγιάννης

"Απίθανος" -  Αρης Λιάχανος

"Α12" -  Αχιλλέας Μπαλαντίνας

"PlayBoy" -  Ζήσης Αρχοντής

"Μεγαλόκαρδος" -  Βαγγέλης Κοντοβάϊος

"Τα Σκαθάρια" -  Μίλτος Λιάχανος, Βαγγέλης Γούλας, Σάκης Μακρής

"Απαρηγόρητος" -  Αλέκος Μανώλης

"Περαστικός" -  Φίλιππας Μπακαβέλος

"Super Sonic" -  Θάνος Μακρής

"Ραδιοφωνία Libero" -  Βασίλης Καναράς, Κώστας Γιαννάκος

 

Ολοι μας πιστεύω κατά βάθος οι ερασιτέχνες που ασχοληθήκαμε νοσταλγούμε εκείνα τα χρόνια, αλλά όμως τίποτα δεν είναι σήμερα όπως τότε...

Άλλες εποχές!!!

Αν είχαν τσίπα και φιλότιμο...

Αγαπητοί φίλοι

Ο νομός Καρδίτσας ήταν πάντοτε ο φτωχός συγγενής της Θεσσαλίας και της Ελλάδας γενικότερα.

Τώρα με τις πλημμύρες ήρθε και η χαριστική βολή.

Πέρασαν από την μεταπολίτευση και μετά πολιτικοί και πολιτικοί, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, στελέχοι με "μεγάλα" ονόματα κλπ, αλλά η Καρδίτσα σταθερά παρέμεινε πίσω ουραγός σε κάθε τομέα και ανάπτυξη να κοιτάζει από μακριά τις άλλες πόλεις όπως τα Τρίκαλα τον Βόλο κ.α.

Ο σημερινή Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας κάνει φιλότιμες προσπάθειες προς την σωστή κατεύθυνση αλλά δεν μπορεί να καλύψει λάθη δεκαετιών.  

Έτσι λοιπόν...μετρώντας τις πληγές και μαζεύοντας τα κομμάτια της καταστροφικής νεροποντής, αναλογιζόμαστε πλέον τι φταίει κάθε φορά που έχουμε ένα φυσικό φαινόμενο στην Ελλάδα και πάντα έχουμε καταστροφές και θύματα. 

Προφανώς υπάρχουν ευθύνες... 

Μπορεί λοιπόν η ξαφνική βροχόπτωση να ήταν ένας μεγάλος παράγοντας για την πλημμύρα. 

Μπορεί τα πολλά νερά που έπεσαν να δημιούργησαν χειμάρρους και να ξύπνησαν τα ρέματα που είχαν μπαζωθεί, αλλά αναδεικνύουν και τις ευθύνες των δημόσιων υπηρεσιών και του κράτους γενικότερα, τόσο ως προς τις καθυστερήσεις στην υλοποίηση αντιπλημμυρικών έργων όσο και ως προς τον καθαρισμό των ποταμών και των ρεμάτων.

Όλα αυτά λοιπόν συνετέλεσαν ώστε κάθε φορά που έχουμε φυσικά φαινόμενα να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές εδώ και χρόνια. Και όλα αυτά συνεχίζονται γιατί στην χώρα μας όλα τα ανεχόμαστε και κανείς δεν τιμωρείται.

Γιατί σ΄αυτή τη χώρα ποτέ κανείς δε φταίει.

Γιατί σ΄αυτή τη χώρα δεν υπάρχει τσίπα και φιλότιμο

Τσίπα σημαίνει ντροπή... 

Σημαίνει ανάληψη της ευθύνης με σκυμμένο το κεφάλι...

Σημαίνει πως όταν φτύνουν κάποιον δεν λέει πως βρέχει...

Όλοι θα πληγώσουμε κάποιον και θα φερθούμε άσχημα κάποια στιγμή στη ζωή μας, άθελά μας ή μη. 

Το ζήτημα είναι πόσα κιλά φιλότιμο έχει ο καθένας πάνω του για να το παραδεχτεί. 

Αυτό είναι η τσίπα. 

Εκείνη η εσωτερική ντροπή που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι έφταιξες. 

Αν όλοι αυτοί λοιπόν που έφεραν τα πράγματα εδώ που τα έφεραν, γιατί προφανώς δεν ήρθαν από μόνα τους.

Αν λοιπόν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και μιλούν για την Ελλάδα σαν να πρόκειται για Τιτανικό, ότι η Ελλάδα είναι στην εντατική, ότι η Ελλάδα απαρτίζεται από κοπρίτες οι οποίοι δεν δουλεύουν, ότι μαζί τα τρώμε και τα λοιπά και τα λοιπά. Αν όλοι αυτοί λοιπόν είχαν, αυτό που λέμε και στο χωριό μου, τσίπα και φιλότιμο, αυτό που έπρεπε να κάνουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα ήταν να ζητήσουν ένα συγνώμη, ένα ειλικρινές συγνώμη, και μετά να έκαναν το εξής:

Να βγαίναν στον λαό μπροστά να μιλήσουν και θα ήταν και το τελευταίο τους διάγγελμα:

"Ελληνίδες Ελληνες σας οδηγήσαμε εδώ που σας οδηγήσαμε, ξέρουμε πώς με το κακό που σας έχουμε κάνει δεν υπάρχει περίπτωση να μας συγχωρήσετε, δεν σας ζητάμε να μας συγχωρήσετε, σας ζητάμε να μας ξεχάσετε και εμείς εξαφανιζόμαστε από προσώπου γης."

Αντίθετα αυτοί που με τις ευθύνες τους έφεραν τα πράγματα μέχρι εδώ.

Αυτοί που κάθε φορά με την πρώτη φωτιά και βροχή καιγόμαστε ή πνιγόμαστε.

Αυτοί που μας κουνούν το δάχτυλο και το αποτέλεσμά τους είναι να μετρούμε ζημιές και θύματα.

Όλοι αυτοί λοιπόν, έχουν το θράσος να εμφανίζονται από πάνω και ως σωτήρες...

Εδώ πάει και μια ατάκα του αείμνηστου Λάμπρου Κωνσταντάρα στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο" (Μαυρογιαλούρος).

"Οι γυναίκες και οι πολιτικοί αγαπητέ μου, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους, γιατί υπάρχει κίνδυνος να ξανάρθουν εκλογές και η περιφέρειά σου να σε γράψει στην περιφέρειά της"

Π Σ

                                       Άρθρο μου στην εφημερίδα "ΠΑΛΑΜΑΣ Ενημέρωση"

Αν...

