Αγαπώ τη βροχή.
Μου αρέσει που τρέχουν οι σταγόνες πάνω στο τζάμι και γίνονται μικρά ρυάκια κατεβαίνοντας.
Λένε ότι η βροχή σε λυτρώνει, σε αγκαλιάζει τρυφερά, σε φιλάει, μπαίνει μέσα στα κατάβαθα της ψυχή σου και σε μουσκεύει.
Είναι σαν να καθαρίζει τη βρωμιά, σαν να ηρεμεί, να ξεσπάει ο ουρανός από όλα αυτά που βλέπει, που ακούει, που ζει, που αναπνέει.
Είναι σαν να κάνει ένα διάλειμμα για να αρχίσει και πάλι να μαζεύει δυνάμεις.
Μου αρέσει να τη χαζεύω από το παράθυρο με ένα ζεστό καφέ στο χέρι.
Ηρεμώ μαζί της...
Λατρεύω να περπατώ στη βροχή και πολλές φορές όταν κρύβομαι κάτω από την ομπρέλα σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν αν αφήναμε το χάδι της να μας αγγίξει.
Θέλω να βγω χωρίς ομπρέλα...να βραχώ.
Να μείνω ώρα κάτω από τη βροχή και να υποστώ την κάθε σταγόνα επάνω μου.
Όλα τα λεφτά...
Κάπου νομίζω είχα διαβάσει ένα απόφθεγμα.
"Μόνο μερικοί άνθρωποι μπορούν να νιώσουν τη βροχή. Οι άλλοι απλά βρέχονται."
Δεν ξέρω τι θέλω για μετά...αν θέλω να μείνω εκεί για πάντα.
Είναι όμορφα επίσης τα ταξίδια μαζί της, ειδικά όταν έχεις για συνοδοιπόρους σου όμορφους στίχους όπως το παρακάτω τραγούδι.
Θα το χαρακτήριζα με μια λέξη "Ταξιδιάρικο"
Χαρισμένο σε σας λοιπόν, αφού σας ευχηθώ ένα όμορφο απόγευμα γεμάτο χαμόγελα και όμορφες στιγμές.
