Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Δεν μας ξεχνάει ποτέ το παρελθόν...

Δεν μας ξεχνάει ποτέ το παρελθόν και μας θυμάται κάπου-κάπου, όσο μακριά κι αν βρίσκεται όλο και κάποιο μήνυμα μας στέλνει που πάντα όμως μας πονά, για τα χαμένα της αθωότητας τα χρόνια.
Μήνυμα βιαστικό γιατί διαρκώς απομακρύνεται να πάει ακόμα όλο και πιο μακριά.
Τι να το κάνεις;
Τα φέρνει έτσι πάντα η ζωή που δύσκολα τέτοια μηνύματα μπορείς να τα διαβάσεις.
Μόνο κάτι ξεθωριασμένοι έρωτες μπορούν κάποιο συμπέρασμα να βγάλουν.
Κι αυτοί στο τρέχα γύρευε σχεδόν.
Τέλος δεκαετίας του 60 η φωτογραφία, η τάξη μου του δημοτικού σχολείου Ιτέας.
Με μια καλλίτερη ματιά σίγουρα όλο και κάποιους μα και κάποιες θα αναγνωρίσετε.
Σήμερα πλέον περίπου όλοι είναι πενηντάρηδες και άνω.
Κι έκανε ντοκουμέντο απόψε ο χρόνος, τούτο το μήνυμα απ’το παρελθόν...!!!


Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Σ΄ευχαριστώ....

Ήταν για μένα μια ακόμη δύσκολη στιγμή, από τις στιγμές εκείνες, που όλοι μας έχουμε βρεθεί.
Που αισθανόμαστε αμήχανα, επειδή, ενώ θέλουμε να πούμε τόσα πολλά, ξέρουμε, πως, ότι κι αν πούμε, θα είναι πολύ φτωχό, θα είναι τρομερά "λίγο".
Είναι αλήθεια, πως, υπάρχουν στιγμές, που πράγματι τα λόγια είναι φτωχά.
Γιατί, τι μπορείς άραγε να πεις σε έναν άνθρωπο που σε γέννησε, που χρωστάς τη ζωή σου, που σου μιλάει μέσα από την ψυχή, λέγοντάς σου "να έχεις την ευχή μου", και να βλέπεις τα μάτια του να έχουν βουρκώσει όταν σου το λέει και τη φωνή της να κλείνει;
Όχι, τέτοιες στιγμές δεν λες πολλά!
Απλά την κοιτάς στα μάτια και της λες ταπεινά ένα Σ΄ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, σφίγγοντάς της το χέρι μέχρι να βγει η ψυχούλα της.
Ένα κομμάτι της ζωής μου έφυγε για πάντα...

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΜΑΝΑ...!!!


Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

Ο εγκαταλειμμένος σταθμός μιας άλλης εποχής...

Τα τρένα υπήρξαν ανέκαθεν το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο και τα επέλεγα πάντοτε για τα ταξίδια μου.
Οι αυτοκινητόδρομοι δεν ακολουθούν τις ίδιες μαγευτικές διαδρομές και τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ τα αισθανόμουν πάντοτε άβολα.
Προτιμούσα τα τρένα όπου μπορούσες να περπατήσεις στο διάδρομο για να ξεπιαστείς, η να απολαύσεις μαζί με την θέα και έναν καφέ στα τραπεζάκια του μπάρ.

Τούτη η δικιά μας κοντινή αποβάθρα του σταθμού των Ορφανών θυμίζει τώρα τα αποκλεισμένα λιμάνια από καταιγίδες.
Ντρέπομαι και κοκκινίζω, τραβώντας με βία τα μάτια πάνω από τούτες τις φωτογραφίες.
Τα πιο μεγάλα εγκλήματα, τα πιο μεγάλα σφάλματα, έγιναν απ’ τον "ζαμανφουτισμό", από εκεί όπου γεννιέται ο φασισμός και γίνεται η πιο ωμή και αυθεντική πρακτική μέσα στην καθημερινότητα.
Άνθρωπος, ματώνεις για να γίνεις με πίεση να σταθείς στα δύο πόδια και να μάθεις να ισορροπείς, με ατέλειωτο άγχος να μάθεις να μιλάς και να διδαχθείς γράμματα και ολοκληρώνοντας αυτόν τον πρώτο κύκλο, απλά παίρνεις θέση μέσα στη κοινωνία.
Τον ρόλο όμως αυτόν τον κατακτάς δεν τον αρπάζεις, ούτε σου χαρίζεται.
Αυτός ο εγκαταλειμμένος "ιερός" τόπος μιας άλλης εποχής, που έχει τις πατημασιές των παππούδων και των πατεράδων μας, δεν χρήζει δυστυχώς ίχνος σεβασμού.

