Με ένα μικρό ραδιοφωνάκι από εκείνα τα φορητά με τη μεγάλη εμβέλεια λήψης και τη δερμάτινη καφέ θήκη του ανοιχτό όλη μέρα τα Καλοκαίρια. Κρεμασμένο πάνω σε ένα κλαρί στην μεγάλη μουριά της αυλής που ήταν και το "ορμητήριό" μου, να το κουνά ο αέρας κάποιες φορές και με την κεραία ανοιγμένη τέρμα να στρίβει από δω κι από κει ανάλογα με την δύναμη και τη φορά του.
Κάθε πρωί μετά το ξύπνημα ανέβαινα στο δέντρο άνοιγα το ραδιόφωνο και "ρουφούσα" κυριολεκτικά σαν σφουγγάρι όλες τις μελωδίες και τα τραγούδια της εποχής τραγουδώντας στη συνέχεια βάζοντας την παλάμη πίσω απ΄το αυτί δημιουργώντας έτσι ένα μικρό ηχείο για να ακούω δυνατά τη φωνή μου.
Το μαγικό ήταν πως χωρίς να καταλαβαίνω από μουσική τότε ήμουν πάντα "μέσα" στην τονικότητα της μελωδίας και στο μέτρο του τραγουδιού. Αργότερα μεγαλύτερος όταν ασχολήθηκα κατάλαβα πως είναι κάτι που γεννιέσαι μ΄αυτό.
Τα απογεύματα μόλις έπαιρνε και σουρούπωνε ο "Τριτάκιας" άνοιγε την ταβέρνα του στην απέναντι γωνιά της πλατείας του χωριού κοντά στο πατρικό μου, έβγαζε το τζούκ-μπόξ έξω για τους θαμώνες και έτσι ασυναίσθητα ακούγοντας το κάθε τραγούδι που έπαιζε περνούσε στο υποσυνείδητό μου και από εκεί στη μνήμη του μυαλού και στην ψυχή.
Πολλά τραγούδια από κείνα τα παλιά όταν τα ακούω σήμερα ο νους μου τρέχει εκεί σε κείνα τα απογεύματα με νοσταλγία.
Τα Καλοκαίρια κοιμόμασταν έξω, και γω γερμένος στην αγκαλιά του παππού μου ακούγοντας μουσική μετρούσα τα αστέρια κάθε φορά. Κοιτούσα τον έναστρο ουρανό και παρατηρούσα τις μικρές κουκκίδες που έλαμπαν. Μου έλεγε πως είναι αδύνατον να τα μετρήσω, αφού είναι αμέτρητα. Ωστόσο κάθε φορά προσπαθούσα να καταλήξω σ’ έναν αριθμό ξανά και ξανά. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τότε γιατί χρειάζεται ένας ουρανός να έχει τόσα πολλά αστέρια.
Εκανα όνειρα που ήλπιζα να βγουν αληθινά...
Έκείνες λοιπόν οι στιγμές σημάδεψαν την παιδική μου μνήμη...
Πού νάξερα ότι αργότερα σαν μουσικός πολλά από αυτά θα έπαιζα σε κάθε πρόγραμμα και συναυλία.