Αν δεν έκλεισες μάτια όταν τραγούδαγες "Θα πιω απόψε το φεγγάρι"

Αν δεν έκλαψες από ευαισθησία όταν "Κλείναν οι δρόμοι με βροχή" 

Αν δεν αισθάνθηκες ρίγος και πόνο όταν "Έπεφτε βαθιά σιωπή"

Αν δεν αγκάλιασες "Το άγαλμα" του δρόμου που σε θυμήθηκε

Αν ερωτευμένος δεν ψιθύρισες "Όλα δικά σου μάτια μου"

Αν δεν ψιθύρισες σε μπουάτ το "Δάκρυ μας σταλιά σταλιά"

Αν δεν φώναξες βουρκωμένος "Φίλε έλα απόψε που πονάω"

Αν...

Αν...

Αν...

Τότε σίγουρα στη ζωή σου θα νοιώθεις μοναξιά...

Δεν ξέρω αν είναι τα τραγούδια του, δεν ξέρω αν είναι η μοναδική φωνή του, δεν ξέρω αν είναι οι γλυκές αναμνήσεις που σημάδεψαν τη νιότη μου, δεν ξέρω...

Ξέρω όμως ότι ξενύχτησα ακούγοντάς τον βράδια αξημέρωτα με όνειρα πλημμυρισμένα γεμάτα έρωτα, λατρεία, αγάπη, πόνο, χαρά. Λάτρεψα τα τραγούδια του, έκλαψα μαζί τους στα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα, στα πρώτα βήματα της μουσικής μαθαίνοντας κιθάρα, στα πρώτα καρδιοχτύπια...

Καλή αντάμωση αγαπημένε μου Γιάννη να σε ξανακούσω εκεί πάνω και να ξανακλάψω πάλι σαν μικρό παιδί...!!!😥

Περιβαλλοντική ασυνειδησία...

Σε όλες τις εισόδους του χωριού μας σχεδόν, εκεί στις άκρες στο μεριά τα πράγματα έχουν γίνει ανεξέλεγκτα πλέον. 

Έχουν δημιουργηθεί πολλές εστίες από μικρές χωματερές μια αναπνοή από τις αυλές των σπιτιών γεμάτες σκουπίδια, απορρίμματα, μπάζα, περιττώματα και ότι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου.
Κάποιοι, λοιπόν, εδώ στην Ιτέα ούτε παιδεία έχουν, ούτε αυτογνωσία. Γιατί αλλιώς, δεν εξηγείται η περιβαλλοντική τους ασυνειδησία. Φαίνεται πως δεν αρκεί σε κάποιους ο χώρος υγειονομικής ταφής απορριμμάτων που έχει οριοθετηθεί από τον δήμο. 

Θα πρέπει να δημιουργήσουν τη δική τους χωματερή.
Οι εικόνες προκαλούν αγανάκτηση. 

Τι κι αν έχουν τοποθετηθεί πινακίδες από τον δήμο, που απαγορεύουν τη ρίψη των απορριμμάτων και των άλλων περιττών αντικειμένων!
Ανεξέλεγκτα, λοιπόν, κάποιοι ασυνείδητοι της αντίληψης "τα άχρηστα μακριά από το σπίτι μου κι όπου θέλουν ας είναι...", βρίσκουν εύκολα προσβάσιμους χώρους σε σημεία του χωριού, στις εισόδους, δίπλα στον κεντρικό δρόμο, λίγα μέτρα από το τελευταίο σπίτι του χωριού, και ξεφορτώνουν μικρά και μεγάλα φορτηγά με μπάζα, σκουπίδια και πτώματα ζώων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που προκαλούνται στο περιβάλλον και κατ’ επέκταση στην ποιότητα ζωής των ίδιων των κατοίκων του χωριού μας γενικότερα.
Είναι αδιάφοροι και υπερόπτες και προφανώς δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν.
Μήπως δεν γνωρίζουν ότι είμαστε υποσύνολο ενός συνόλου;;;
Μήπως δεν ακούνε καθημερινά, ότι αυτό απαγορεύεται, και είναι ότι χειρότερο για την αισθητική και πρωτίστως την υγεία μας;;;
Σίγουρα γνωρίζουν!!! Σίγουρα ακούνε!!! Σίγουρα βλέπουν!!!!
Όμως δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν...γιατί απλά, δε θέλουν.
Γιατί είναι τόσο ανεύθυνοι, που δεν τους ενδιαφέρει για τον άλλον αν τον ενοχλούν.
Σκουπίδια παντού, στα χωράφια, στους δρόμους στα γεφύρια, στα ποτάμια.
Άδεια πλαστικά κουτιά από φυτοφάρμακα παντού.
Και φυσικά δεν πάνε μόνα τους εκεί, κάποιοι τα μεταφέρουν και τα πετούν.
Υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για την υγεία μας απ΄αυτό;;

Όχι πέστε μου...

Μίμης Σουλιώτης: Ένας γιατρός που δίδαξε ήθος κι ανθρωπιά

Στις δύσκολες εποχές που ζούμε υπήρξαν άνθρωποι με Α κεφαλαίο που νοιάστηκαν για τον συνάνθρωπό τους όσο κανείς άλλος.
Που μας δίδαξαν ανθρωπιά, αγάπη κι εμπιστοσύνη και δεν εκμεταλεύτηκαν την ιδιότητά τους για δικό τους όφελος.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να αφιερώσω δυο λέξεις για έναν τέτοιο άνθρωπο και γιατρό της περιοχής μας.
Τον Μίμη Σουλιώτη!
Το οφείλω στη μνήμη του...
Nοιώθω πολύ τυχερός που τον γνώρισα!!
Σύμφωνα με την παραδοσιακή αντίληψη της ιατρικής, ο ορισμός του «καλού γιατρού» εμπεριέχει έντονα τα ηθικά στοιχεία όπως τα καθόρισε ο Ιπποκράτης. Δηλαδή ο γιατρός οφείλει να είναι ανιδιοτελής και φιλάνθρωπος κατά την εξάσκηση των καθηκόντων του, να παρέχει τις υπηρεσίες του ισότιμα και δίκαια σε πλούσιους και φτωχούς. Ένας γιατρός με όλα τα παραπάνω στοιχεία, γέννημα - θρέμμα Παλαμά, υπήρξε για πολλά χρόνια στην περιοχή μας ο Μίμης. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος με ήθος, πραγματική αγάπη για τη δουλειά του, ευαισθησία και επαγγελματισμό. Η ταπεινοσύνη του φωτεινό παράδειγμα για όλους μας. Ένας γιατρός με αξιοπρέπεια, με λαμπρές καταβολές, και εξαίρετος επιστήμονας.
Στάθηκε σε όλες τις περιπτώσεις εδώ και χρόνια με πραγματικό ενδιαφέρον σε όλους μας ανεξαιρέτως.
Το ότι έζησε στην περιοχή μας πρέπει να νοιώθουμε πολύ τυχεροί.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω το μέγεθος της προσφοράς αυτού του ανθρώπου.
Μόνο τα καλύτερα μπορώ να πω για τον Μίμη και σαν γιατρό και σαν άνθρωπο!
Ελπίζω ο Δήμος Παλαμά κάποια στιγμή να αναγνωρίσει έμπρακτα την προσφορά του!

