Ήσουν η δασκάλα μου τότε που δεν είχα στον…ήλιο μοίρα!
Ήσουν αυτή που πρωτοείπα την άγνωστη μέχρι τότε για μένα λέξη "ΚΥΡΙΑ" και που μου έμαθε να γράφω και να διαβάζω.
Ήσουν αυτή που προσπαθούσε να μας γνωρίσει την κοινωνία με την δύναμη του παραδείγματός της.
Σε είχα Δασκάλα Κυρία Σοφία σχεδόν σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού με εξαίρεση την έκτη αν θυμάμαι καλά.
Πάντα με έκανες να αισθάνομαι ότι ήμουν ο αγαπημένος σου μαθητής.
Σκέφτηκα να σου γράψω σήμερα για την ευγνωμοσύνη που νοιώθω για σένα, και συνεπαρμένος, γύρισα πίσω στις αρχές της 10ετίας του ‘60 και αισθάνθηκα ξανά μαθητής "της πρώτης τάξης" και ας έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τότε.
Πρωτάκι στο Δημοτικό Σχολείο, θυμάμαι, ένα τεράστιο επιβλητικό πέτρινο κτίριο που μου προκαλούσε δέος όταν το έβλεπα μικρός, και που ακόμα και τώρα που το κοιτάζω και περπατάω μέσα του το θαυμάζω και συγκινούμαι.
Δεν περιορίστηκες στενά στα καθήκοντά σου, είχες για τον καθένα μας ένα καλό λόγο, φαίνεται είχαμε και μεις κάτι που μας ξεχώριζε.
Γλυκιά στο λόγο μα και αυστηρή στον έλεγχο, επίμονη στην μάθηση μα και ψυχαγωγός, όταν η περίσταση το απαιτούσε, γνώστης της τρυφερής παιδικής ψυχής μας.
Αγαπούσες, και αγαπάς ακόμα το δυνατό μυαλό μα κι εκτιμούσες την φιλότιμη προσπάθεια.
Ήσουν Δασκάλα και Παιδαγωγός μαζί... Μάννα και Ψυχολόγος.
Έτσι φάνταζες στα παιδικά μου μάτια, μα και κάθε φορά που σε συναντώ από τότε επιβεβαιώνεις την πρώτη μου εντύπωση.
Μου έμαθες γράμματα και συμπεριφορά.
Μου έδωσες γνώση μα και αρχές.
Μου δίδαξες εσύ τον πρώτο μου αξιακό Κώδικα, που είναι και παραμένει ο ίδιος μέχρι και σήμερα με μικρές ελάχιστες “συμπληρώσεις” ή “τροποποιήσεις”.
Τον Κώδικα, που όσες φορές τον παραβώ στην Ζωή, αισθάνομαι πάνω μου το ερωτηματικό βλέμμα σου.
Για σένα ήταν μάθημα ζωής, το να μάθουμε γραφή και ανάγνωση.
Με είχες πείσει ότι “όποιος λέει την αλήθεια, βγαίνει πάντα κερδισμένος”.
Γενναία διδαχή, που ακόμα και σήμερα με κρατά δέσμιο.
Για να μας εμπνεύσεις στην φιλαλήθεια, και στην μεταμέλεια, άφηνες, θυμάμαι, ατιμώρητο όποιον με παρρησία παραδεχόταν και αναγνώριζε το "σφάλμα του"!
Έλεγες πάντα ότι “η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά”, και “πως κανείς στην ζωή δεν πρόκειται να μας αρνηθεί τίποτα, εφ’ όσον είμαστε ευγενικοί και θαρραλέοι”.
Ήσουν δε απόλυτη ότι η γνώση και το ήθος χρειάζεται επιβράβευση για να γίνει αιτία έμπνευσης, μίμησης και “ευγενούς άμιλλας”. Για τον φόβο, που ακόμα τότε στα δύσκολα χρόνια βόλευε πολλούς, εσύ δίδασκες και επέμενες πως “δεν χρειάζεται φόβο και συστολή η ζωή, μα θάρρος και τόλμη”.
Είχες μια απίστευτη ικανότητα να εμπλουτίζεις το μάθημα με διάλογο και συζήτηση πάνω στην ζωή, την καθημερινότητα, τον κόσμο γύρω μας. Καθημερινή σου φροντίδα και αγωνία ήταν πως θα μάθουμε να σκεφτόμαστε, να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, όσο γίνεται περισσότερο. Πως θα μάθουμε τα ουσιαστικά χωρίς παπαγαλία, πως θα μας δημιουργηθεί το ενδιαφέρον και η αγάπη για την αριθμητική, για την ιστορία του τόπου μας, για την γνώση της πατρίδας μας, για την κοινωνία, και πως θα μας εμπνεύσεις στην χειροτεχνία, και την οδική, την εποχή εκείνη.
Κι όλα αυτά μας τα μάθαινες, μέσα σε δύσκολα και μίζερα χρόνια μιας και τα βιβλία που είχαμε τότε ήταν λίγα και φτωχά.
Συνέβαλες με το ιερό έργο της διδασκαλίας σου στην προσωπική ευτυχία και πρόοδο όχι μόνο την δική μου αλλά και πολλών άλλων παιδιών, που είχαν την τύχη να σε έχουν Δασκάλα.
Συνέβαλες με τον τρόπο σου στον πλουτισμό της κοινωνίας με ολοκληρωμένα και υπεύθυνα άτομα.
Με τον καθαρό, ευθύ και διδακτικό σου λόγο, αγαπημένη μου Δασκάλα, ξύπνησες νωρίς μέσα μας την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, εκείνα τα δύσκολα για μας χρόνια.
Και δικαιώθηκες....
Σ΄ευχαριστώ....!!!!
Ο αγαπημένος μαθητής σου
