Σημείο αναφοράς για την δεκαετία του ΄80 η Pub του Νίκου Γούλα

Σημείο αναφοράς για την δεκαετία του ΄80 ήταν η Pub του Νίκου Γούλα για το χωριό μας. 

Eνα μπαρ παλιάς κοπής, από την εποχή που όλοι μας γινόμασταν μια παρέα και ο μπάρμαν γνώριζε απ΄την καλή κι απ΄την ανάποδη τι ήθελε να ακούσει ο καθένας μας. Ένα bar που είχε ότι τραβούσε η ψυχούλα σου και "πλημμύριζε" από ποτό και μουσική. 

Θυμάμαι έναν ζεστό χώρο και μια μεγάλη μπάρα από μασίφ ξύλο με όλα τα απαραίτητα "εργαλεία" πάνω της που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα bar των αστικών κέντρων. 

Γενικά τη δεκαετία του ’80, όσον αφορά στη διασκέδαση, τα πράγματα ήταν πολύ πιο σαφή. 

Ο κόσμος έβγαινε σε συγκεκριμένα μαγαζιά γιατί στα χωριά δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. 

Τότε, όταν ξεκινούσες να πας κάπου για ποτό, ήξερες από πριν ποιους θα βρεις εκεί και τι μουσική θα ακούσεις.

Η διακόσμηση από μόνη της υπονοούσε την προσοχή μας στη μουσική. Πίσω απ΄το μπαρ δέσποζε η τεράστια συλλογή από CDς. Μπαίνοντας και ρίχνοντας μια πρώτη ματιά, περίμενες να ακούσεις κάτι άλλο, κάτι πολύ διαφορετικό...είχες αυτή την αίσθηση. Πέρα από το μουσικό κομμάτι, όπου ο Νίκος έθετε πάντα ψηλά, υπήρχε μια κάψα για μουσική που δύσκολα θα άκουγες αλλού. 

Πρέπει να μιλήσω και για τη διακόσμηση. 

Τέτοιο μέρος δεν υπήρχε για τα δεδομένα της εποχής. Το μαγαζί ήταν κουκλί. 

Που να ήξερε κι εκείνος τότε πόσο μπροστά ήταν. 

Εκεί ένιωσα από την πρώτη στιγμή μια απέραντη οικειότητα που δεν σταμάτησα ποτέ να νιώθω μέχρι τη μέρα που έκλεισε. 

Φυσικά έγινε αμέσως το στέκι μου. 

Οι περισσότεροι σχεδόν όλη την μέρα την βγάζαμε εκεί ακούγοντας μουσική, αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι έχω την εντύπωση πως δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει το ηχοσύστημά του. 

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά...ένας μουσικός παράδεισος.

Αυτό που σε τράβαγε εκεί σχεδόν κάθε μέρα για ένα καφέ ή ένα ποτό ήταν ότι παρόλο που είχε γίνει στέκι για τους περισσότερους, ποτέ δεν ήξερες πως θα εξελιχθεί η βόλτα σου από εκεί. 

Η κάθε του νύχτα ήταν διαφορετική επειδή ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τις επιθυμίες μας.

Για κάποιους από εμάς, του πρώτου "πυρήνα", δεν ήταν απλά ένα στέκι. Οι δεσμοί που αναπτύξαμε τόσο μεταξύ μας όσο και με τον χώρο ήταν αλληλένδετοι. Αισθανόμασταν όλοι ανεξαιρέτως σαν μέρος της ζωής μας....

Νικόλα φίλε μου...άφησες κι εσύ το λιθαράκι σου στον "τοίχο" της ιστορίας του χωριού μας!!!