Αλησμόνητες βραδιές γεμάτες μουσική...

Έχω παίξει κατά καιρούς σε διάφορα μέρη, με καλούς και άξιους μουσικούς, αλλά και φίλους πάνω απ΄όλα. Με τον Αποστόλη Μαντέ με μια μεγάλη ιστορία πίσω του, τον μαέστρο Γιάννη Μπάτρα επίσης υπέροχο πιανίστα με ευαισθησία και σημασία στη λεπτομέρεια, τον Ναπολέων Μουλιάκο, τον Μάριο Σιαμέτη κλπ αλλά και με τον αείμνηστο Κώστα Χαλιμούρδα για λίγο διάστημα πριν φύγει νωρίς για το μεγάλο δίχως γυρισμό ταξίδι.

Μεγάλο σχολείο το πάλκο και η συνεργασία μαζί τους.
Κάθε φορά ανακάλυπτα και κάτι παίζοντας δίπλα τους.
Έχει απίστευτες ομορφιές αλλά και μεγάλες δυσκολίες στην αρχή που ξεκινάς σε ένα ζωντανό πρόγραμμα.
Θα αναφερθώ για τις μουσικές βραδιές στην Ιτέα.
Συνεργάστηκα μ’ έναν αξιόλογο τραγουδιστή, αλλά και άνθρωπο, από τον Πέτρινο, τον Κώστα Μητράκο.
Τον εκτιμώ και τον αγαπάω και νιώθω ότι υπάρχει και από τη δική του πλευρά η εκτίμηση και ο σεβασμός. Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια είμασταν μαζί πολλές σαιζόν. Τον γνώρισα πρώτη φορά το 1992 που συνεργαστήκαμε στο υπέροχο από κάθε άποψη μαγαζί του Θέμη στο "Ηλιοτρόπιο" στην Ιτέα (1992 -1996). Μετέπειτα με την ονομασία "Χαγιάτι" (2010 - 2014) αλλά και σε διάφορες συναυλίες με αφιερώματα που κάναμε σε μεγάλους δημιουργούς όπως Θεοδωράκη, Καλδάρα, Ξαρχάκο, Κουγιουμτζή, Ακη Πάνου κλπ.

Το "Χαγιάτι" ήταν ένας χώρος ζεστός, προσεγμένος από κάθε άποψη με ολοζώντανες τεράστιες ζωγραφιές στους τοίχους που αποτύπωναν διάφορα μέρη του χωριού μας. Ο χώρος είχε επιμεληθεί προσωπικά από τον Θέμη Παπακυρίτση ιδιοκτήτη, και από τον Χάρη Μακρή εικαστικό ζωγράφο που ζει εδώ στο χωριό και έχει διακριθεί με έργα του σε πολλές εκθέσεις. Ένας χώρος μοναδικός παρεϊστικος κατάλληλος για ζωντανή μουσική που τον βρίσκεις μόνο σε μεγάλες πόλεις. Στα χρόνια που δουλέψαμε εκεί πέρασε πολύς κόσμος από την γύρω περιοχή και από Καρδίτσα παρέες μεγάλες κάθε φορά. Γέμιζε ασφυκτικά, δεν έπεφτε καρφίτσα. Πέρασαν και πολλοί μουσικοί σαν πελάτες, οι περισσότεροι έπαιξαν και τραγούδησαν μαζί μας σαν μια μεγάλη παρέα.

Δεν ήθελα από την αρχή να παίξω σε χορούς, πανηγύρια και άλλα τέτοια σχετικά.
Δεν ήταν στη ιδιοσυγκρασία μου. Μια φορά έκανα το λάθος και πήγα, τρόμαξα με όλη την κατάσταση και τις απαιτήσεις των ανθρώπων εκεί, και το μετάνιωσα σφόδρα. Ήμουν πάντα της άποψης ότι την μουσική πρέπει να την "υπηρετείς" και όχι το αντίθετο, γιατί πρώτα παίζεις για τον εαυτό σου, βάζεις την καρδιά και την ψυχούλα σου και το αποτέλεσμα που βγαίνει σε δικαιώνει πάντα. Δεν επιδίωξα ποτέ να παίζω ότι νάναι και οπουδήποτε. Πάντα διάλεγα το μέρος, το πρόγραμμα, και ιδιαίτερα τους συνεργάτες μου.

Ήταν επιλογή μου.
Έχουμε περάσει μοναδικές στιγμές κάθε φορά με όλα τα παιδιά της ορχήστρας...

Έχουμε παίξει τον άμμο της θάλασσας από τραγούδια...
Έχουμε κλάψει και ανατριχιάσει με κάποια απ΄αυτά...
Έχουμε πει τα καλύτερα ανέκδοτα όταν κατεβαίναμε από το πάλκο και χαλαρώναμε...
Έχουμε ρίξει απίθανο γέλιο με τα διάφορα ευτράπελα της νύχτας...
Έχουμε να διηγούμαστε ατέλειωτες ιστορίες από κείνες τις βραδιές στα εγγονάκια μας....
Και το κυριότερο...
Έχουμε να θυμόμαστε...

Ο κύκλος των χαμένων...μουσικών

Μουσικοί...
Εκείνοι οι άνθρωποι που είμαστε πάντα πίσω, ακούραστοι "εργάτες" και αφανείς ήρωες της μουσικής, και που δεν φαινόμαστε όσο θάπρεπε και όσο μας αξίζει, γιατί κατά κάποιο περίεργο τρόπο κλέβουν οι τραγουδιστές με την λάμψη τους το φως μας.

Είναι η μοίρα μας...
Ο πολύς κόσμος ακούει και σιγοτραγουδάει τα όμορφα τραγούδια πολλές φορές, ακούει την φωνή, και αγνοεί ότι πίσω από κάθε μεγάλη επιτυχία βρίσκεται και η ψυχή ενός μουσικού.

Όμως χωρίς εμάς τους "αφανείς ήρωες", δεν θα υπήρχε τραγούδι για να τραγουδήσουν.
Βλέπετε στα τραγούδια που ακούμε και που μας αρέσουν, πάντα θα λείπουν τα ονόματα των μουσικών που έβαλαν ψυχή, καρδιά, συναίσθημα για να βγει ένα όμορφο αποτέλεσμα.

Ότι και να νομίζουμε για τον εαυτό μας τελικά, πάντα θα είμαστε κάτι λιγότερο χωρίς τους άλλους γύρω μας...

Οι παιδικές Καλοκαιρινές Κυριακές μου...