Εγκαταλελειμμένοι σταθμοί, κτίρια Γαλλικής κατασκευής, ιστορικής σημασίας που ρημάζουν.
Bανδαλισμοί σταθμών με ανεκτίμητη αρχιτεκτονική αξία συνθέτουν την εικόνα εγκατάλειψης και παρακμής στο μεγαλύτερο μέρος του ανενεργού δικτύου του ΟΣΕ.
Όταν το τρένο έπαψε να σφυρίζει αχρηστεύτηκαν και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, για τους οποίους όμως δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη. Αποτέλεσμα είναι πολλοί από αυτούς να βρίσκονται στο έλεος της φθοράς του χρόνου, επηρεάζοντας σε αρκετές περιπτώσεις και τις γύρω περιοχές.
Oι έρημοι σταθμοί σε γεμίζουν θλίψη.
Χαμένοι όμως, μες στο τοπίο, δείχνουν την αδιαφoρία της πολιτείας γι΄αυτούς.

"Μια κοινωνία κινδυνεύει να χαθεί, όταν πλέον ελάχιστοι άνθρωποι αισθάνονται μελαγχολία για το παρελθόν τους..."

Πριν την εγκατάλειψη......


Σήμερα......




Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Η τελευταία ''πράξη'' του καλοκαιριού στο "Κτήμα Μητράκου"

Πώς ορίζεται η πραγματικότητα; 
Τί είναι αληθινό; 
Πώς μπορεί ο άνθρωπος τελικά να ζήσει μια υπέροχη βραδιά γεμάτη όμορφη μουσική, τραγούδι, και καλή παρέα;

Ο Κωνσταντίνος Μητράκος υποδέχθηκε τους φίλους και χαιρέτησε το καλοκαίρι με μια εκπληκτική βραδιά μέσα στον μεγάλο ζεστό του κήπο.
Οι οικοδεσπότες με πολύ καλή διάθεση μας έκαναν να αισθανθούμε από την αρχή πολύ άνετα.
Στην είσοδο ο Κωνσταντίνος και η Σούλα καλωσόριζαν τους καλεσμένους με ένα ευγενικό χαμόγελο.

Έχω μια δυσκολία πραγματικά να εκφράσω αυτά που ζήσαμε την βραδιά του Σαββάτου 13 Σεπτεμβρίου στον Πέτρινο Καρδίτσας. Ο οικοδεσπότης κάλεσε φίλους μουσικούς σε ένα ζωντανό πρόγραμμα γεμάτο μουσική. Ο χώρος υπέροχος απο κάθε άποψη με την φροντίδα και υπογραφή του Κώστα.
Αγαπητέ μας Κωνσταντίνε...έγραψες!!!
Σ΄ευχαριστούμε γι΄αυτό που οραματίσθηκες και μας το πρόσφερες απλόχερα. 
Εγώ προσωπικά έπαιξα μαζί με τα παιδιά και το ευχαριστήθηκα...
Την αγωνία σου πάντως για την επιτυχία και για την ομαλή έκβαση της εκδήλωσης θα την θυμόμαστε για καιρό!
Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για την πολύ όμορφη και την εξαιρετική βραδιά.


Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Αϊ Γιώργης του Πετρίνου...

Πόση ανάγκη έχει τελικά η ψυχή μας από λίγη γαλήνη…
Κάθε φορά που μπαίνω σε ένα ξωκλήσι, νιώθω μια ηρεμία να πλημμυρίζει ολόκληρο το κορμί μου, νιώθω να γίνομαι ένα παιδί με αθώα ψυχή, νιώθω μια ασφάλεια, μια αίσθηση που κανένας άλλος χώρος δεν μπορεί να μου προκαλέσει.

