Μοδίστρες και κομμώτριες...

"Αύριο έχω μοδίστρα στο σπίτι..."

Πόσοι από μας τους μεγάλους δεν ακούσαμε αυτή τη φράση.

Και ερχόταν το αύριο, και μαζί του η μοδίστρα με τα απαραίτητα σύνεργα. 

Υφάσματα, φόδρες, κορδελάκια, κλωστές, μασουράκια, ψαλίδια, μεζούρες, βελόνες, καρφίτσες, δαχτυλήθρες, και η μέρα ξεκινούσε με καφέ, βουτήματα, πίτες και ζεστές λαλαγγίτες που έκανε η γειτόνισσα, καθότι το φίλεμα, μεγάλη υπόθεση για τότε. Σε κάποια σπίτια του χωριού μας υπήρχαν μικρές "βιοτεχνίες". Μεροκάματα στο σπίτι...

Ιδιαίτερα τις δεκαετίες '50 - '60 και '70

Δηλαδή ένα δωμάτιο είχε μετατραπεί σε ολόκληρο εργαστήριο. Βέβαια σε κάποια σπίτια δεν είχαν την άνεση του ξεχωριστού δωματίου και έτσι όλο το σπίτι ήταν κλωστές, καρφίτσες φιγουρίνια και πατρόν. Έπρεπε να ζήσει η οικογένεια, δεν έφθανε το ένα μεροκάματο. Ήταν ένα συμπληρωματικό εισόδημα για το σπίτι, ανεξάρτητα με το μεροκάματο του αρχηγού της οικογένειας. Μια ραπτική μηχανή από εκείνες χωρίς ρεύμα που όσο πατούσες με το πόδι έδιναν κίνηση, και ένα δωμάτιο για αυτή την δουλειά...έδώ που τα λέμε δεν είχαν και πολλά. Απλά το σαλόνι όπως έλεγαν το ένα από τα δύο για να τους ανεβάζει το ηθικό το είχαν μετατρέψει σε χώρο εργασίας και ξαναγινότανε χώρος υποδοχής σε καμμιά ονομαστική εορτή.

Η μοδίστρα κυρίως μεταποιήσεις έκανε...γειτονιά βλέπεις…κόντεμα φάρδεμα και υποτίθεται ότι έβαζαν καινούργιο ρούχο στην ντουλάπα. Έπρεπε να το βγάλει μόνη της το πατρόν, έπρεπε να ξέρει γεωμετρία. Τόσο το στήθος, τόσο το φάρδος, το μάκρος κλπ. Και φυσικά κάποιες δεν τα πήγαιναν διόλου άσχημα και έγιναν ιδιαίτερα γνωστές για την καλλιτεχνική ραπτική τους και σε άλλα διπλανά χωριά. Όπως η Βιργινία, η Καλλιθέα κ.α Είχαν και τα μαθητευόμενα κορίτσια δίπλα τους, τα ανερχόμενα μοδιστράκια. Τα άκουγες να τραγουδούν χαρούμενα απ΄ τα ανοιχτά παράθυρα και έπαιρνες ζωή. Ήταν όλες νεαρές κοπέλες της γειτονιάς...μία αγκαλιά...χωρίς κακίες...χωρίς τίποτα.

Είχε και η συγχωρεμένη η μάνα μου μια τέτοια μηχανή στο σπίτι. Την είχε κυρίως για οικογενειακή χρήση. Την θυμάμαι που κάθε τόσο την άνοιγε για να ράψει ή να μπαλώσει κάποιο ύφασμα η ρούχο. Ολόκληρη ιεροτελεστία. Την κράτησα ενθύμιο, για να τη θυμάμαι...

Τώρα δυστυχώς τα ετοιματζίδικα ρούχα έχουν καπελώσει αυτήν την αξιόλογη δουλειά, και οι περισσότερες από εκείνες τις παλιές μοδίστρες δεν υπάρχουν πια. 

Και το επάγγελμα της κομμώτριας υπήρχε εκείνα τα χρόνια...

Μόνο που συνεχίζεται και σήμερα με μικρές διαφορές. Απλά τότε πήγαιναν στα σπίτια μόνο σε περίπτωση γάμου ή αρραβώνα.

