Η πιο συγκλονιστική στιγμή...

"Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι όταν ήμουν παιδί 
μιλούσαν για το μέλλον μου...
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, 
ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο...
Ίσως γι' αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ...
Ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα..."
(Τάσος Λειβαδίτης)

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ μικρός...φευγάτος, ονειροπόλος, ρομαντικός.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό άκουγα μουσική...μου άρεσε πολύ..."γεννήθηκα" μαζί της!
Με θυμάμαι επίσης ανεβασμένο ψηλά στην μεγάλη σκαμνιά της αυλή μας και τραγουδούσα....
Ήταν το ορμητήριό μου, η φωλιά μου.
Εκεί ψηλά καθόμουν με τις ώρες και ονειρευόμουν.
Από κείνα τα όνειρα που κάνουμε πάντα παιδιά, και που τα περισσότερα τελικά δεν μας βγαίνουν αληθινά, γιατί η ζωή έχει άλλα σχέδια για τον καθένα μας. Εκεί λοιπόν είχα φτιάξει μόνος μου θυμάμαι μια αυτοσχέδια κιθάρα, με ένα κομμάτι από κόντρα πλακέ ξύλο, με σύρματα απλά για χορδές, και προσπαθούσα μάταια να καταλάβω γιατί δεν έβγαζαν εκείνο τον όμορφο ζεστό ήχο, όπως στα τραγούδια που άκουγα από το μοναδικό τότε μέσο της εποχής, το ραδιόφωνο ή το τζουκμπόξ της απέναντι ταβέρνας του "Τριτάκια" τα βράδια.
Παρόλα αυτά γρατζούναγα απαλά τις "χορδές" τραγουδώντας ανέμελα γεμάτος ικανοποίηση.
Η μουσική προφανώς ήταν "μέσα" μου από την αρχή, έτσι γεννήθηκα, έτσι την κληρονόμησα, μάλλον από την μάνα μου, τραγουδούσε υπέροχα. Με την μουσική μέσα σου γεννιέσαι, είναι από τα πράγματα που έχεις ή δεν έχεις, δεν υπάρχει μέση οδός σ΄αυτά.
Αργότερα, δώδεκα χρονών μετακομίσαμε Θεσσαλονίκη οικογενειακώς, Καλοκαίρι του 1972.
Εκεί στο σπίτι της θείας μου κάποια μέρα μας επισκέφθηκε ένας φοιτητής, ανιψιός του θείου μου από την Κρήτη φέρνοντας μαζί του και την κιθάρα του.
Το συναίσθημα στο αντίκρισμά της, δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια...
Μαγεύτηκα!!!
Πόσο όμορφη!!!...είπα μέσα μου.
Και εκείνος άρχισε κάποια στιγμή να παίζει...κι εγώ εκεί μαγεμένος, χαμένος στον ήχο της!
Το άκουσμά της πρωτόγνωρο για μένα...την ερωτεύτηκα!
Έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε;...ισχύει!
Από την πρώτη στιγμή με "καλούσε" κοντά της, ήθελα να την αγγίξω, να την πάρω στα χέρια μου, να αφεθώ στον ήχο της, να παραδοθώ!
Και παραδόθηκα!!!
Βλέπετε ο φοιτητής ανιψιός την άφησε εκεί στο σπίτι για την επόμενη φορά που θα περνούσε.
Την είχα στα χέρια μου όλη μέρα, προσπαθώντας να την νιώσω, να την καταλάβω, να την μάθω.
Μα κι εκείνη με κοιτούσε περίεργα...προσπαθούσε να με καταλάβει προφανώς.
Αλληλοκοιταχτήκαμε για λίγο έτσι αμίλητοι κι οι δυο...
Μέχρι τελικά να κάνω εγώ το πρώτο βήμα αγγίζοντάς την...η πρώτη μας επαφή!
Την συνέχεια μπορείτε να την φαντασθείτε...
Όλη μέρα σχεδόν μαζί της...
Πολλές φορές θυμάμαι τα βράδια, έγερνα με ευλάβεια να ακουμπήσω το αυτί μου πάνω στην ξύλινη πλάτης της για να ακούσω την ηχώ της, να νιώσω την ανάσα της.
Κι εκεί γερμένος έτσι πολλά βράδια αποκοιμόμουν μαζί της...
Μέχρι που άρχισα δειλά δειλά να μαθαίνω τις πρώτες μου συγχορδίες...
Στη συνέχεια οι επόμενες σκέψεις που στριφογύριζαν στο κεφάλι μου ήταν πως να αποκτήσω δική μου. Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα πλέον, τόσο πολύ το ήθελα...όμως πως;;;
Να το ζητήσω από την μάνα μου;;;
Ούτε λόγος...δεν υπήρχαν χρήματα για τέτοια, οι εποχές και τα χρόνια πέτρινα και δύσκολα από κάθε άποψη. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως πρέπει να τα καταφέρω μόνος μου, και το επόμενο Καλοκαίρι, στις διακοπές του σχολείου, πήγα δούλεψα για να μαζέψω και να την αποκτήσω με δικά μου χρήματα.
Κι έτσι έγινε!
Μεγαλώνοντας, πέρασαν κι άλλες από τα χέρια μου παίζοντας πια και επαγγελματικά.
Όμως η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου τελικά ήταν η πρώτη επαφή με εκείνη την κιθάρα.
Την αληθινή...με κανονικές χορδές!!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγμές...εκείνο το Καλοκαίρι!!!