Στο ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, στον Πέτρινο Καρδίτσας, το μικρό λευκό οικοδόμημα έμοιαζε σαν περιστέρι με φόντο τον ολοκάθαρο γαλάζιο ουρανό και η κεραμοσκεπή σαν φάρος σε φουρτουνιασμένο λιμάνι. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, έμοιαζε σαν να ήμουν ήδη σε έναν τεράστιο "παράδεισο". Θα μπορούσα να καθίσω εκεί μέσα και έξω στο παγκάκι κάτω από τον πλάτανο για ώρες. Να ατενίζω τη θέα του κάμπου, το πράσινο, να ακούω τα τζιτζίκια, να μυρίζω το λιβάνι και να νιώθω πως για λίγο είμαι δίπλα σε κάτι τόσο απλό, τόσο οικείο, τόσο αληθινό και ανθρώπινο.
Το ξωκλήσι είναι κτισμένο το 1981 πάνω στον ιδιόκτητο χώρο-λόφο, στον δρόμο για το χωριό Πέτρινο - Αγιος Δημήτριος από τις οικογένειες:
†Θεόδωρου Γκαρέλη, Ιωάννη Γκαρέλη και †Σωκράτη Γκαρέλη.
Η αφορμή κατασκευής του ήταν του †Γεωργίου Θ. Γκαρέλη, πατέρα των ανωτέρω παιδιών, και παππούς της γυναίκας μου, ο οποίος μου είχε πει την ιστορία ότι τον κυνηγούσαν ένα βράδυ οι αντάρτες, έριξαν φωτοβολίδες και έγινε η νύχτα μέρα, και πως σώθηκε από μια σφαίρα τους η οποία μάλιστα τρύπησε την κάπα που φορούσε αλλά δεν τον τραυμάτισε, και κατάφερε σε εκείνο το σημείο να κρυφτεί πίσω από τον λόφο και να φύγει, και όπου τελικά αργότερα ύστερα από δική του επιθυμία έγινε και η τελευταία κατοικία του μαζί με την σύζυγό του Ευταξία, και πρόσφατα ενός εκ των παιδιών του, †Σωκράτη Γκαρέλη.
Στο μικρό ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, αφιερωμένο στην αγιότητά του, σκέφτομαι πόσο βασανισμένες είναι τελικά οι ψυχές μας μέσα στο τεράστιο αυτόν κόσμο, για να καταλήγουν να βρίσκουν γαλήνη και ηρεμία σε μία χούφτα τετραγωνικά…
Και αν οι προσευχές έχουν ξεχαστεί, και δυστυχώς σε πολλούς από εμάς και η πίστη μας, μένουν τελικά αυτές οι φιλόξενες "φωλιές", αυτά τα μαγικά ξωκλήσια και οι άγιοι τους, που ούτε σε χρήματα στοχεύουν, ούτε σε τίτλους και "αυλές" παρά μόνο σε ένα κεράκι, ένα προσκύνημα, μια προσευχή, η ακόμα καλύτερα...αιτία αντάμωσης…!!!


Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Αναμνήσεις απο καλοκαιρινά καταμεσήμερα...