Τό παλιό και πλέον γκρεμισμένο πατρικό μας που δεν υπάρχει πια, το δούλεψε για κάποια χρόνια την δεκαετία του '60 σαν κομμωτήριο μια υπέροχη κομμώτρια...η Μαίρη Βελεσιώτη.

Μέχρι που παντρεύτηκε και έφυγε στην Σουηδία.

Ο χρόνος τελικά αμείλιχτα περνάει, κι αφήνει ευτυχώς τη μνήμη, να μας θυμίζει όλα τα παλιά.

Για όσους θυμούνται ακόμα...

Το νυφοπάζαρο της Κυριακής...

Κυριακάτικη πρωϊνή βόλτα αρχές της 10ετίας του '70, στη δημοσιά του χωριού, και αριστερά και δεξιά καταστήματα όπως η ταβέρνα του Φώντα, το καφέ του Τζήμα, το καφεζαχαροπλαστείον του Αχιλλέα και της Βάσως, και το εξοχικό κέντρο του Νίκου Μπότσικα κοντά στο γεφύρι. 

Η πρωϊνή βόλτα μετά την εκκλησία δεν είχε το στοιχείο του νυφοπάζαρου, σε αντίθεση με την βραδινή. Ήταν περισσότερο φιλική και κυρίως αντρική...

Αρχικά κάθε Κυριακή απόγευμα σε όλη την διαδρομή διακόπτονταν η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Κι αν κάποιος έμπαινε κατά λάθος οδηγούσε καρτερικά μέχρι να ξαναβγεί.

Η διαδρομή από το δημοτικό σχολείο μέχρι το γεφύρι και τούμπαλιν.

Ο δρόμος χωματόδρομος, γι αυτό και οι μαγαζάτορες τον κατάβρεχαν από νωρίς για να καταλαγιάσει η σκόνη.

Και ξεκινούσε η βόλτα....

Μπροστά τα κορίτσια πιασμένα αγκαζέ, χαχανίζοντας χαριτωμένα και κοιτάζοντας χαμογελαστά τους νεαρούς που τα ακολουθούσαν κατά πόδας. 

Παντού η μυρωδιά του αφτερ σέϊβ των αγοριών και στα χείλη το τσιγάρο για να δείχνουν μεγαλύτεροι. 

Απαραίτητο συμπλήρωμα το φυστικάκι, στραγάλια και ηλιόσποροι...

Κι όμως, αρκετοί βρήκαν το ταίρι τους σ΄αυτό το νυφοπάζαρο της Κυριακής

Πόσα χιλιόμετρα ασταμάτητα πάνω – κάτω. 

Αμέτρητα… 

Δεν υπήρχε νέος ή νέα που να μη έκανε αυτή την διαδρομή.

Κι αναμεσά τους οικογένειες, που συνήθως κατέληγαν στις διπλανές ταβέρνες και στα ζαχαροπλαστεία με τα τραπεζάκια έξω να τους καλοδέχονται.

Κάποιοι από μας φεύγαμε νωρίτερα να πιάσουμε θέση στο θερινό σινεμά του Ματσούλα. 

Κάθε Κυριακή και νέα ταινία, απ΄αυτές τις κλασσικές που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε μέχρι σήμερα.

Τότε μας φαίνονταν όλα αυτά συνηθισμένα και απαραίτητα. 

Σήμερα τα νοσταλγούμε με αγάπη. 

Ήταν και μια ευκαιρία συνάντησης με γνωστούς, συγγενείς και φίλους. 

Μια έντονη κοινωνικοποίηση που δυστυχώς λείπει σήμερα.

Τότε που τα χωριά ήταν ανθρώπινα και οι περισσότεροι γνωριζόμασταν μεταξύ μας.

Που λίγο πολύ όλοι μας βιώναμε τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες.

Τότε που το νυφοπάζαρο ήταν η Κυριακάτικη ιεροτελεστία μας και αξιοθέατο για τους ξένους. 

Δυστυχώς στα τέλη της 10ετίας του΄80, το αυτοκίνητο που είχε αποκτήσει η κάθε οικογένεια και μπορούσε πλέον να φεύγει σε άλλα μέρη, εκτόπισαν το νυφοπάζαρο, μέχρι που το κατήργησαν οριστικά…