Θυμάμαι τα Καλοκαίρια μικρός στο χωριό την δεκαετία του ΄60 τότε που τα σπίτια μας είχαν κοινές αυλές και τα παιχνίδια μας δεν είχαν τελειωμό. Τότε που τα Κυριακάτικα απογεύματα ήταν γεμάτα από κάθε άποψη, και που έμοιαζαν γιορτινά κάθε φορά.
Εμείς τα πιτσιρίκια τα περιμέναμε σαν λύτρωση για να βάλουμε τα καλά μας, να βγούμε νωρίς στο γήπεδο, αν έπαιζε η ομάδα μας ο "Ενιπέας", και μετά περίπατο στην καθιερωμένη "Βόλτα" του χωριού.
Έτσι ονομάζαμε το απογευματινό περπάτημα στον κεντρικό δρόμο, από το Δημοτικό σχολείο μέχρι το παλιό γεφύρι μας.
Πάνω κάτω...ασταμάτητα...για ώρες.

Γέμιζε η δημοσιά με κόσμο. 

Ένα σκηνικό, από άνδρες και γυναίκες, παρέες – παρέες να πηγαινοέρχονται στον κεντρικό δρόμο του χωριού και να γνωρίζονται μεταξύ τους. Εκεί έβλεπες τις κοπέλες καλοντυμένες, να περπατάνε αγκαζέ και να χαμογελάνε ρίχνοντας κλεφτές ματιές γεμάτες υπονοούμενα στα αγόρια. Άλλες φορές πάλι το φλέρτ γίνονταν με διάφορα πρόχειρα σημειώματα σε χαρτάκια που έδιναν τα αγόρια στις κοπέλες διακριτικά να τα διαβάσουν. Πολλές φορές κάποιος ξάδερφος έπαιζε το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα σε δυο νέους που φλέρταραν και έτσι βοηθούσε την κατάσταση και τους έφερνε σε επαφή. Δεν έλλειπαν βέβαια οι μικρό παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί από τους συγγενείς που θίγονταν η τιμή και η υπόληψή τους από τα διάφορα πειράγματα.
Πάντως είναι γεγονός πως πολλοί γάμοι έγιναν με τόπο γνωριμίας τη "Βόλτα" στο Κουτσιαρί και πολλά ζευγάρια που έχουν ως αφετηρία της σχέσης τους την εποχή εκείνη, έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνο το ξέγνοιαστο πήγαινε - έλα.

Μέχρι νάρθει τελικά το σούρουπο και να στρωθούμε αποσταμένοι και διψασμένοι για σουβλάκι και μπυρίτσα σε κάποια από τις παρακείμενες ταβέρνες του δρόμου, του Φόντα ή του Μπότσικα, με τα τραπεζάκια έξω και τα τζουκ-μπόξ να παίζουν διάφορα τραγούδια εποχής που μιλούσαν για αγάπη, ξενιτιά, πόνο και γενικά για τη ζωή. Εκείνη η βόλτα που προλάβαμε εμείς οι μεγαλύτεροι ήταν θεσμός για το χωριό μας από τα παλιότερα χρόνια το γνωστό "σεργιάνι" Ήταν μια ευκαιρία να γίνει το "νυφοδιάλεγμα" μεταξύ των νέων και ταυτόχρονα μια ευκαιρία να διασκεδάσουν και να ξεδώσουν ανέξοδα οι άνθρωποι. 

Πιό κάτω και κεντρικά, μια μεγάλη ξύλινη παλέτα με τον βαρύγδουπο τίτλο, γεμάτη φωτογραφίες από σκηνές του Ελληνικού κινηματογράφου διαφήμιζε την ταινία της Κυριακής μπροστά στην είσοδο του θερινού σινεμά δίπλα από το καφενείο του Γιώργου Κοντοβάϊου (Ματσούλα). 

Κι εμείς μικρά παιδάκια, προσπαθούσαμε να τρυπώσουμε κρυφά ανάμεσα στον κόσμο γιατί χρήματα για εισιτήριο δεν υπήρχαν. Κι όταν τελικά είμασταν τυχεροί και τα καταφέρναμε, καθόμασταν όλα μαζί κάτω και μπροστά στα άσπρα χαλίκια, κοντά στο τεράστιο πανί γιατί η "πλατεία" ήταν γεμάτη, και τα καθίσματα πιασμένα απ΄τους μεγάλους. Βλέπετε υπήρχε σεβασμός στον μεγαλύτερο κι αυτό διδάσκονταν πρώτα στο σπίτι, και μετά στο σχολείο.

Κι όταν έσβηναν πια τα φώτα, και άρχιζε η προβολή από εκείνες τις μοναδικές ταινίες της εποχής, (που τις βλέπουμε ακόμα και σήμερα όλοι μας σα να΄ναι πρώτη φορά) άκουγες τον ήχο από τον πασατέμπο που πουλούσε κάποιο παιδάκι στα διαλείμματα ή τα γέλια και τους ψιθύρους από τους θαμώνες που σχολίαζαν το έργο.

Ώσπου η ταινία έγραφε "ΤΕΛΟΣ"...ευχάριστο τις περισσότερες φορές.
Κι όλοι έφευγαν ικανοποιημένοι και γελαστοί για τα σπίτια τους για ξεκούραση, γιατί τους περίμενε μια κουραστική Δευτέρα και μια μεγάλη βδομάδα με σκληρή δουλειά.
Έτσι περνούσαν κατακαλόκαιρο οι Κυριακές στο χωριό...γιορτινές, αισιόδοξες.

Τώρα που τα σκέφτομαι...όλες εκείνες οι Κυριακές ήταν μια ιεροτελεστία για όλους μας!!!

                                           Άρθρο μου στην Εφημερίδα "Παλαμάς Ενημέρωση"

Κάνε κάτι να χάσω το τραίνο...

Η φωνή του κυλάει τόσο αρμονικά πάνω στης ράγες της μουσικής, και είμαι ευτυχής που αυτό το τρένο με ταξιδεύει ακόμα από το 1976.
Ο πρώτος ανεκπλήρωτος έρωτας, το πρώτο καρδιοχτύπι της εφηβείας μου και πολλές αναμνήσεις. 

Πολλά ταξίδια με τραίνο στη ζωή μου κι όλα σημαδεμένα από αυτό το τραγούδι. Ξέρω ότι στους σταθμούς όταν θα στέκομαι θα βλέπω ακόμα τους ανθρώπους να αγκαλιάζονται σαν να 'ναι η τελευταία φορά.
Το έχουν τα τραίνα αυτό. 