Κάθομαι στον κήπο μου στο χωριό καταμεσήμερο...
Τούτη την ώρα γυρίζει ο ήλιος, και πιάνει να δροσίζει λίγο από δω, χωμένος στην αγριάδα απολαμβάνοντας τη μεσημεριάτικη ψιλοσιωπή...
Μάλλον γερνάω επικίνδυνα, κάποτε αυτή η σιωπή ήτανε ο χειρότερος καλοκαιρινός μου εφιάλτης.
Τότε που τα καλοκαίρια ξυπνάγαμε το πρωί, και βγαίναμε στο δρόμο, να παίξουμε λιγάκι, να κλοτσήσουμε λίγο τη μπάλα, να προλάβουμε να ζήσουμε λιγάκι σαν παιδιά, μέχρι να’ ρθουν οι δικοί μας απ’ το χωράφι, κι αρχίσει η μάνα να ξεφωνίζει στο δρόμο...
"Παύλοοοο, τσακίς κι έλα...". 
Και να αρχίσουμε να μαζευόμαστε γύρω απο το μεσημεριανό τραπέζι με τα παιχνίδια παραμάσχαλα.
Και μετά, άρχιζε εκείνο το εκνευριστικό τρίωρο, όπου δεν έπρεπε να ακούγεται σχεδόν τίποτα.
Οι μεγάλοι μπαϊλντισμένοι απ’ τη δουλειά στα χωράφια, έγερναν να κλέψουν λίγο ύπνο, και μείς, ανήσυχα διαβόλια, έπρεπε ή να κάνουμε ησυχία, ή δυνατόν να γίνουμε αόρατοι...
Το μόνο που τάραζε τη σιωπή ήτανε τα τζιτζίκια, κάνα ροχαλητό, και κάνα ενοχλημένο "σκάστε" σε κάποιο θόρυβο που μόλις ακουγόταν.
Πόσο βαριόμουνα τότε αυτά τα καλοκαιρινά καταμεσήμερα.
Με το μάτι κολλημένο στο ρολόι, και το αυτί στο παράθυρο, περιμέναμε πότε θ’ αρχίσει να βραδιάζει, να βγάλουμε τα παιχνίδια μας, και ν’ αρχίσουν να ακούγονται ξανά οι πρώτες παιδικές μας φωνές στο δρόμο, να ακουστούν τα πρώτα χτυπήματα της μπάλας, και να αποκτήσει ξανά το καλοκαίρι μας ζωή.
Το βραδάκι ένιωθα πως ο κόσμος ζωντάνευε ξανά.
Μια βόλτα στο βραδινό αεράκι της πλατείας, και οι μυρωδιές απ’ τις γύρω ταβέρνες, σ’ έκαναν να νιώθεις πως μια ακόμα ευλογημένη καλοκαιρινή νύχτα είναι κοντά.
Τα χρόνια πέρασαν, κι ο κόσμος άλλαξε, η χαρά και το παιχνίδι, έπαψαν πια σ’αυτό το τόπο να υπάρχουν.
Και τα παιδιά άλλαξαν πια κι αυτά στην εποχή μας.
Οι μανάδες δε τα μαζεύουν πια στριγγλίζοντας...μα και αυτά δεν βγαίνουν πια τόσο πολύ στο δρόμο για να παίξουν.
Ανοίγουν μόνο το ψυγείο για να βρούν το φαγητό, πριν καθίσουν ξανά μπροστά σε ένα "λάπτοπ".
Και η μεσημεριάτικη ψιλοσιωπή του καλοκαιριού μου τα θυμίζει όλα αυτά.
Αυτή η λίγη "βουβαμάρα" στη γειτονιά, τα αυτοκίνητα που αραιώνουν, οι ομιλίες που λιγοστεύουν, σου επιτρέπει να ξεχωρίζεις που και που και τον ήχο από κάποιο μακρινό τζιτζίκι.
Και μετά, το απογευματάκι, η ζωή επιστρέφει ξανά, άνθρωποι ξυπνούν, παράθυρα ανοίγουν, τηλεοράσεις γουργουρίζουν (όλα τα κανάλια μαζί) οι ήχοι ξαναζωντατεύουν, και τα παιδιά ξαναφωνάζουν.
Κι αν δεν υπάρχει πια η χαρά κι η ξεγνοιασιά που κυριαρχούσε τότε στην ατμόσφαιρα, το βραδινό αεράκι υπάρχει ακόμα στο χωριό, κι έτσι ακόμα υπάρχουμε κι εμείς...!!!


Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Το Λαογραφικό Μουσείο Ιτέας είναι υπόθεση όλων μας...

Είναι κρίμα...
Δακρύζει κανείς όταν το επισκεφθεί και αντικρίσει τα Ιστορικά ευρήματα της περιοχής μας, δει τις φωτογραφίες των προγόνων μας και διαβάσει το βιβλίο των επισκεπτών του.
Το Λαογραφικό Αγροτικό Μουσείο Ιτέας που είναι μια από τις αξιόλογες δομές πολιτισμού και που αξίζει να δεις στην περιοχή μας,...εξακολουθεί να παραμένει ερμητικά κλειστό.
Ναι! φίλες και φίλοι, το στολίδι της περιοχής μας και του Θεσσαλικού κάμπου είναι ΚΛΕΙΣΤΟ!!!
Μάλιστα, παρόλο που είναι κλειστό εντούτοις έρχονται και το επισκέπτονται διάφορα γκρουπ και Σχολεία από όλη την Ελλάδα σε πείσμα των καιρών και των υπευθύνων.
Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν ακόμα Κουτσιαριώτες που δεν έχουν μπει ποτέ μέσα.
Είμαι επίσης σίγουρος πως πολλοί δεν ξέρουν τι φιλοξενεί το εσωτερικό του.
Κανείς δεν το προβάλει, και λίγοι αναφέρονται γι αυτό.
Και όμως είναι από τα σημαντικότερα μνημεία της περιοχής και κατ΄επέκταση της Θεσσαλίας, απλά δεν θέλουμε να το πιστέψουμε και να το στηρίξουμε όπως του αξίζει.
Δεν είναι κρίμα;;;
Ένα Μουσείο με τόσα εκθέματα;;;
Εκθέματα που έχουν δώσει γονείς και παππούδες μας με αγάπη και εμπιστοσύνη για να γίνει και να λειτουργήσει, και ξοδεύοντας ουκ ολίγα χρήματα για να φτιαχτεί. Και εμείς όμως ως τοπική κοινωνία έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης που βλέπουμε να το βγάζουν σε απόσυρση και δεν μιλάει κανένας τόσα χρόνια. Και αυτοί οι λίγοι που μιλούν ακόμα περιμένουν τη στιγμή που θα βαρεθούνε και θα τα παρατήσουν.
Είμαστε άξιοι της τύχης μας!
Μετά θέλουμε ανάπτυξη και τουρισμό...ΤΡΟΜΑΡΑ ΜΑΣ !!!
Επιτέλους πρέπει να το καταλάβουμε!!!
Η αξιοποίηση του Ιστορικού μας ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΙΤΕΑΣ αποτελεί πλέον μονόδρομο.
Ο πολιτισμός μας περνάει σήμερα κρίση.
Κρίση φαινομενικά οικονομική, αλλά πρωτίστως κρίση πνευματική, κρίση πολιτισμού.
Δεν έχω να προτείνω άλλη θεραπεία από την επιστροφή στην Ιστορική κληρονομιά μας.
Ο πολιτισμός επίσης δεν κληρονομείται.
Κάθε γενιά πρέπει να τον μάθει και να τον κερδίσει από την αρχή.
Αν αυτή η μεταβίβαση διακοπεί για έναν αιώνα, ο πολιτισμός θα πεθάνει, θα ξαναγίνουμε άγριοι.
Το Μουσείο Ιτέας είναι υπόθεση που αφορά ΟΛΟΥΣ μας.
Με σεβασμό και υπευθυνότητα οφείλουμε να είμαστε δίπλα σε κάθε προσπάθεια ανάδειξής του.
Κλείνοντας, ελπίζω και εύχομαι να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες που μας αναλογούν και να γίνει ένα νέο πραγματικό ξεκίνημα - διάλογος αυτή τη φορά...και όχι μόνο στα χαρτιά...!

