Μην την θεωρείς δεδομένη...

Όσο μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις, τα άγχη, και τα προβλήματά μας. Μας απασχολούν τόσο που αφήνουμε απ' έξω έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας:
Τη μάνα μας!!!
Ξαφνικά, από εκεί που ήταν ο άνθρωπος στον οποίο τρέχαμε μόλις χρειαζόμαστε κάτι, γίνεται μια υποχρέωση που «ξεπετάμε» με μια τυπική επίσκεψη για να της δείξουμε τυπικό ενδιαφέρον.
Όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να την επισκεπτόμαστε πια, να μαλώνουμε, να τρώμε το φαγητό της, να την αγαπάμε!
Έχω χάσει τη μητέρα μου εδώ και δυο χρόνια.
Ξέρω ότι ήθελε πολύ να ζήσει κι άλλο για να παντρέψει τα εγγόνια της που τόσο αγαπούσε.
Κι αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε μέρα που περνά μου λείπει περισσότερο...
Πολύ, πάρα πολύ!
Ξέρω τι σας λέω...πονάει πολύ!
Και είναι όντως τόσο δύσκολο να μην ακούς πια την φωνή της στο τηλέφωνο να αγωνιά για σένα, την φιγούρα της μέσα στην κουζίνα να σου μαγειρεύει ότι λαχτάρα η ψυχή σου...
Όσα και να αποκτήσεις δεν συγκρίνονται με την ματιά της μάνας, που δεν βλέπει το πρόσωπο αλλά κατευθείαν την ψυχή σου! Δεν συγκρίνονται επίσης με την καλοσύνη της, την μεγαλοσύνη της, την μεγαλοψυχία της και την σοφία της.
Και δεν το κάνει κανείς άλλος στην ζωή μας αυτό!
Κοίτα να την χαρείς όσο την έχεις!
Να την παίρνεις τηλέφωνο συχνά!
Κάνε πράγματα για αυτήν και μαζί της!
Αυτό παρηγορεί αργότερα!
Μην την ξεχνάς, μην την θεωρείς δεδομένη.
Όταν "φύγει" τότε καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι στη ζωή μας.
Όσο μεγάλοι κι αν είμαστε, ότι κι αν έχουμε πετύχει, χωρίς την μάνα η ζωή μας είναι απείρως φτωχότερη.
Πιστέψτε με!!!

Όλα για το θεαθήναι...

Ιτέα...25 Μαρτίου
Η μέρα ήτανε λαμπάδα, πρώιμο Ανοιξιάτικο καλοκαιράκι του Ευαγγελισμού που λένε, σε όλο του το μεγαλείο.

Πιο πολύ ήθελα να γεμίσω τον χρόνο μου χαζεύοντας, και με την ευκαιρία να βγάλω και καμιά φωτό για το αρχείο μου κι έτσι βρέθηκα, να παρακολουθώ την εκδήλωση που γίνεται στον ίδιο χώρο εθιμοτυπικά όπως κάθε χρόνο.

Λίγο μετά την έναρξη, εκεί στη πλατεία του χωριού μας που είναι και το μνημείο των ηρώων, τα δρώμενα ήταν ήδη θλιβερά και προπαντός άκρως τυπικά.

Ο δάσκαλος διάβαζε τον μεγάλο σε διάρκεια λόγο της ημέρας, που εδώ και ώρα άρχισε να γίνεται βαρετός. Οι συγχωριανοί έπιασαν ψιλή κουβεντούλα μεταξύ τους που ούτε καν τον άκουγαν.

Στη συνέχεια μια κυρία με μια μισοσβησμένη άχρωμη φωνή έλεγε στο μικρόφωνο ένα ένα τα ονόματα των επισήμων για κατάθεση στεφάνων, και τα μεγάφωνα αναμετέδιδαν σπάζοντας τη σιωπή, ενώ οι τοπικοί παράγοντες, εκπρόσωποι κομμάτων και συλλόγων κατέθεταν στεφάνι σε ένα σκηνικό που σου γεννούσε διάφορα περίεργα συναισθήματα.

Και σαν ξεκίνησε η παρέλαση κι ο ήλιος έκαιγε γλυκά, χάζευα με τους ανθρώπους που χάζευαν κι εκείνοι με τη σειρά τους ο ένας τον άλλον και θύμιζε όλη η κατάσταση, κάτι από παραλία καλοκαίρι και σχολική εκδρομή.

Τα πιτσιρίκια στη παρέλαση, έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να βρουν τον ανύπαρκτο συντονισμό τους, κι έδιναν κάποιο άλλο τόνο, κάτω απ’ τον ρυθμικό ήχο του ταμπούρλου και γενικά η όλη κατάσταση είχε όλο αυτό το γραφικό, το δε βαριέσαι....το νεοελληνικό.
Πιο πέρα οι γονείς είχαν πιάσει θέση στο πεζοδρόμιο ένθεν κακείθεν για την παρέλαση με τα κινητά ανα χείρας, και στην προσπάθειά τους να βγάλουν καμιά φωτογραφία και κάνα βίντεο τα κανακάρια τους συνωστίζονταν σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον για μια περίοπτη μπροστινή θέση αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους πιο πίσω.

Και λίγο πιο πέρα να ακούγεται και μια φωνή:
- Άντε να τελειώνουμε να φεύγουμε....και του χρόνου να είμαστε καλά!!!
Και μέσα σε λίγα λεπτά η πλατεία να αδειάζει μονομιάς, κάτι σαν διακτινισμός ένα πράγμα, για να γεμίσουν τα καφέ και τσιπουράδικα του χωριού.
Για να είμαι ειλικρινής δεν κακοπέρασα, γιατί όλα τούτα αν τα πάρεις σοβαρά, δύσκολο είναι να επιβιώσεις στη σημερινή Ελλάδα. Και μάλλον έτσι τ’ αντιμετωπίζουμε σήμερα όλοι πια, με την ανάλογη ελαφρότητα, γιατί σήμερα όλα είναι για το θεαθήναι.!!!