Τότε...

Τότε, που χαμηλώναμε ευλαβικά τις λάμπες από τα κλασικά πολύφωτα σε κάποιο σπίτι καλύπτοντας από πολύχρωμα σελοφάν, για να δημιουργηθεί μια πρόχειρη ρομαντική ατμόσφαιρα.
Τότε, που το γλυκόπιοτο βερμούτ ήταν σε αφθονία μαζί με τα κοκτέιλ και τους ξηρούς καρπούς.
Τότε, που οι Pink Floyd συναγωνίζονταν τις επιτυχίες τους με τους Deep Purple και τούς Beatles.
Τότε, που το πικ απ με τα δισκάκια ή ένα κασετόφωνο δε σταμάταγε να χαλάει τον κόσμο με το ροκ εν ρολ παίξιμο κάτω από τα αστέρια και το φως του φεγγαριού.
Τότε, που το χορευτικό ξεφάντωμα εκδηλώνονταν με διαγωνισμούς και αυτοσχέδιες φιγούρες σέικ μέχρι τελικής κοπώσεως.
Τότε που σκαρφιστήκαμε την "μπουκάλα" μπας και καταφέρουμε να φιλήσουμε εκείνη ή εκείνον που ερωτευτήκαμε.
Τότε, που αναζητούσαν τις ντάμες ανάμεσα σε παρέες αγνώστων, για να πάρουν την έντιμη και ευγενική συγκατάθεση τόσο από τους καβαλιέρους όσο και από τις ίδιες, προκειμένου να αφεθούν και να λικνίσουν το κορμί τους επί τόπου ως το τελείωμα των μπλουζ.
Τότε, που υπήρχε μια άλλη εποχή, αλλά βιάστηκε να περάσει.
Τι περιθώρια έχουμε να ονειρευτούμε πάλι και ν' αγαπήσουμε;
Αφιερωμένο στη δική μας γενιά....!!!!!

Τα χρόνια της νιότης...

Κάθεσαι κάποιες μοναχικές νύχτες κι αναπολείς τα χρόνια τα παλιά που έγραψαν με άσπρη κιμωλία ανεξίτηλα στην ψυχή σου.
Κι έρχονται εκεί δίπλα σου κάποιες εικόνες, και σου ανάβουν φωτιά με το παλιό του παρελθόντος το τσακμάκι. Και ξετινάζεις καλύτερα τη μνήμη σου, κι έρχονται στο μυαλό σου παλιές εικόνες και στιγμές, που σε σημάδεψαν στο σκοτεινό γύρισμα του χρόνου.
Και σου θυμίζουν τον χάρτη που ήταν κρεμασμένος στον πίσω τοίχο της παιδικής σου τάξης στην αίθουσα του παλιού δημοτικού σχολείου, που αναπαριστούσε σε μορφή κύκλου το χρόνο και τις τέσσερις εποχές.
Πάντα ο Χειμώνας ήταν τοποθετημένος στο πάνω αριστερά τεταρτημόριο και η Άνοιξη ακριβώς πάντα δεξιά. Και θύμιζε ο Χειμώνας πάντοτε έτσι που ήταν στο χάρτη τοποθετημένος, δύσκολο κακοτράχαλο ανήφορο, καθώς ανέβαινες επάνω στο θρανίο πατώντας στ' ακροδάχτυλά σου, για να τον σημαδέψεις με το δάχτυλο.
Το δάχτυλο που όταν έφτανε στην Άνοιξη στο χάρτη, έπαιρνε ευθύς την κατηφόρα και ετοιμαζόταν για την τελική και κατηφορική ευθεία στο δρόμο του καλοκαιριού.
Έτσι κύλησαν τα χρόνια σ' ανηφοροκατήφορο, πότε γοργά και πότε βαριεστημένα, με το μυαλό απόψε να σφηνώνει στο χάρτη του παλιού δημοτικού σχολείου του χωριού.
Και συναντάς όλα εκείνα τα χρόνια της νιότης σου, και τα παιδιά που πήγαιναν σχολείο με κουρεμένα τα κεφάλια, κι εκεί κοντεύει ο ύπνος να σε πάρει σ΄ ένα θρανίο σχολικό, στο ίσιωμα απ' το Χειμώνα για την Άνοιξη, κάτω απ' τον χάρτη του παλιού δημοτικού σχολείου....