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Ενας Συμμαθητής μας από τα Πέτρινα Χρόνια της Ιτέας...καθηγητής στο Α.Π.Θ

Καθηγητής, στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ο Χαράλαμπος Σπαθής δεν παύει να θυμάται τούς παιδικούς του φίλους και να επισκέπτεται το χωριό μας σε κάθε ευκαιρία.
Ευχάριστες είναι οι αναμνήσεις του από την Ιτέα την περίοδο των μαθητικών χρόνων.
Το σπίτι που μεγάλωσε ήταν δίπλα στο δικό μου πίσω από το σημερινό Δημαρχείο (τότε δεν υπήρχε) κοντά στην πλατεία.
Ο πατέρας του διετέλεσε Αστυνομικός στο χωριό μας στη δεκαετία του ΄60 και αρχές ΄70.
Τα μαθητικά μας χρόνια στο Δημοτικό ήταν πάρα πολύ ωραία. 
Παιχνίδι στη γειτονιά μας όλη μέρα. Οι φιλίες οι τότε παραμένουν και τώρα. Πιθανόν επειδή οι φιλίες οι τότε δεν είχαν την ιδιοτέλεια που ενδεχομένως έχουν οι σχέσεις που δημιουργούνται όσο μεγαλώνει κάποιος. Ήταν πιο αγνές. Είχαμε μια πολύ μεγάλη παρέα, πολύ δεμένη, με ανθρώπους, οι οποίοι αργότερα στη ζωή τους διακρίθηκαν επιστημονικά, κοινωνικά και επαγγελματικά.
Τα μαθητικά μας χρόνια τα θυμόμαστε ιδιαίτερα έντονα, διότι ήταν τα χρόνια, στα οποία εμπεδώθηκαν οι βασικές μας γνώσεις, αλλά και παράλληλα διαμορφώθηκαν στοιχεία του χαρακτήρα μας. Όποτε έρχεται στο χωριό και συναντιόμαστε θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια και αναζητούμε εκείνη την εποχή της αθωότητας και της ανεμελιάς.
Τα τελευταία 2 χρόνια μας τιμά με την παρουσία του τις εκδηλώσεις "Γουρνοχαράς" και "Φεστιβάλ Ιτέας" του Πολιτιστικού μας Συλλόγου.

Φίλε Μπάμπη
Σ΄ευχαριστούμε πολύ που μας στηρίζεις και μας τιμάς σε κάθε μας εκδήλωση.
Μακάρι το παράδειγμά σου να γίνει η αιτία να μας τιμήσουν και άλλοι επιστήμονες του χωριού μας στο όμορφο πολιτιστικό κομμάτι που αναλάβαμε.
Ο συμμαθητής σου