Να ξαναζήσω τα ταξίδια μου με τρένο...

Από μικρός το αγαπημένο μου μέσο μετακίνησης ήταν το τρένο.
Από τα πέντε μου το πρωτογνώρισα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σχεδόν. Το πρώτο μου ταξίδι η Θεσσαλονίκη, μαζί με τον παππού μου τον συγχωρεμένο.
Δεν είχα καθίσει σε όλη την διαδρομή.
Πέρα δώθε σε όλα τα βαγόνια να με ψάχνει κι εγώ να μην ησυχάζω.
Τόση μεγάλη ήταν η χαρά μου.
Αυτό γινόταν τα καλοκαίρια μόλις τελείωνα το σχολείο πηγαίναμε μαζί στις δυο κόρες του, αδερφές του πατέρα μου που ζούσαν εκεί.
Εκείνες τις καλοκαιρινές διαδρομές τις θυμάμαι με νοσταλγία κάθε φορά που θέλω να ταξιδέψω.
Με βροχή και συννεφιά δεν υπάρχει ωραιότερο να ταξιδεύεις με τρένο.
Ξεκινούσαμε χαράματα θυμάμαι παλιά από τον υπέροχο σταθμό του Ορφανά, και φτάναμε απόγευμα αντικρίζοντας στη διαδρομή χωράφια στα χρώματα του καφέ και του πράσινου, δέντρα μοναχικά, χωματόδρομοι, στέρνες, μισογκρεμισμένα παλιά φυλάκια, και εικόνες, εικόνες, εικόνες…
Θα μπορούσα να ζήσω μέσα σε ένα κουπέ βαγονιού από εκείνα τα παλιά με τα μεγάλα παράθυρα που αισθανόσουν τόση ζεστασιά και ξεκούραση με τα αναπαυτικά εκείνα μεγάλα δερμάτινα καθίσματα.
Να κοιμάμαι και να με νανουρίζει ο γνωστός ήχος από τις ράγες.
Να αγοράζω κάθε φορά τα καθιερωμένα κρέμα και ριζόγαλο στο Λιανοκλάδι.
Να έχω το κεφάλι μου έξω από το τζάμι, να με χτυπάει το δροσερό αεράκι και να βλέπω την υπέροχη παραθαλάσσια διαδρομή του Πλαταμώνα με την μοναδική βίλα του Μοσκώφ χωμένη εκεί αγέρωχη μέσα στη θάλασσα να αντέχει στο χρόνο.
Μεγαλύτερος πια στη Λάρισα Καλοκαίρια με τους κολλητούς κάθε Κυριακή να παίρνουμε το τοπικό τραίνο για μπάνιο στον Πλαταμώνα παρέα με τα σακ-βουαγιάζ στον ώμο στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Και αφού κάναμε το μπανάκι μας και πίναμε τα καφεδάκια μας στον γυρισμό να περιμένουμε το τρένο στον σταθμό του Πλαταμώνα μαζί με άλλους ταξιδιώτες, και να γυρίζουμε αργά το βράδυ με γεμάτες τις μπαταρίες μας.
Υπέροχα χρόνια!!!
Στα χρόνια που ταξιδεύω έχω μπει σε κάθε λογής τρένο.
Ταξίδεψα με τρένο που δεν είχε κυλικείο, με βαγόνια να κοπανάνε πέρα-δώθε και να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον στριμωγμένοι.
Με στάσεις σε κάθε πέντε χιλιόμετρα σχεδόν.
Ολονύχτια ταξίδια φαντάρος μέσα σε κουκέτες χειμώνα χωρίς θέρμανση.
Ταξίδια με ζέστη κατακαλόκαιρο να μουλιάζεις στον ιδρώτα.
Να περιμένω στα Παλαιοφάρσαλα μόνος την ανταπόκριση με έναν καφέ στο χέρι σαν μετανάστης.
Ανθρώπους που γνώρισα, βιβλία που διάβασα, τραγούδια που άκουσα με το μικρό κασετοφωνάκι και με το πρόσωπο μου κολλημένο στο τζάμι.
Όνειρα που είδα λαγοκοιμώμενος στο κουπέ μου.
Άλλοτε μόνος και άλλοτε με παρέα.
Είδα ένα σωρό σταθμούς, σιδερένιες γραμμές και βαγόνια στην εγκατάλειψη, κλειστές αποθήκες.
Είδα ανθρώπους που ταξίδεψαν, που έφυγαν, που το έσκασαν, που ξαναγύρισαν, που αντάμωσαν, που αγκαλιάστηκαν σε μια αποβάθρα, που χωρίσανε με το βαγόνι να απομακρύνεται στα μάτια…
Ένα ταξίδι σχεδόν στον χρόνο...
Τι να πρωτοθυμηθώ...σαν ταινία ένα πράγμα!
Και τι δεν θα΄δινα να ξαναζήσω εκείνα τα ταξίδια....