Κάνε κάτι να χάσω το τραίνο...

Η φωνή του κυλάει τόσο αρμονικά πάνω στης ράγες της μουσικής, και είμαι ευτυχής που αυτό το τρένο με ταξιδεύει ακόμα από το 1976.
Ο πρώτος ανεκπλήρωτος έρωτας, το πρώτο καρδιοχτύπι της εφηβείας μου και πολλές αναμνήσεις. 

Πολλά ταξίδια με τραίνο στη ζωή μου κι όλα σημαδεμένα από αυτό το τραγούδι. Ξέρω ότι στους σταθμούς όταν θα στέκομαι θα βλέπω ακόμα τους ανθρώπους να αγκαλιάζονται σαν να 'ναι η τελευταία φορά.
Το έχουν τα τραίνα αυτό. 

Ειδικά τα τραίνα.
Μάλλον επειδή κάποτε πράγματι έπαιρναν μαζί τους ανθρώπους που ήξεραν πως μπορεί να μη γυρίσουν ποτέ. Ανέκαθεν ήταν το μέσον της αυθεντικής φυγής, του ρομαντισμού, των αποχωρισμών.
Η αναμονή στον σταθμό, η προσμονή μιας συνάντησης, το ταξίδι στο άγνωστο, προσωπικές εμπειρίες, τα βιώματα μιας ολόκληρης εποχής έγιναν τραγούδια για χαρές και λύπες, για παρηγοριά, για έρωτες και αποχωρισμούς.
Τα τραγούδια με τραίνα εκφράζουν βαθιά συναισθήματα, καθώς σημαίνουν αποχωρισμούς, αβεβαιότητα αλλά κι ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο...