Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

Σας ευχαριστώ από καρδιάς!!!

Αφορμή η σημερινή ανάρτησή μου είναι που διάβασα σε κάποιο site για την γιορτή των αδελφών Σαράντη της γαλακτοβιομηχανίας "ΟΛΥΜΠΟΣ" και την προσφορά του δώρου των 1.2 εκατομμυρίων ευρώ στους εργαζόμενους, αλλά και συνεργάτες.
Ευκαιρία λοιπόν να καταθέσω κι εγώ ταπεινά τη άποψή μου για τους αδελφούς Σαράντη που γνώρισα μέσα από την δουλειά μου
Δούλεψα από τα 13α μου σχεδόν 30 χρόνια.
Τα 17 απ΄αυτά στο εργοστάσιο γάλακτος "ΟΛΥΜΠΟΣ" ιδιοκτησία της Ένωσης Συνεταιρισμών Λάρισας τότε (1991-2008).
Κι ενώ είχα προσόντα για κάτι καλύτερο προσλήφθηκα σαν απλός εργάτης.
Βλέπετε οι υπάλληλοι που δούλευαν στα γραφεία ή σε κάποιο σοβαρό πόστο ήταν οι "ημέτεροι" του κάθε προέδρου και οι συγγενείς του κάθε ανώτερου στελέχους της Ένωσης.
Έτσι δυστυχώς γίνονταν γενικώς σε όλες τις Ενώσεις της χώρας γι αυτό απέτυχαν παταγωδώς και δεν υπάρχουν πλέον.
Τον Αύγουστο του 2000 το εργοστάσιο περνάει στα χέρια των αδελφών Σαράντη (ΤΥΡΑΣ) από τα Τρίκαλα (ευτυχώς για μένα). Άγνωστοι τότε σε μας, οι περισσότεροι φοβηθήκαμε το αύριο μαζί τους και τι θα απογίνουμε τελικά. Όμως εκείνοι είχαν φιλότιμο και το κυριότερο ανθρωπιά, σπάνιο για τα δεδομένα στο χώρο εργασίας όσον αφορά τους εργοδότες. Οι περισσότεροι είναι στυγνοί επιχειρηματίες ξεχνώντας πολλές φορές το πως ξεκίνησαν, πατώντας πάνω σε πλάτες ανθρώπων εργαζομένων για να φτάσουν εκεί που είναι σήμερα.
Τελικά συνέχισα μαζί τους, μαζί με όλους τους συναδέλφους αφού με την αγορά του εργοστασίου "πήραν" και τους υπαλλήλους πακέτο.
Οι μόνοι που δήλωσαν παραίτηση και έφυγαν μόνοι τους καταλαβαίνοντας τι τους περίμενε, ήταν οι "ημέτεροι" των γραφείων και οι συγγενείς των προέδρων που λέγαμε.....λάκισαν στην κυριολεξία.
Στους επόμενους δυο μήνες με καλούν και μου προσφέρουν τη θέση προϊσταμένου στο μεγαλύτερο τμήμα του εργοστασίου, αυτό της εμφιάλωσης αναγνωρίζοντας τα προσόντα μου.
Βλέπετε η ιδιωτική πρωτοβουλία δουλεύει εντελώς διαφορετικά.
Έτσι πέρασα τα τελευταία οκτώ χρόνια πριν συνταξιοδοτηθώ μαζί τους.
Ήταν και τα καλύτερα χρόνια εργασίας για μένα!!!
Τους έζησα από μέσα και συνεργαστήκαμε άψογα μαζί.
Επιβράβευαν τους υπαλλήλους και όχι μόνο λεκτικά αλλά και χρηματικά.
Ανάλογα τα προσόντα ανέβαινες και βαθμίδα.
Είχαν απαγορεύσει, με τον δικό τους τρόπο, λέξεις όπως: Αφεντικό, προϊστάμενε, Διευθυντά κλπ
Η μόνες λέξεις που άκουγες συχνά ήταν: Συνεργασία, ομαδικότητα, φίλοι, οικογένεια και τα μικρά ονόματα όλων. Θυμάμαι μια μέρα, τιμωρήθηκε προϊστάμενος που μπήκε στο τμήμα του και δεν είπε καλημέρα στους εργαζόμενους.
Στα οκτώ χρόνια βραβεύτηκα για την προσφορά μου αρκετές φορές...
Άκουσα ευχαριστώ, μπράβο, συγχαρητήρια....λέξεις που δεν ξεστομίζει εύκολα κανένας εργοδότης...πιστέψτε με!
Τον Δεκέμβριο του 2008 βγήκα στη σύνταξη...
Τον τελευταίο προηγούμενο χρόνο πριν βγω, με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου με άδεια, τιμής ένεκεν για την προσφορά μου, και ο μισθός μου (διόλου ευκαταφρόνητος τότε) βρίσκονταν κάθε μήνα στον λογαριασμό μου κανονικότατα.
Δεν υπάρχει νομίζω σε ιδιωτική εταιρία απ όσο θυμάμαι κάτι τέτοιο στα χρονικά των τριάντα χρόνων εργασίας μου.
Αυτοί είναι οι αδελφοί Σαράντη...τους χρωστάω την συνταξή μου
Θα τους θυμάμαι πάντα με καλοσύνη και πάντα θα τους αναφέρω ως ζωντανό επιχειρηματικό παράδειγμα μίμησης.

Τάκη & Μιχάλη...σας ευχαριστώ από καρδιάς!!!


Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2020

Η πιο συγκλονιστική στιγμή...

"Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι όταν ήμουν παιδί 
μιλούσαν για το μέλλον μου...
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, 
ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο...
Ίσως γι' αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ...
Ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα..."
(Τάσος Λειβαδίτης)

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ μικρός...φευγάτος, ονειροπόλος, ρομαντικός.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό άκουγα μουσική...μου άρεσε πολύ..."γεννήθηκα" μαζί της!
Με θυμάμαι επίσης ανεβασμένο ψηλά στην μεγάλη σκαμνιά της αυλή μας και τραγουδούσα....
Ήταν το ορμητήριό μου, η φωλιά μου.
Εκεί ψηλά καθόμουν με τις ώρες και ονειρευόμουν.
Από κείνα τα όνειρα που κάνουμε πάντα παιδιά, και που τα περισσότερα τελικά δεν μας βγαίνουν αληθινά, γιατί η ζωή έχει άλλα σχέδια για τον καθένα μας. Εκεί λοιπόν είχα φτιάξει μόνος μου θυμάμαι μια αυτοσχέδια κιθάρα, με ένα κομμάτι από κόντρα πλακέ ξύλο, με σύρματα απλά για χορδές, και προσπαθούσα μάταια να καταλάβω γιατί δεν έβγαζαν εκείνο τον όμορφο ζεστό ήχο, όπως στα τραγούδια που άκουγα από το μοναδικό τότε μέσο της εποχής, το ραδιόφωνο ή το τζουκμπόξ της απέναντι ταβέρνας του "Τριτάκια" τα βράδια.
Παρόλα αυτά γρατζούναγα απαλά τις "χορδές" τραγουδώντας ανέμελα γεμάτος ικανοποίηση.
Η μουσική προφανώς ήταν "μέσα" μου από την αρχή, έτσι γεννήθηκα, έτσι την κληρονόμησα, μάλλον από την μάνα μου, τραγουδούσε υπέροχα. Με την μουσική μέσα σου γεννιέσαι, είναι από τα πράγματα που έχεις ή δεν έχεις, δεν υπάρχει μέση οδός σ΄αυτά.
Αργότερα, δώδεκα χρονών μετακομίσαμε Θεσσαλονίκη οικογενειακώς, Καλοκαίρι του 1972.
Εκεί στο σπίτι της θείας μου κάποια μέρα μας επισκέφθηκε ένας φοιτητής, ανιψιός του θείου μου από την Κρήτη φέρνοντας μαζί του και την κιθάρα του.
Το συναίσθημα στο αντίκρισμά της, δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια...
Μαγεύτηκα!!!
Πόσο όμορφη!!!...είπα μέσα μου.
Και εκείνος άρχισε κάποια στιγμή να παίζει...κι εγώ εκεί μαγεμένος, χαμένος στον ήχο της!
Το άκουσμά της πρωτόγνωρο για μένα...την ερωτεύτηκα!
Έρωτας με την πρώτη ματιά που λένε;...ισχύει!
Από την πρώτη στιγμή με "καλούσε" κοντά της, ήθελα να την αγγίξω, να την πάρω στα χέρια μου, να αφεθώ στον ήχο της, να παραδοθώ!
Και παραδόθηκα!!!
Βλέπετε ο φοιτητής ανιψιός την άφησε εκεί στο σπίτι για την επόμενη φορά που θα περνούσε.
Την είχα στα χέρια μου όλη μέρα, προσπαθώντας να την νιώσω, να την καταλάβω, να την μάθω.
Μα κι εκείνη με κοιτούσε περίεργα...προσπαθούσε να με καταλάβει προφανώς.
Αλληλοκοιταχτήκαμε για λίγο έτσι αμίλητοι κι οι δυο...
Μέχρι τελικά να κάνω εγώ το πρώτο βήμα αγγίζοντάς την...η πρώτη μας επαφή!
Την συνέχεια μπορείτε να την φαντασθείτε...
Όλη μέρα σχεδόν μαζί της...
Πολλές φορές θυμάμαι τα βράδια, έγερνα με ευλάβεια να ακουμπήσω το αυτί μου πάνω στην ξύλινη πλάτης της για να ακούσω την ηχώ της, να νιώσω την ανάσα της.
Κι εκεί γερμένος έτσι πολλά βράδια αποκοιμόμουν μαζί της...
Μέχρι που άρχισα δειλά δειλά να μαθαίνω τις πρώτες μου συγχορδίες...
Στη συνέχεια οι επόμενες σκέψεις που στριφογύριζαν στο κεφάλι μου ήταν πως να αποκτήσω δική μου. Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα πλέον, τόσο πολύ το ήθελα...όμως πως;;;
Να το ζητήσω από την μάνα μου;;;
Ούτε λόγος...δεν υπήρχαν χρήματα για τέτοια, οι εποχές και τα χρόνια πέτρινα και δύσκολα από κάθε άποψη. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως πρέπει να τα καταφέρω μόνος μου, και το επόμενο Καλοκαίρι, στις διακοπές του σχολείου, πήγα δούλεψα για να μαζέψω και να την αποκτήσω με δικά μου χρήματα.
Κι έτσι έγινε!
Μεγαλώνοντας, πέρασαν κι άλλες από τα χέρια μου παίζοντας πια και επαγγελματικά.
Όμως η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου τελικά ήταν η πρώτη επαφή με εκείνη την κιθάρα.
Την αληθινή...με κανονικές χορδές!!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγμές...εκείνο το Καλοκαίρι!!!