Η τελευταία ''πράξη'' του καλοκαιριού στο "Κτήμα Μητράκου"

Πώς ορίζεται η πραγματικότητα; 

Τί είναι αληθινό; 

Πώς μπορεί ο άνθρωπος τελικά να ζήσει μια υπέροχη βραδιά γεμάτη όμορφη μουσική, τραγούδι, και καλή παρέα;

Ο Κωνσταντίνος Μητράκος υποδέχθηκε τους φίλους και χαιρέτησε το καλοκαίρι με μια εκπληκτική βραδιά μέσα στον μεγάλο ζεστό του κήπο.

Οι οικοδεσπότες με πολύ καλή διάθεση μας έκαναν να αισθανθούμε από την αρχή πολύ άνετα.

Στην είσοδο ο Κωνσταντίνος και η Σούλα καλωσόριζαν τους καλεσμένους με ένα ευγενικό χαμόγελο.

Έχω μια δυσκολία πραγματικά να εκφράσω αυτά που ζήσαμε την βραδιά του Σαββάτου 13 Σεπτεμβρίου στον Πέτρινο Καρδίτσας. Ο οικοδεσπότης κάλεσε φίλους μουσικούς σε ένα ζωντανό πρόγραμμα γεμάτο μουσική. Ο χώρος υπέροχος απο κάθε άποψη με την φροντίδα και υπογραφή του Κώστα.

Αγαπητέ μας Κωνσταντίνε...έγραψες!!!

Σ΄ευχαριστούμε γι΄αυτό που οραματίσθηκες και μας το πρόσφερες απλόχερα. 

Εγώ προσωπικά έπαιξα μαζί με τα παιδιά και το ευχαριστήθηκα...

Την αγωνία σου πάντως για την επιτυχία και για την ομαλή έκβαση της εκδήλωσης θα την θυμόμαστε για καιρό!

Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για την πολύ όμορφη και την εξαιρετική βραδιά.

Ο Αϊ Γιώργης του Πετρίνου...

Πόση ανάγκη έχει τελικά η ψυχή μας από λίγη γαλήνη…

Κάθε φορά που μπαίνω σε ένα ξωκλήσι, νιώθω μια ηρεμία να πλημμυρίζει ολόκληρο το κορμί μου, νιώθω να γίνομαι ένα παιδί με αθώα ψυχή, νιώθω μια ασφάλεια, μια αίσθηση που κανένας άλλος χώρος δεν μπορεί να μου προκαλέσει.

Στο ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, στον Πέτρινο Καρδίτσας, το μικρό λευκό οικοδόμημα έμοιαζε σαν περιστέρι με φόντο τον ολοκάθαρο γαλάζιο ουρανό και η κεραμοσκεπή σαν φάρος σε φουρτουνιασμένο λιμάνι. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, έμοιαζε σαν να ήμουν ήδη σε έναν τεράστιο "παράδεισο". Θα μπορούσα να καθίσω εκεί μέσα και έξω στο παγκάκι κάτω από τον πλάτανο για ώρες. Να ατενίζω τη θέα του κάμπου, το πράσινο, να ακούω τα τζιτζίκια, να μυρίζω το λιβάνι και να νιώθω πως για λίγο είμαι δίπλα σε κάτι τόσο απλό, τόσο οικείο, τόσο αληθινό και ανθρώπινο.

Το ξωκλήσι είναι κτισμένο το 1981 πάνω στον ιδιόκτητο χώρο-λόφο, στον δρόμο για το χωριό Πέτρινο - Αγιος Δημήτριος από τις οικογένειες:

†Θεόδωρου Γκαρέλη, Ιωάννη Γκαρέλη και †Σωκράτη Γκαρέλη.

Η αφορμή κατασκευής του ήταν του †Γεωργίου Θ. Γκαρέλη, πατέρα των ανωτέρω παιδιών, και παππούς της γυναίκας μου, ο οποίος μου είχε πει την ιστορία ότι τον κυνηγούσαν ένα βράδυ οι αντάρτες, έριξαν φωτοβολίδες και έγινε η νύχτα μέρα, και πως σώθηκε από μια σφαίρα τους η οποία μάλιστα τρύπησε την κάπα που φορούσε αλλά δεν τον τραυμάτισε, και κατάφερε σε εκείνο το σημείο να κρυφτεί πίσω από τον λόφο και να φύγει, και όπου τελικά αργότερα ύστερα από δική του επιθυμία έγινε και η τελευταία κατοικία του μαζί με την σύζυγό του Ευταξία, και πρόσφατα ενός εκ των παιδιών του, †Σωκράτη Γκαρέλη.

Στο μικρό ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, αφιερωμένο στην αγιότητά του, σκέφτομαι πόσο βασανισμένες είναι τελικά οι ψυχές μας μέσα στο τεράστιο αυτόν κόσμο, για να καταλήγουν να βρίσκουν γαλήνη και ηρεμία σε μία χούφτα τετραγωνικά…

Και αν οι προσευχές έχουν ξεχαστεί, και δυστυχώς σε πολλούς από εμάς και η πίστη μας, μένουν τελικά αυτές οι φιλόξενες "φωλιές", αυτά τα μαγικά ξωκλήσια και οι άγιοι τους, που ούτε σε χρήματα στοχεύουν, ούτε σε τίτλους και "αυλές" παρά μόνο σε ένα κεράκι, ένα προσκύνημα, μια προσευχή, η ακόμα καλύτερα...αιτία αντάμωσης…!!!