Γιατί μοιάζει με τη στιγμή...
Κάθε φορά είναι διαφορετική...μοναδική!
Μπορεί να έρθει ξαφνικά...
Άλλες φορές σε προειδοποιεί σπρώχνοντας τον ουρανό προς τα κάτω μέχρι εκείνος να μελανιάσει από την πίεση.
Δροσερή ή παγωμένη, ήμερη ή θυμωμένη, βιαστική η επίμονη, μελωδική ή βραχνή, χαμογελαστή ή θλιμμένη, σε κάνει να νοσταλγείς ή να ξεχνάς.
Αγαπώ τη βροχή...να την ακούω όπως τη μουσική.
Γιατί τρυπώνει στα πιο όμορφα Καλοκαίρια μου και με κάνει να τρέχω κάθε φορά κάτω από κάποια τέντα ή μαρκίζα, ισορροπώντας ανάμεσα στον πανικό και την ευτυχία.
Και εκεί που κάθομαι και τη χαζεύω γίνεται η πιο δυνατή μου ανάμνηση...τελειώνει...εξαφανίζεται, και γω αναπολώ το μεθυσμένο της άγγιγμα.
Υστερα την συναντώ στην καρδιά του Φθινοπώρου και μες τον Χειμώνα, να μου γράφει αγγίζοντας το τζάμι θολά μηνύματα.
Αγαπώ τη βροχή...γνωρίζω τα πάντα γι΄αυτήν.
Αποτελεί, μαζί με την μουσική, την πρώτη ύλη για να φτιαχτεί κάθε αληθινό κι ανόθευτο συναίσθημα.
Ξέρω πως οι σταγόνες ταξιδεύουν πάντα η μια δίπλα στην άλλη, όπως οι νότες, κι όταν η ώρα το αποφασίζει διαλέγει κάποιες απ΄αυτές να πέσουν στη γη. Και οι άλλες που μένουν πίσω δεν λυπούνται, γιατί με την πρώτη ηλιαχτίδα εκείνες που έπεσαν θα ξαναγυρίσουν μέχρι να ξαναφύγουν και να επιστρέψουν πάλι και πάλι και πάλι απ΄την αρχή.
Η ζωή της σταγόνας είναι κύκλος.
Μόνο αν τολμήσει να βουτήξει στο κενό δίχως η ώρα να την προστάξει μόνο τότε θα χαθεί.
Καμιά όμως ποτέ δεν το δοκίμασε, και γιατί να το κάνει άλλωστε, τι πιο όμορφο απ΄το να πλέεις με ανοιχτά πανιά για πάντα με μια τόσο μεγάλη παρέα...
Δεν ξέρω αν είναι ο ήχος της βροχής που με συναρπάζει τόσο, ξέρω όμως σίγουρα πως είναι καταιγίδα συναισθημάτων...!!!
Αγαπώ τη βροχή....