Ειδικά τα τραίνα.
Μάλλον επειδή κάποτε πράγματι έπαιρναν μαζί τους ανθρώπους που ήξεραν πως μπορεί να μη γυρίσουν ποτέ. Ανέκαθεν ήταν το μέσον της αυθεντικής φυγής, του ρομαντισμού, των αποχωρισμών.
Η αναμονή στον σταθμό, η προσμονή μιας συνάντησης, το ταξίδι στο άγνωστο, προσωπικές εμπειρίες, τα βιώματα μιας ολόκληρης εποχής έγιναν τραγούδια για χαρές και λύπες, για παρηγοριά, για έρωτες και αποχωρισμούς.
Τα τραγούδια με τραίνα εκφράζουν βαθιά συναισθήματα, καθώς σημαίνουν αποχωρισμούς, αβεβαιότητα αλλά κι ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο...

Τότε που τα τραγούδια μύριζαν αθωότητα....

Τότε που τα τραγούδια ήταν τραγούδια, και οι στίχοι τους μύριζαν αθωότητα.
Με μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια.
Κι ένα εισιτήριο διαρκείας στη μαγική μουσική για όλους όσους κρατάνε ζωντανά τα όνειρά τους με όποιο τίμημα. Είναι ίσως τα μοναδικά ταξίδια της ψυχής και του νου, που μπορείς να κάνεις κάθε ώρα και στιγμή, χωρίς κόστος...έτσι απλά!!!
Κυνηγάμε τα όνειρά μας, τα προσέχουμε, τους ανοίγουμε το παράθυρο της καρδιάς μας, τ' αγαπάμε. 

Κι όταν κάποια στιγμή χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, έρχονται άλλα όνειρα να μας βρουν και να μας ταξιδέψουν ψηλά.
Αρκεί το παράθυρό μας να παραμένει πάντα ανοικτό....
Ένα πολύ όμορφο τραγούδι που από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, άγγιξε την καρδιά μου.
Μου αρέσει επίσης πολύ και η εκτέλεση με τον Γιώργο Ζωγράφο

Η δύναμη της φύσης...

Αύγουστος 2017 στη Μονή Κηπίνας στα Τζουμέρκα.
Φτάνοντας, ένας καταπράσινος κλώνος που ξεπροβάλλει μέσα από τον βράχο με κάνει να σταθώ και αρχίζω να τον περιεργάζομαι.
Από μια μικρή χαραμάδα του βράχου αναδύεται με πείσμα για ζωή ένα καταπράσινο κλωνάρι.
Η δύναμη της φύσης, το μεγαλείο της ζωής, η δίψα για την επιβίωση, ένα μάθημα για να αγωνιζόμαστε και να μην τα παρατάμε, μια συνάντηση που αγγίζει τα όρια του θαύματος!
Η φύση τελικά έχει την ήμερη αλλά και την άγρια ομορφιά της.
Όταν αποφασίζει να δείξει τις δυνάμεις της...

τότε ο άνθρωπος μοιάζει μικρός και αβοήθητος μπροστά της.

Να ξαναζήσω τα ταξίδια μου με τρένο...

Από μικρός το αγαπημένο μου μέσο μετακίνησης ήταν το τρένο.
Από τα πέντε μου το πρωτογνώρισα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σχεδόν. Το πρώτο μου ταξίδι η Θεσσαλονίκη, μαζί με τον παππού μου τον συγχωρεμένο.
Δεν είχα καθίσει σε όλη την διαδρομή.
Πέρα δώθε σε όλα τα βαγόνια να με ψάχνει κι εγώ να μην ησυχάζω.
Τόση μεγάλη ήταν η χαρά μου.
Αυτό γινόταν τα καλοκαίρια μόλις τελείωνα το σχολείο πηγαίναμε μαζί στις δυο κόρες του, αδερφές του πατέρα μου που ζούσαν εκεί.
Εκείνες τις καλοκαιρινές διαδρομές τις θυμάμαι με νοσταλγία κάθε φορά που θέλω να ταξιδέψω.
Με βροχή και συννεφιά δεν υπάρχει ωραιότερο να ταξιδεύεις με τρένο.
Ξεκινούσαμε χαράματα θυμάμαι παλιά από τον υπέροχο σταθμό του Ορφανά, και φτάναμε απόγευμα αντικρίζοντας στη διαδρομή χωράφια στα χρώματα του καφέ και του πράσινου, δέντρα μοναχικά, χωματόδρομοι, στέρνες, μισογκρεμισμένα παλιά φυλάκια, και εικόνες, εικόνες, εικόνες…
Θα μπορούσα να ζήσω μέσα σε ένα κουπέ βαγονιού από εκείνα τα παλιά με τα μεγάλα παράθυρα που αισθανόσουν τόση ζεστασιά και ξεκούραση με τα αναπαυτικά εκείνα μεγάλα δερμάτινα καθίσματα.
Να κοιμάμαι και να με νανουρίζει ο γνωστός ήχος από τις ράγες.
Να αγοράζω κάθε φορά τα καθιερωμένα κρέμα και ριζόγαλο στο Λιανοκλάδι.
Να έχω το κεφάλι μου έξω από το τζάμι, να με χτυπάει το δροσερό αεράκι και να βλέπω την υπέροχη παραθαλάσσια διαδρομή του Πλαταμώνα με την μοναδική βίλα του Μοσκώφ χωμένη εκεί αγέρωχη μέσα στη θάλασσα να αντέχει στο χρόνο.
Μεγαλύτερος πια στη Λάρισα Καλοκαίρια με τους κολλητούς κάθε Κυριακή να παίρνουμε το τοπικό τραίνο για μπάνιο στον Πλαταμώνα παρέα με τα σακ-βουαγιάζ στον ώμο στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Και αφού κάναμε το μπανάκι μας και πίναμε τα καφεδάκια μας στον γυρισμό να περιμένουμε το τρένο στον σταθμό του Πλαταμώνα μαζί με άλλους ταξιδιώτες, και να γυρίζουμε αργά το βράδυ με γεμάτες τις μπαταρίες μας.
Υπέροχα χρόνια!!!
Στα χρόνια που ταξιδεύω έχω μπει σε κάθε λογής τρένο.
Ταξίδεψα με τρένο που δεν είχε κυλικείο, με βαγόνια να κοπανάνε πέρα-δώθε και να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον στριμωγμένοι.
Με στάσεις σε κάθε πέντε χιλιόμετρα σχεδόν.
Ολονύχτια ταξίδια φαντάρος μέσα σε κουκέτες χειμώνα χωρίς θέρμανση.
Ταξίδια με ζέστη κατακαλόκαιρο να μουλιάζεις στον ιδρώτα.
Να περιμένω στα Παλαιοφάρσαλα μόνος την ανταπόκριση με έναν καφέ στο χέρι σαν μετανάστης.
Ανθρώπους που γνώρισα, βιβλία που διάβασα, τραγούδια που άκουσα με το μικρό κασετοφωνάκι και με το πρόσωπο μου κολλημένο στο τζάμι.
Όνειρα που είδα λαγοκοιμώμενος στο κουπέ μου.
Άλλοτε μόνος και άλλοτε με παρέα.
Είδα ένα σωρό σταθμούς, σιδερένιες γραμμές και βαγόνια στην εγκατάλειψη, κλειστές αποθήκες.
Είδα ανθρώπους που ταξίδεψαν, που έφυγαν, που το έσκασαν, που ξαναγύρισαν, που αντάμωσαν, που αγκαλιάστηκαν σε μια αποβάθρα, που χωρίσανε με το βαγόνι να απομακρύνεται στα μάτια…
Ένα ταξίδι σχεδόν στον χρόνο...
Τι να πρωτοθυμηθώ...σαν ταινία ένα πράγμα!
Και τι δεν θα΄δινα να ξαναζήσω εκείνα τα ταξίδια....

