Ήταν από τις αγαπημένες μας γιορτές στο χωριό μας θυμάμαι, από τότε ακόμη που είμασταν παιδιά.Ήταν, ναι...δεν είναι πια!!!
Μεγαλώσαμε και για πολλούς από μας, δεν είναι.
Για πολλούς από μας δεν σημαίνουν τίποτα.
Δεν γελάμε πια, δεν στολίζουμε, δεν χαιρόμαστε, δεν χαιρετάμε, δεν αγκαλιάζουμε...!!!
Κοιτάζω γύρω μου, και βλέπω έρημα μαγαζιά, στενοχώρια, μιζέρια, δυστυχισμένα πρόσωπα, θλιμμένα μάτια, σκυφτούς, σκεφτικούς και προβληματισμένους ανθρώπους.
ΟΧΙ ! δεν είναι Χριστούγεννα στο χωριό αυτά...
Αυτό που πονάει όμως, είναι πάνω απ' όλα η μοναξιά.
Και εννοώ την ψυχική μοναξιά, όχι την άλλη...
Αυτή είναι που δεν υποφέρεται...
Αυτή είναι που δεν αντέχουμε...
Απλά, είτε δεν το ξέρουμε, είτε δεν το λέμε...
Μα δεν κρύβεται...
Η άλλη ξεγελιέται εύκολα, μα αυτή της ψυχής, ποτέ...!
Εύχομαι λοιπόν στον καινούργιο χρόνο, να έχουμε την υγεία μας, και λιγότερη μοναξιά στις ψυχές μας, παρέα με εκείνους που νοιαζόμαστε και αγαπάμε, όπως κι αυτοί εμάς...!!!
