Τίποτα δεν θυμίζει χρονιάρες μέρες Χριστουγέννων στη Ιτέα

Τέτοιες μέρες γιορτινές κλεισμένος σπίτι λόγω καραντίνας κοιτάζω από το τζάμι του παραθύρου μου την πλατεία και τον κεντρικό δρόμο μέχρι τα καφενεία. Πιο πέρα μια φάτνη και λίγα λαμπάκια εδώ κι εκεί στις κολόνες έτσι να θυμίζουν Χριστούγεννα. Κι όπως χάνεται η ματιά μου μέχρι το Σχολείο, κάθομαι και νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια εδώ στο χωριό.

Μέχρι τα 12 τα έζησα εδώ, έφυγα και ξαναγύρισα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Οι μνήμες ζωντανές και πολλές. Ανέμελα χρόνια, παρόλο που οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε δεν ήταν και οι καλύτερες. 

Τίποτα δεν είναι όμως όπως τότε να θυμίζει χρονιάρες μέρες Χριστουγέννων στην εποχή μας. 

Κίνηση σχεδόν μηδαμινή. Κάπου κάπου περνάει και κάποιο αυτοκίνητο ή ένας χωριανός τον δρόμο, για να θυμίζει ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε. Οι εποχές άλλαξαν και οι άνθρωποι κλειστήκαμε στο καβούκι μας. 

Η καμπάνα χτυπά αλλά κανείς δεν περνάει πια για την εκκλησία. 

Δεν υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα. Δεν βγαίνουμε πλέον όπως παλιά. 

Θυμάμαι αυτές τις μέρες όλα τα καφενεία στέναζαν ασφυκτικά από θαμώνες, γέλια κουβέντα και χαρτιά μέχρι να ξημερώσει. Και τα κεράσματα στα σπίτια έπαιρναν κι έδιναν, συνήθως γλυκό του κουταλιού και κουραμπιέδες. Παιδιά παντού στα μαγαζιά στην πλατεία με εκείνες τις μαύρες πλαστικές μπότες (γαλότσες λόγω λάσπης) παίζαμε ξένοιαστα στο χιόνι και γιορτάζαμε κάθε μέρα αυτές τις άγιες μέρες μέχρι να σκοτεινιάσει, να ανάψουν τα λαμπιόνια, και να καταλήξουμε σε κάποιο σπίτι φιλικό που γιόρταζε. 

Τότε που ο κόσμος χαίρονταν με τα λίγα, και το δώρο της πρωτοχρονιάς για τους περισσότερους φάνταζε ένα μακρινό άπιαστο όνειρο. Τότε που η αγάπη ήταν διάχυτη παντού σε όλα τα σπίτια. Αν και φτωχικά τα περισσότερα σχεδόν, πάντα περίσσευε για όλους ακόμα και για τους συγγενείς που έρχονταν από την πόλη και τα γύρω χωριά, θείους, θείες, ξαδέλφια και που όλοι κοιμόμασταν στο πάτωμα στρωματσάδα σαν μια οικογένεια. 

Κοιμόμασταν τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί όλο το βράδυ λέγαμε αστεία και γελούσαμε.

Τι να πρωτοθυµηθώ!!! 

Η μέρες εκείνες πέρασαν ανεπιστρεπτί και το μόνο που μας έχει μείνει είναι η γλυκειά νοσταλγία και η θύμηση του παρελθόντος να ψυχανεμίζεται γύρω μας σαν κάτι άπιαστο και μακρινό. Οι εικόνες περνούν από τα µάτια µου, άλλες έντονες, άλλες αχνές από το πέρασµα του χρόνου, και διαπιστώνω ότι όσο µεγαλώνω, τόσο περισσότερο γυρίζω πίσω στα περασµένα. 

Πέρασε πάνω από μισός αιώνας για τους περισσότερους από μας μα δεν μπορεί να σβήσει με τίποτα τις παιδικές μνήμες του χωριού μας. Ο νους μας τρέχει πάντα σε εκείνες τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων της Ιτέας.

Κάπως έτσι ήταν τότε τα Χριστούγεννα στο χωριό που δεν θα σβήνουν ποτέ από τη μνήμη μου...

Καλές Γιορτές!!!