Αν η ψυχή είχε φωνή...

Πόσες διαμαντένιες κεφαλές σε πικάπ χάθηκαν, πάνω στους δίσκους του.

Πόσα μαγαζιά, ταβέρνες, κουτούκια, ουζάδικα φιλοξένησαν τη φωνή του.

Πόσες φορές αφιερώθηκε σε ερασιτεχνικούς σταθμούς ραδιοφώνου, πόσες παραγγελίες δόθηκαν σε ξενυχτάδικα, πόσα αχ βγήκαν αβίαστα σε γιαπιά και φάμπρικες για μια διαμαντένια φωνή που καμιά πένα, καμιά γραφή δεν μπορεί στα αληθινά να περιγράψει.

Τα περισσότερα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη δεν χορεύονται παρά τραγουδιούνται ως ακάθιστοι ύμνοι.

Ίσως δεν μπορεί να τα τραγουδήσει και κανένας άλλος αν πρώτα δεν υποκλιθεί στην μοναδική αυθεντικότητα της φωνής του, προλογίζοντας τον με το: «Ας πούμε τώρα κι ένα τραγούδι του μεγάλου Στέλιου…».

Ο Στέλιος δεν πέρασε από το χώρο της μουσικής και του τραγουδιού από υποχρέωση. 

Η μουσική πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη που πέρασε από μέσα της ο Στέλιος!!!

Κάποτε γιορτάζαμε...

Κάποτε οι άνθρωποι ήταν φτωχοί στις τσέπες αλλά πλούσιοι στις καρδιές. 

Ότι ακριβώς αντίθετο συμβαίνει σήμερα. 

Εκείνες τις όμορφες εποχές, όταν γιόρταζε κάποιος, το σπίτι ήταν πάντα ανοιχτό και περίμενε κόσμο χωρίς προειδοποίηση κτλ.

Όλα έπρεπε να είναι παστρικά και περιποιημένα.

Ο χώρος της γιορτής συνήθως ήταν η κουζίνα. 

Δεν υπήρχαν εκείνα τα χρόνια σαλόνια και καθιστικά. 

Σιγά σιγά αργότερα έφτιαχναν ξεχωριστές σάλες που ήταν το μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού που όμως έμενε πάντα κλειστό και άνοιγε μόνο στις γιορτές. Έκλεινε με βαριές συρώμενες πόρτες και απαγορεύονταν η είσοδος στα παιδιά. Λες κι ήταν στοιχειωμένο.

Συγγενείς, φίλοι όλοι μια παρέα, τα δώρα συνήθως γλυκά τυλιχτά, πάστες και ποτά. 

Οι ανθοδέσμες με λουλούδια της αυλής. 

Οι γυναίκες με μαλλί περμανάντ στην πένα και τίγκα στα κοσμήματα. 

Γλέντι, γέλια, χορός, που και που και κανένας καυγάς για πολιτικά έτσι για να μη βαριόμαστε.

Μετά αγκαλιές...

Μεζέδες συνήθως κοτόπουλο χωριάτικο και μικρά κεφτεδάκια σε οδοντογλυφίδες για πηρούνι.

Εμείς μικρά, πάντα όλα μαζί στιβαγμένα στο διπλανό δωμάτιο να μην ενοχλούμε αλλά να θέλουμε να φάμε κρυφά κανένα κεφτεδάκι και να πιούμε κενένα απο τα ποτά που είχαν φέρει οι ξένοι. 

Ξεχωριστές στιγμές και όλο το σπίτι φωτισμένο κι ανοιχτό.

Γέλια φωνές, τραγούδια παντού!

Τι όμορφα χρόνια....μόνο που δεν το ξέραμε τότε!

Κάποια στιγμή όμως όλα αυτά τα όμορφα σταμάτησαν κάπου στα τέλη του 80.

Αποδειξη...οι τοπικές εφημερίδες όπου είχαν πλέον μια στήλη σε μεγάλες εορτές με τίτλο:

"Δεν εορτάζουν ούτε δέχονται επισκέψεις".