Αγροτικό Λαογραφικό Μουσείο Ιτέας: Ποιο γεφύρι της Άρτας;

Ποιο γεφύρι της Άρτας;
Εκείνο έγινε κάποτε κι έμεινε χιλιοτραγουδισμένο απ’ τα χείλη του λαού να στέκει εκεί αγέρωχο ανά τους αιώνες.
Εκείνο που στοίχειωσε και παραμένει στοιχειωμένο (σε χρόνους δίσεκτους που λέει κι ο ποιητής) είναι εκείνο το έρμο το Αγροτικό Λαογραφικό Μουσείο του χωριού μας, όπου θα έβρισκαν φιλόξενη στέγη οι υλικές μαρτυρίες του τόπου και που θα πρόβαλλε τον πολιτιστικό πλούτο, των παραδόσεων και της ιστορίας του χωριού μας και κατ΄ επέκταση της περιοχής μας, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν.
Οι χώροι που έχουν δημιουργηθεί είναι κατάλληλοι για επισκέψεις πρωτίστως σχολείων όπου τα παιδιά μπορούν να δουν να πιάσουν, να δημιουργήσουν, να αναπτύξουν δραστηριότητες που εξυπηρετούν βασικές ανάγκες ζωής και να ερμηνεύσουν μόνοι τους τη χρηστικότητα των εργαλείων λαϊκού πολιτισμού. Στον ίδιο χώρο φιλοξενούνται επίσης σπάνιες εικόνες, φωτογραφίες και απομεινάρια παλιών χρόνων όπου τα παιδιά μπορούν να διαβάσουν, να δουν και να αγγίξουν πλούσιο υλικό από τα διάφορα επαγγέλματα που χάθηκαν.
Το υλικό της συλλογής του Μουσείου που απλόχερα πρόσφεραν όλοι σχεδόν οι χωριανοί και οι κάτοικοι της περιοχής είναι στάσιμο από πολύ καιρό, που αν θυμάστε ξανασχοληθήκαμε κάποιοι πολλές φορές μ’ αυτό το θέμα.
Κι ενώ "φαγώθηκε το βοϊδι κι έμεινε μόνο η ουρά" που λέει κι ο λαός, και ενώ έγιναν κάποιες πρωτοβουλίες πέρυσι για να μπορέσει να ανοίξει το Μουσείο, έμεινε εκεί όλη η προσπάθεια διότι τελικά δεν υπάρχει βούληση (το κυριότερο) και δεκάρα τσακιστή για τέτοια.
Πότε υπήρχε θα μου πείτε δεκάρα τσακιστή για τον πολιτισμό;
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν οι ιθύνοντες οτι με το Λαογραφικό Μουσείο ανοιχτό αναβαθμίζεται όλη η περιοχή του Δήμου και δημιουργούνται ανταποδοτικά έσοδα με την επισκεψιμότητα του χώρου;
Ξεχάστε το!!!
Βούληση δεν πρόκειται να υπάρξει, πόσο μάλλον δημόσια οικονομική βοήθεια.
Ότι κάνουμε μόνοι μας πια...δεν υπάρχει κράτος.
Όλα ρημάζουν πια σ’ αυτό το τόπο...και μαζί κι αυτό το αξιόλογο έργο.
Ας βρούνε κάτι τα παιδιά μας κι από μας.
Ας πάρουμε θέση και πρωτοβουλίες και πρώτα απ΄ όλους οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες της Ιτέας.
Ας μιλήσουμε επιτέλους;
Ας μην κλείσουμε κι αυτή τη φορά τα μάτια, και περισσότερο τα στοματά μας, περιμένοντας πάντα τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Ας βοηθήσουμε όλοι μας για έναν και μοναδικό στόχο...
Την "Ανάσταση" του τόπου μας!!!

Τουρίστας στην Αθήνα...

Μπορώ να πω ότι κάθε φορά που επισκεφτόμουν αυτή τη μεγαλούπολη, με τα μεγάλα τσιμεντένια κτήρια, τους εξαντλητικά γρήγορους ρυθμούς ζωής, και τους πάντα μποτιλιαρισμένους δρόμους έλεγα να πάρω των οματιών μου όσο πιο γρήγορα και όπου φύγει. Όμως, την τελευταία φορά έχω καταλήξει στο εξής: Για να αγαπήσεις την Αθήνα, πρέπει να τη δεις με άλλο μάτι. Όχι τρέχοντας να προλάβεις να φτάσεις κάπου γρήγορα ή μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο, μετρό. Πρέπει να γίνεις για μια μέρα τουρίστας στην πρωτεύουσα, για να μπορέσεις να καταλάβεις την αξία της. Έτσι και έκανα στην τελευταία μου επίσκεψη φιλοξενούμενος στον φίλο μου και συγχωριανό Χρήστο Μακρή ηθοποιό.

