Τότε...

Τότε, που χαμηλώναμε ευλαβικά τις λάμπες από τα κλασικά πολύφωτα σε κάποιο σπίτι καλύπτοντας από πολύχρωμα σελοφάν, για να δημιουργηθεί μια πρόχειρη ρομαντική ατμόσφαιρα.
Τότε, που το γλυκόπιοτο βερμούτ ήταν σε αφθονία μαζί με τα κοκτέιλ και τους ξηρούς καρπούς.
Τότε, που οι Pink Floyd συναγωνίζονταν τις επιτυχίες τους με τους Deep Purple και τούς Beatles.
Τότε, που το πικ απ με τα δισκάκια ή ένα κασετόφωνο δε σταμάταγε να χαλάει τον κόσμο με το ροκ εν ρολ παίξιμο κάτω από τα αστέρια και το φως του φεγγαριού.
Τότε, που το χορευτικό ξεφάντωμα εκδηλώνονταν με διαγωνισμούς και αυτοσχέδιες φιγούρες σέικ μέχρι τελικής κοπώσεως.
Τότε που σκαρφιστήκαμε την "μπουκάλα" μπας και καταφέρουμε να φιλήσουμε εκείνη ή εκείνον που ερωτευτήκαμε.
Τότε, που αναζητούσαν τις ντάμες ανάμεσα σε παρέες αγνώστων, για να πάρουν την έντιμη και ευγενική συγκατάθεση τόσο από τους καβαλιέρους όσο και από τις ίδιες, προκειμένου να αφεθούν και να λικνίσουν το κορμί τους επί τόπου ως το τελείωμα των μπλουζ.
Τότε, που υπήρχε μια άλλη εποχή, αλλά βιάστηκε να περάσει.
Τι περιθώρια έχουμε να ονειρευτούμε πάλι και ν' αγαπήσουμε;
Αφιερωμένο στη δική μας γενιά....!!!!!

Τα χρόνια της νιότης...

Κάθεσαι κάποιες μοναχικές νύχτες κι αναπολείς τα χρόνια τα παλιά που έγραψαν με άσπρη κιμωλία ανεξίτηλα στην ψυχή σου.
Κι έρχονται εκεί δίπλα σου κάποιες εικόνες, και σου ανάβουν φωτιά με το παλιό του παρελθόντος το τσακμάκι. Και ξετινάζεις καλύτερα τη μνήμη σου, κι έρχονται στο μυαλό σου παλιές εικόνες και στιγμές, που σε σημάδεψαν στο σκοτεινό γύρισμα του χρόνου.
Και σου θυμίζουν τον χάρτη που ήταν κρεμασμένος στον πίσω τοίχο της παιδικής σου τάξης στην αίθουσα του παλιού δημοτικού σχολείου, που αναπαριστούσε σε μορφή κύκλου το χρόνο και τις τέσσερις εποχές.
Πάντα ο Χειμώνας ήταν τοποθετημένος στο πάνω αριστερά τεταρτημόριο και η Άνοιξη ακριβώς πάντα δεξιά. Και θύμιζε ο Χειμώνας πάντοτε έτσι που ήταν στο χάρτη τοποθετημένος, δύσκολο κακοτράχαλο ανήφορο, καθώς ανέβαινες επάνω στο θρανίο πατώντας στ' ακροδάχτυλά σου, για να τον σημαδέψεις με το δάχτυλο.
Το δάχτυλο που όταν έφτανε στην Άνοιξη στο χάρτη, έπαιρνε ευθύς την κατηφόρα και ετοιμαζόταν για την τελική και κατηφορική ευθεία στο δρόμο του καλοκαιριού.
Έτσι κύλησαν τα χρόνια σ' ανηφοροκατήφορο, πότε γοργά και πότε βαριεστημένα, με το μυαλό απόψε να σφηνώνει στο χάρτη του παλιού δημοτικού σχολείου του χωριού.
Και συναντάς όλα εκείνα τα χρόνια της νιότης σου, και τα παιδιά που πήγαιναν σχολείο με κουρεμένα τα κεφάλια, κι εκεί κοντεύει ο ύπνος να σε πάρει σ΄ ένα θρανίο σχολικό, στο ίσιωμα απ' το Χειμώνα για την Άνοιξη, κάτω απ' τον χάρτη του παλιού δημοτικού σχολείου....