Μια στιγμή χίλιες λέξεις...

Θυμάμαι στο χωριό μας, στα παιδικά μου χρόνια, δυο φωτογράφους που αποθανάτιζαν τις ιδιωτικές μας στιγμές, αλλά και τις διάφορες εκδηλώσεις της Ιτέας. Πάντα με την συγκατάθεσή μας φυσικά, λόγω χρημάτων, ακριβές για την εποχή μας. Είδος πολυτελείας βλέπετε για κάποιες οικογένειες που δεν είχαν στον Ήλιο μοίρα. Γι αυτό και οι παλιές φωτογραφίες είναι πολύ λίγες σε σύγκριση με το σήμερα που οι περισσότερες είναι άχρηστες από την υπερβολή.
Ο ένας φωτογράφος που δούλευε επαγγελματικά ήταν ο Γιώργος Κοντοβάϊος και μετέπειτα ο Δημήτρης Χριστοδούλου που τραβούσε καθαρά ερασιτεχνικά για δική του χρήση.
Και οι δυο μαζί είχαν αποθανατίσει τις καλύτερες στιγμές στα χρονικά του χωριού μας.
Τόσες που αν είχαν κρατήσει τα αρνητικά τους θα μιλούσαμε για μοναδικά ντοκουμέντα της Ιτέας.
Όμως όπως μου είπαν και οι δυο σε μια κουβέντα δεν κράτησαν σχεδόν τίποτα...
Τα έκαψαν...και μαζί τους κάηκε και το παρελθόν.
Από τότε μου άρεσε η φωτογραφία...
Από μικρός θυμάμαι χάζευα όταν έπεφτε στα χέρια μου κάποια ασπρόμαυρη.
Κι ας ήταν λίγες στην εποχή μας.
Είναι η στιγμή που βλέπεις και μένει εκεί, αναλλοίωτη στον χρόνο.
Αντιθέτως...δεν εκτιμώ το βίντεο, έχει κι αυτό την αξία του αλλά είναι άλλο πράγμα.
Δεν έχει εκείνο το μυστήριο και την μοναδικότητα της στιγμής.
Η φωτογραφία έχει εκείνη τη τελετουργία στην εμφάνιση του φιλμ που την κάνει ελκυστικά μοναδική.
Μια φωτογραφία όσο παλιώνει τόσο μεγαλύτερη και η αξία της, και οι στιγμές κάθε φορά που αποθανατίζουμε γίνονται μοναδικά ντοκουμέντα στο πέρασμα του χρόνου και της λησμονιάς.
Το μυστικό για μια καλή φωτογραφία είναι απλό...αρκεί πίσω από το κλείστρο του φακού να βλέπεις τα αντικείμενα με άλλο μάτι...αυτό της ψυχής.
Να ζωντανεύει μέσα σου η κάθε στιγμή...
Έτσι μόνο το αποτέλεσμα σε δικαιώνει.
Σήμερα με την ψηφιακή μηχανή είναι αλλιώς...
Κάθε φορά που τραβάω μια φωτό έχω την επιλογή να σβήσω ή να διορθώσω μια φωτογραφία, να την φέρω στα μέτρα μου, να διορθώσω το φωτισμό, να την αποθηκεύσω και αν και όποτε το θυμηθώ, να την εκτυπώσω.
Η ευκολία που σου παρέχει η ψηφιακή, δεν λέω, αρκετά βολική.
Όμως μου έχει λείψει εκείνη η αγωνία που είχα αν θα είναι όμορφες οι φωτογραφίες που τράβηξα.
Μου έχει λείψει εκείνη η αναμονή μέχρι να τις παραλάβω που έδωσα για εμφάνιση.
Θυμάμαι πήγαινα να παραλάβω τις τυπωμένες φωτό και σκεφτόμουν με αγωνία αν θα έχουν "καεί" και τι τελικά έχω τραβήξει;;;.
Εντάξει δε λέω, στην αρχή και στα πρώτα μας βήματα υπήρξαν και κακές στιγμές όταν με απογοήτευση έβλεπα κάποιες να είναι "κουνημένες" και κάποιες άλλες να δείχνουν τον "γάμο του Καραγκιόζη".
Όμως ακόμα κι αυτό είχε την μοναδικότητά του...το σασπένς του!!

Η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της φωτογραφίας έγινε στα 17 μου το 1978 μέσα απ τον φακό της Zenith 123 με 300mm τηλεφακό σε βαλιτσάκι. Με όλα τα καλούδια μέσα, φίλτρα χρωματιστά, σκανδάλη για τον ώμο σαν όπλο ένα πράγμα....προχωρημένα πράγματα για την ηλικία μου, μπήκα στα βαθιά που λένε.
Στο σπίτι δε "πόλεμος" για να την αγοράσω, καταλαβαίνετε!
Την συγκεκριμένη μηχανή την κράτησα πολλά χρόνια, μέχρι το Καλοκαίρι του 1989 όπου την δάνεισα σε κάποιο φίλο να την πάρει μαζί του στις διακοπές και εκείνος γύρισε χωρίς εκείνη...την έχασε μου είχε πει...έτσι απλά!!!. Πολύ αργότερα από κάποιον κοινό μας φίλο έμαθα ότι μου είχε πει ψέμματα, την είχε δει στο σπίτι του.
Την δεύτερη αναλογική φιλμάτη μηχανή την αγόρασα αργότερα από την Νάπολη της Ιταλίας όταν είχαμε πάει βόλτα ταξίδι το 1990. Μια Nikon D401s. Κι αυτή τη φορά με τηλεφακό Nikor 300άρι. 

Την έχω ακόμα έως σήμερα. Με εκείνη γέμισα αμέτρητα άλμπουμ και κούτες. Πειραματίστηκα κι έμαθα περισσότερα στην πορεία, τράβηξα τα περισσότερα φιλμ αλλά και τις καλύτερες φωτό.