Πού να πας όμως και τι να δεις, για να νιώσεις την ομορφιά της πόλης;

Έτσι λοιπόν μαζί με τον Χρήστο και σε συνεννόηση με τον συγχωριανό μας και φίλο επίσης Νίκο Λύτρα υπάλληλο της Βουλής των Ελλήνων είχε κανονιστεί το ραντεβού μας από μέρες για την επίσκεψη μας στον Ναό της Δημοκρατίας. Μας περίμενε και μας ξενάγησε σε όλους τούς χώρους του κτηρίου προσφέροντάς μας και ένα καφεδάκι στον υπέροχο χώρο του εντευκτηρίου της Βουλής.

Επόμενη επίσκεψη: Εθνικός Κήπος

Στο κεντρικότερο σημείο της πρωτεύουσας, στο Σύνταγμα, ο Εθνικός Κήπος είναι μια όαση πρασίνου στο γκρι της Αθήνας! Κάναμε τη χαλαρή βόλτα μας, θαυμάσαμε τις λιμνούλες στον Κήπο και νιώσαμε ξέγνοιαστοι για λίγες στιγμές στην καρδιά της Αθήνας!

Επόμενη στάση Ζάππειο Μέγαρο

Το Ζάππειον Μέγαρον ή Ζάππειο είναι ένα από τα πιο σημαντικά κτήρια της Αθήνας, γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε η ομώνυμη συνοικία. Η κατασκευή του χρηματοδοτήθηκε από τον Ευάγγελο Ζάππα και βρίσκεται στον Εθνικό Κήπο. Το νεοκλασικό μέγαρο είναι συνυφασμένο με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας και σήμερα χρησιμοποιείται για δημόσιες και ιδιωτικές εκθέσεις και τελετές.

Στο Προεδρικό Μέγαρο

Το Προεδρικό Μέγαρο, παλαιότερα γνωστό ως Νέα Ανάκτορα, σήμερα στεγάζει την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας και αποτελεί την επίσημη κατοικία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας στην Αθήνα. Πριν την κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας με το δημοψήφισμα του 1974, το κτίριο αποτελούσε τα επίσημα ανάκτορα των Βασιλέων των Ελλήνων.

Λυκαβηττό για θέα και καφέ...

Το ψηλότερο σημείο της Αθήνας, προσφέρει ακαταμάχητη θέα που συγκινεί ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς αντιαθηναίους! Μπορείτε να ανεβείτε εύκολα με το τελεφερίκ, ή να επιλέξετε το δύσκολο δρόμο των σκαλιών. Μην ξεχάσετε να απολαύσετε το καφεδάκι και να βγάλετε φωτογραφίες

Και μετά; Βασιλίσσης Σοφίας

Κατεβαίνοντας από το λόφο του Λυκαβηττού, μην τεμπελιάσετε και πάρετε το μετρό αντ’ αυτού, προτιμήστε να περπατήσετε προς το Σύνταγμα. Παρά την κίνηση της λεωφόρου, είναι ένας από τους ωραιότερους δρόμους της Αθήνας. Κτήρια με αρχιτεκτονική αξία, αξιόλογα μουσεία και τόσα αμάξια, που παρ’ όλα αυτά θα σας κάνουν να νιώσετε πραγματικοί τουρίστες.

Βραδινή βόλτα στο Θησείο

Σίγουρα θέλαμε να απολαύσουμε μια νυχτερινή βόλτα.

Από την πλατεία στο μοναστηράκι φτάσαμε γρήγορα στο Θησείο για να περπατήσουμε χαλαρά στον πεζόδρομο του Αποστόλου Παύλου, ανάμεσα στο πράσινο και στα όμορφα γραφικά καφέ με ρομαντική διάθεση απολαμβάνοντας τις πορτοκαλιές αποχρώσεις από κάπου ψηλά με ένα χαλαρό περίπατο! Περπατήσαμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και χωθήκαμε στα στενά της Πλάκας. Με την ησυχία μας, χαζέψαμε στα στενάκια. Απολαύσαμε τον καφέ κοιτάζοντας νωχελικά τους ανθρώπους γύρω μας. Η βραδινή Αθήνα, παρά την κούραση της ημέρας, μας αποζημείωσε!

Κουραστική μέρα;

Μάλλον ναι, όμως πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.

Σου δίνει την ευκαιρία να δεις μιαν άλλη Αθήνα, μια Αθήνα όμορφη, μαγική, ξεχωριστή!

Δώσε στην πόλη αυτή μια ευκαιρία...θα σε εκπλήξει!

