Ο νομός Καρδίτσας ήταν πάντοτε ο φτωχός συγγενής της Θεσσαλίας και της Ελλάδας γενικότερα.
Τώρα με τις πλημμύρες ήρθε και η χαριστική βολή.
Πέρασαν από την μεταπολίτευση και μετά πολιτικοί και πολιτικοί, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, στελέχοι με "μεγάλα" ονόματα κλπ, αλλά η Καρδίτσα σταθερά παρέμεινε πίσω ουραγός σε κάθε τομέα και ανάπτυξη να κοιτάζει από μακριά τις άλλες πόλεις όπως τα Τρίκαλα τον Βόλο κ.α.
Ο σημερινή Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας κάνει φιλότιμες προσπάθειες προς την σωστή κατεύθυνση αλλά δεν μπορεί να καλύψει λάθη δεκαετιών.
Έτσι λοιπόν...μετρώντας τις πληγές και μαζεύοντας τα κομμάτια της καταστροφικής νεροποντής, αναλογιζόμαστε πλέον τι φταίει κάθε φορά που έχουμε ένα φυσικό φαινόμενο στην Ελλάδα και πάντα έχουμε καταστροφές και θύματα.
Προφανώς υπάρχουν ευθύνες...
Μπορεί λοιπόν η ξαφνική βροχόπτωση να ήταν ένας μεγάλος παράγοντας για την πλημμύρα.
Μπορεί τα πολλά νερά που έπεσαν να δημιούργησαν χειμάρρους και να ξύπνησαν τα ρέματα που είχαν μπαζωθεί, αλλά αναδεικνύουν και τις ευθύνες των δημόσιων υπηρεσιών και του κράτους γενικότερα, τόσο ως προς τις καθυστερήσεις στην υλοποίηση αντιπλημμυρικών έργων όσο και ως προς τον καθαρισμό των ποταμών και των ρεμάτων.
Όλα αυτά λοιπόν συνετέλεσαν ώστε κάθε φορά που έχουμε φυσικά φαινόμενα να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές εδώ και χρόνια. Και όλα αυτά συνεχίζονται γιατί στην χώρα μας όλα τα ανεχόμαστε και κανείς δεν τιμωρείται.
Γιατί σ΄αυτή τη χώρα ποτέ κανείς δε φταίει.
Γιατί σ΄αυτή τη χώρα δεν υπάρχει τσίπα και φιλότιμο
Τσίπα σημαίνει ντροπή...
Σημαίνει ανάληψη της ευθύνης με σκυμμένο το κεφάλι...
Σημαίνει πως όταν φτύνουν κάποιον δεν λέει πως βρέχει...
Όλοι θα πληγώσουμε κάποιον και θα φερθούμε άσχημα κάποια στιγμή στη ζωή μας, άθελά μας ή μη.
Το ζήτημα είναι πόσα κιλά φιλότιμο έχει ο καθένας πάνω του για να το παραδεχτεί.
Αυτό είναι η τσίπα.
Εκείνη η εσωτερική ντροπή που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι έφταιξες.
Αν όλοι αυτοί λοιπόν που έφεραν τα πράγματα εδώ που τα έφεραν, γιατί προφανώς δεν ήρθαν από μόνα τους.
Αν λοιπόν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και μιλούν για την Ελλάδα σαν να πρόκειται για Τιτανικό, ότι η Ελλάδα είναι στην εντατική, ότι η Ελλάδα απαρτίζεται από κοπρίτες οι οποίοι δεν δουλεύουν, ότι μαζί τα τρώμε και τα λοιπά και τα λοιπά. Αν όλοι αυτοί λοιπόν είχαν, αυτό που λέμε και στο χωριό μου, τσίπα και φιλότιμο, αυτό που έπρεπε να κάνουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα ήταν να ζητήσουν ένα συγνώμη, ένα ειλικρινές συγνώμη, και μετά να έκαναν το εξής:
Να βγαίναν στον λαό μπροστά να μιλήσουν και θα ήταν και το τελευταίο τους διάγγελμα:
"Ελληνίδες Ελληνες σας οδηγήσαμε εδώ που σας οδηγήσαμε, ξέρουμε πώς με το κακό που σας έχουμε κάνει δεν υπάρχει περίπτωση να μας συγχωρήσετε, δεν σας ζητάμε να μας συγχωρήσετε, σας ζητάμε να μας ξεχάσετε και εμείς εξαφανιζόμαστε από προσώπου γης."
Αντίθετα αυτοί που με τις ευθύνες τους έφεραν τα πράγματα μέχρι εδώ.
Αυτοί που κάθε φορά με την πρώτη φωτιά και βροχή καιγόμαστε ή πνιγόμαστε.
Αυτοί που μας κουνούν το δάχτυλο και το αποτέλεσμά τους είναι να μετρούμε ζημιές και θύματα.
Όλοι αυτοί λοιπόν, έχουν το θράσος να εμφανίζονται από πάνω και ως σωτήρες...
Εδώ πάει και μια ατάκα του αείμνηστου Λάμπρου Κωνσταντάρα στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο" (Μαυρογιαλούρος).
"Οι γυναίκες και οι πολιτικοί αγαπητέ μου, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους, γιατί υπάρχει κίνδυνος να ξανάρθουν εκλογές και η περιφέρειά σου να σε γράψει στην περιφέρειά της"
Π Σ
Άρθρο μου στην εφημερίδα "ΠΑΛΑΜΑΣ Ενημέρωση"