Για τις ψηφιακές μου μηχανές που απόκτησα αργότερα δεν θα μιλήσω.
Νομίζω πως δεν έχουν την ίδια αξία. Ίσως μετά από κάποια χρόνια πάρουν κι εκείνες την θέση που τούς αξίζει.
Αυτά περί φωτογραφίας...!!!

Σ' αναζητώ...

Πόσο μας αγγίζουν τα λόγια ενός καλού τραγουδιού;;;
Πόσο όμορφα λόγια μπορεί να χωρέσει ένα τραγούδι;;;
Πόσες εικόνες, πόσα χρώματα, πόσες μελωδίες να λικνίζονται σε ένα εκστατικό χορό που παρασύρει γλυκά την ψυχή σε πλημμυρισμένα συναισθήματα;;;
Με στίχο φοβερό και μελωδία αισθαντική γεμάτη τρυφερότητα που όταν το ακούς να ταξιδεύεις και στο μυαλό σου να έρχονται μοναδικές στιγμές, εικόνες και χρώματα, και στη ψυχή αγάπη...μόνο αγάπη!!!

Σ'αυτή την χώρα έχουμε την τιμή να υπάρχουν φωνές όπως του Βασίλη.
Δεν τις ακούς στο ραδιόφωνο για τους γνωστούς λόγους.
Αλλά υπάρχουν και μας τιμούν με το ήθος και την αξία τους!
Εδώ...μετά από την ερμηνεία του τραγουδιού, θέλω να τον αγκαλιάσω.
Εκτός από την κατάθεση ψυχής και το συναίσθημα ο Βασίλης απογειώνει το κομμάτι και το περνάει στην Ιστορία σαν μια από τις καλύτερες ερμηνείες.
Νομίζω ότι είναι μοναδικός!!!
Σ' ένα απίστευτο τραγούδι πέρασε το δικό του ύφος με τρόπο μαγικό.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά, ούτε συγκυριακό με όλους τους μεγάλους συνθέτες που έχει ερμηνεύσει...

Σ' αναζητώ...
Η αγάπη μου σε κούρασε μα σου τη στέλνω για φυλαχτό.
Είναι αυτή που με κάνει να κοιτώ τον κόσμο με αγάπη και να ξορκίζω το κακό...
Είναι κάτι στιγμές που τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που ακούς.
Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης ας μην τέλειωνε ποτέ αυτό το τραγούδι.
Η ερμηνεία του Βασίλη το απογειώνει και το κάνει ποίημα ερωτικό.
Η μουσική είναι η τροφή της αγάπης τελικά.
Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοια τραγούδια.
Τόσο ταπεινό, τόσο ερωτικό, τόσο αγαπημένο τραγούδι, τόσο πολύ, που δεν το χορταίνω όσες φορές κι αν το ακούω...ύμνος!!!

Σας ευχαριστώ από καρδιάς!!!

Αφορμή η σημερινή ανάρτησή μου είναι που διάβασα σε κάποιο site για την γιορτή των αδελφών Σαράντη της γαλακτοβιομηχανίας "ΟΛΥΜΠΟΣ" και την προσφορά του δώρου των 1.2 εκατομμυρίων ευρώ στους εργαζόμενους, αλλά και συνεργάτες.
Ευκαιρία λοιπόν να καταθέσω κι εγώ ταπεινά τη άποψή μου για τους αδελφούς Σαράντη που γνώρισα μέσα από την δουλειά μου
Δούλεψα από τα 13α μου σχεδόν 30 χρόνια.
Τα 17 απ΄αυτά στο εργοστάσιο γάλακτος "ΟΛΥΜΠΟΣ" ιδιοκτησία της Ένωσης Συνεταιρισμών Λάρισας τότε (1991-2008).
Κι ενώ είχα προσόντα για κάτι καλύτερο προσλήφθηκα σαν απλός εργάτης.
Βλέπετε οι υπάλληλοι που δούλευαν στα γραφεία ή σε κάποιο σοβαρό πόστο ήταν οι "ημέτεροι" του κάθε προέδρου και οι συγγενείς του κάθε ανώτερου στελέχους της Ένωσης.
Έτσι δυστυχώς γίνονταν γενικώς σε όλες τις Ενώσεις της χώρας γι αυτό απέτυχαν παταγωδώς και δεν υπάρχουν πλέον.
Τον Αύγουστο του 2000 το εργοστάσιο περνάει στα χέρια των αδελφών Σαράντη (ΤΥΡΑΣ) από τα Τρίκαλα (ευτυχώς για μένα). Άγνωστοι τότε σε μας, οι περισσότεροι φοβηθήκαμε το αύριο μαζί τους και τι θα απογίνουμε τελικά. Όμως εκείνοι είχαν φιλότιμο και το κυριότερο ανθρωπιά, σπάνιο για τα δεδομένα στο χώρο εργασίας όσον αφορά τους εργοδότες. Οι περισσότεροι είναι στυγνοί επιχειρηματίες ξεχνώντας πολλές φορές το πως ξεκίνησαν, πατώντας πάνω σε πλάτες ανθρώπων εργαζομένων για να φτάσουν εκεί που είναι σήμερα.
Τελικά συνέχισα μαζί τους, μαζί με όλους τους συναδέλφους αφού με την αγορά του εργοστασίου "πήραν" και τους υπαλλήλους πακέτο.
Οι μόνοι που δήλωσαν παραίτηση και έφυγαν μόνοι τους καταλαβαίνοντας τι τους περίμενε, ήταν οι "ημέτεροι" των γραφείων και οι συγγενείς των προέδρων που λέγαμε.....λάκισαν στην κυριολεξία.
Στους επόμενους δυο μήνες με καλούν και μου προσφέρουν τη θέση προϊσταμένου στο μεγαλύτερο τμήμα του εργοστασίου, αυτό της εμφιάλωσης αναγνωρίζοντας τα προσόντα μου.
Βλέπετε η ιδιωτική πρωτοβουλία δουλεύει εντελώς διαφορετικά.
Έτσι πέρασα τα τελευταία οκτώ χρόνια πριν συνταξιοδοτηθώ μαζί τους.
Ήταν και τα καλύτερα χρόνια εργασίας για μένα!!!
Τους έζησα από μέσα και συνεργαστήκαμε άψογα μαζί.
Επιβράβευαν τους υπαλλήλους και όχι μόνο λεκτικά αλλά και χρηματικά.
Ανάλογα τα προσόντα ανέβαινες και βαθμίδα.
Είχαν απαγορεύσει, με τον δικό τους τρόπο, λέξεις όπως: Αφεντικό, προϊστάμενε, Διευθυντά κλπ
Η μόνες λέξεις που άκουγες συχνά ήταν: Συνεργασία, ομαδικότητα, φίλοι, οικογένεια και τα μικρά ονόματα όλων. Θυμάμαι μια μέρα, τιμωρήθηκε προϊστάμενος που μπήκε στο τμήμα του και δεν είπε καλημέρα στους εργαζόμενους.
Στα οκτώ χρόνια βραβεύτηκα για την προσφορά μου αρκετές φορές...
Άκουσα ευχαριστώ, μπράβο, συγχαρητήρια....λέξεις που δεν ξεστομίζει εύκολα κανένας εργοδότης...πιστέψτε με!
Τον Δεκέμβριο του 2008 βγήκα στη σύνταξη...
Τον τελευταίο προηγούμενο χρόνο πριν βγω, με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου με άδεια, τιμής ένεκεν για την προσφορά μου, και ο μισθός μου (διόλου ευκαταφρόνητος τότε) βρίσκονταν κάθε μήνα στον λογαριασμό μου κανονικότατα.
Δεν υπάρχει νομίζω σε ιδιωτική εταιρία απ όσο θυμάμαι κάτι τέτοιο στα χρονικά των τριάντα χρόνων εργασίας μου.
Αυτοί είναι οι αδελφοί Σαράντη...τους χρωστάω την συνταξή μου
Θα τους θυμάμαι πάντα με καλοσύνη και πάντα θα τους αναφέρω ως ζωντανό επιχειρηματικό παράδειγμα μίμησης.