Ραντεβού στο επόμενο tour της Αθήνας...

Παύλος Σαμαράς

Με τα πόδια και με χιόνι στο Σχολείο

Ήμουν τετάρτη δημοτικού αν θυμάμαι καλά, όταν το πρωί που ξύπνησα για το σχολείο είδα το χιόνι να έχει φτάσει σχεδόν μέχρι το παράθυρο του σπιτιού μου στο χωριό.
Όπως όλα τα παιδιά η πρώτη σκέψη ήταν πως δεν θα λειτουργήσουν τα σχολεία, άρα άπειρος χρόνος για χιονοπόλεμο στη γειτονιά με τους φίλους. Μάλιστα θυμάμαι πως είχα ένα καινούργιο ζευγάρι γαλότσες από καουτσούκ, που μου είχαν πάρει τα Χριστούγεννα και θα ήταν η τιμητική τους.

Ελα όμως που οι γονείς μας είχαν άλλες σκέψεις…
- «Σχολείο θα πας» ήταν η φωνή της μάνας μου, κι απ’ ότι κατάλαβα στην συνέχεια και των γονιών των άλλων παιδιών.
Έτσι μπροστά ο πατέρας μου με το φτυάρι να ξεχιονίζει και πίσω εγώ, μέχρι που βρήκαμε λίγο πιο κάτω δρόμο ανοιχτό γιατί είχε καθαρίσει ο πατέρας του συμμαθητή μου Θάνου και αυτό συνέβαινε μέχρι να βγούμε στον κεντρικό δρόμο όπου είχαν περάσει κάτι κάρα ή τρακτέρ και είχαν απλά πατήσει το χιόνι.
Για μηχανήματα καθαρισμού δρόμων δεν γινόταν κουβέντα.
Σιγά – σιγά στο δρόμο η παρέα μεγάλωνε κι άλλα παιδιά, όλοι με τα πλεκτά γάντια των μανάδων μας που γινόταν μούσκεμα και ξύλιαζαν τα δάχτυλα μας, από τον χιονοπόλεμο μεταξύ μας.
Το να μην πάμε εμείς σχολείο…ήταν σχεδόν αδιανόητο.
Το σχολείο ήταν ανοιχτό, γιατί ο διευθυντής βρισκόταν από τα χαράματα εκεί αφού αυτός άναβε τις σόμπες.
Ο επιστάτης δεν υπήρχε ούτε καν…σαν ιδέα.
Έτσι κι αλλιώς για μας το χιόνι σήμαινε πανηγύρι.
Είτε πηγαίναμε, είτε όχι στο σχολείο αφού όλη μέρα μόλις τελειώναμε τα μαθήματα, την βγάζαμε στη γειτονιά παίζοντας.
Δεν υπήρχε τότε το ίντερνετ, ήταν άγνωστη λέξη για μας, και τα μόνα παιχνίδια που ξέραμε ήταν αυτά της τσουλήθρας στον πάγο, ο χιονοπόλεμος και το σπάσιμο των κρυστάλλων στις λακκούβες των δρόμων, που ακόμη τότε ήταν με χώμα. Μόνη έγνοια των γονιών μας ήταν να ντυθούμε καλά μην αρπάξουμε καμιά πνευμονία. Ο κίνδυνος να σπάσουμε κανένα χέρι ή πόδι σχεδόν μηδαμινός γιατί μάθαμε να ζούμε με αυτά.

Ώσπου φτάσαμε στο σήμερα…με κάποιες γενιές ανάμεσα να έχουν μεγαλώσει μέσα στην πολυτέλεια…να κλείνουν τα σχολεία, (εδώ φταίει και η Πολιτεία) όχι γιατί πραγματικά χιόνισε, αλλά γιατί ανέβασαν φωτογραφίες στο facebook, όσοι ξέχασαν τι σημαίνει πραγματική ζωή προσδοκώντας σε χιλιάδες like.
Όλοι οι σημερινοί γονείς δεν θα έπρεπε να χαίρονται με το κλείσιμο των σχολείων, αλλά αντίθετα έπρεπε να πάρουν τα παιδιά τους από το χέρι και να τα πάνε οι ίδιοι με τα πόδια στο σχολείο.
Για να μάθουν να περπατάνε στο χιόνι.
Για να μάθουν να χαίρονται τη φύση.
Για να μάθουν πως το παιχνίδι είναι αυτό που ζεις με τους φίλους σου και όχι μέσα από μια κονσόλα play station.
Θα πρέπει να το σκεφτούν καλά οι γονείς την επόμενη φορά που θα χιονίσει...