Τάκη & Μιχάλη...σας ευχαριστώ από καρδιάς!!!

Η πιο συγκλονιστική στιγμή...

"Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι όταν ήμουν παιδί 
μιλούσαν για το μέλλον μου...
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, 
ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο...
Ίσως γι' αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ...
Ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα..."
(Τάσος Λειβαδίτης)

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ μικρός...φευγάτος, ονειροπόλος, ρομαντικός.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό άκουγα μουσική...μου άρεσε πολύ..."γεννήθηκα" μαζί της!
Με θυμάμαι επίσης ανεβασμένο ψηλά στην μεγάλη σκαμνιά της αυλή μας και τραγουδούσα....
Ήταν το ορμητήριό μου, η φωλιά μου.
Εκεί ψηλά καθόμουν με τις ώρες και ονειρευόμουν.
Από κείνα τα όνειρα που κάνουμε πάντα παιδιά, και που τα περισσότερα τελικά δεν μας βγαίνουν αληθινά, γιατί η ζωή έχει άλλα σχέδια για τον καθένα μας. Εκεί λοιπόν είχα φτιάξει μόνος μου θυμάμαι μια αυτοσχέδια κιθάρα, με ένα κομμάτι από κόντρα πλακέ ξύλο, με σύρματα απλά για χορδές, και προσπαθούσα μάταια να καταλάβω γιατί δεν έβγαζαν εκείνο τον όμορφο ζεστό ήχο, όπως στα τραγούδια που άκουγα από το μοναδικό τότε μέσο της εποχής, το ραδιόφωνο ή το τζουκμπόξ της απέναντι ταβέρνας του "Τριτάκια" τα βράδια.
Παρόλα αυτά γρατζούναγα απαλά τις "χορδές" τραγουδώντας ανέμελα γεμάτος ικανοποίηση.
Η μουσική προφανώς ήταν "μέσα" μου από την αρχή, έτσι γεννήθηκα, έτσι την κληρονόμησα, μάλλον από την μάνα μου, τραγουδούσε υπέροχα. Με την μουσική μέσα σου γεννιέσαι, είναι από τα πράγματα που έχεις ή δεν έχεις, δεν υπάρχει μέση οδός σ΄αυτά.
Αργότερα, δώδεκα χρονών μετακομίσαμε Θεσσαλονίκη οικογενειακώς, Καλοκαίρι του 1972.
Εκεί στο σπίτι της θείας μου κάποια μέρα μας επισκέφθηκε ένας φοιτητής, ανιψιός του θείου μου από την Κρήτη φέρνοντας μαζί του και την κιθάρα του.
Το συναίσθημα στο αντίκρισμά της, δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια...
Μαγεύτηκα!!!
Πόσο όμορφη!!!...είπα μέσα μου.
Και εκείνος άρχισε κάποια στιγμή να παίζει...κι εγώ εκεί μαγεμένος, χαμένος στον ήχο της!
Το άκουσμά της πρωτόγνωρο για μένα...την ερωτεύτηκα!
Έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε;...ισχύει!
Από την πρώτη στιγμή με "καλούσε" κοντά της, ήθελα να την αγγίξω, να την πάρω στα χέρια μου, να αφεθώ στον ήχο της, να παραδοθώ!
Και παραδόθηκα!!!
Βλέπετε ο φοιτητής ανιψιός την άφησε εκεί στο σπίτι για την επόμενη φορά που θα περνούσε.
Την είχα στα χέρια μου όλη μέρα, προσπαθώντας να την νιώσω, να την καταλάβω, να την μάθω.
Μα κι εκείνη με κοιτούσε περίεργα...προσπαθούσε να με καταλάβει προφανώς.
Αλληλοκοιταχτήκαμε για λίγο έτσι αμίλητοι κι οι δυο...
Μέχρι τελικά να κάνω εγώ το πρώτο βήμα αγγίζοντάς την...η πρώτη μας επαφή!
Την συνέχεια μπορείτε να την φαντασθείτε...
Όλη μέρα σχεδόν μαζί της...
Πολλές φορές θυμάμαι τα βράδια, έγερνα με ευλάβεια να ακουμπήσω το αυτί μου πάνω στην ξύλινη πλάτης της για να ακούσω την ηχώ της, να νιώσω την ανάσα της.
Κι εκεί γερμένος έτσι πολλά βράδια αποκοιμόμουν μαζί της...
Μέχρι που άρχισα δειλά δειλά να μαθαίνω τις πρώτες μου συγχορδίες...
Στη συνέχεια οι επόμενες σκέψεις που στριφογύριζαν στο κεφάλι μου ήταν πως να αποκτήσω δική μου. Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα πλέον, τόσο πολύ το ήθελα...όμως πως;;;
Να το ζητήσω από την μάνα μου;;;
Ούτε λόγος...δεν υπήρχαν χρήματα για τέτοια, οι εποχές και τα χρόνια πέτρινα και δύσκολα από κάθε άποψη. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως πρέπει να τα καταφέρω μόνος μου, και το επόμενο Καλοκαίρι, στις διακοπές του σχολείου, πήγα δούλεψα για να μαζέψω και να την αποκτήσω με δικά μου χρήματα.
Κι έτσι έγινε!
Μεγαλώνοντας, πέρασαν κι άλλες από τα χέρια μου παίζοντας πια και επαγγελματικά.
Όμως η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου τελικά ήταν η πρώτη επαφή με εκείνη την κιθάρα.
Την αληθινή...με κανονικές χορδές!!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγμές...εκείνο το Καλοκαίρι!!!