Κακέκτυπο του δικαιωματισμού...

Τελευταία εξελίσεται ένα κακέκτυπο του δικαιωματισμού που κατατρώει τα σπλάχνα της δύσης. Αν δούμε τι γίνεται το τελευταίο διάστημα θα διαπιστώσουμε οτι η κανονικότητα που ξέρουμε και μάθαμε εδώ και αιώνες έχει παει περίπατο. Ερχονται νομοσχέδια σωρηδόν που νομιμοποιούν λαθρομετανάστες, νομιμοποιούντον γάμο ομόφυλλων ζευγαριών και τεκνοθεσίες παιδιών μεταξύ δυο ανδρών. Στα σχολεία έχει καταργηθεί η έννοια της οικογένειας, η έννοια του πατέρα και της μητέρας, καταδιώκεται η Ορθοδοξία, βάφεται ροζ η Ελληνική σημαία στο όνομα της Δημοκρατίας και μάλιστα μέσα στο γενικό Ελληνικό Προξενείο. Εχουμε μια εισαγωγή ρευμάτων στο όνομα του δικαιωματισμού απο το εξωτερικό που άρχισαν να εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη με ολέθριες συνέπειες πιστεύω για το αύριο των παιδιών μας και της Πατρίδας μας γενικότερα. Νομοσχέδια που εννοούν οτι είσαι σημαντικός για μας μόνο αν είσαι ΛΟΑΤΚΙ, αν είσαι μετανάστης, αν είσαι πρόσφυγας, αν είσαι άθεος, αν είσαι μουσουλμάνος. Και παρακατιανός αν είσαι πατέρας ή μητέρα, αν είσαι στρέϊτ, αν αγαπάς την Πατρίδα σου και βεβαίως αν είσαι Χριστιανός. 

Εκεί φτάσαμε...και ψάχνουμε τι φταίει και πάμε κατά διαόλου!!!

Αν η ψυχή είχε φωνή...

Πόσες διαμαντένιες κεφαλές σε πικάπ χάθηκαν, πάνω στους δίσκους του.

Πόσα μαγαζιά, ταβέρνες, κουτούκια, ουζάδικα φιλοξένησαν τη φωνή του.

Πόσες φορές αφιερώθηκε σε ερασιτεχνικούς σταθμούς ραδιοφώνου, πόσες παραγγελίες δόθηκαν σε ξενυχτάδικα, πόσα αχ βγήκαν αβίαστα σε γιαπιά και φάμπρικες για μια διαμαντένια φωνή που καμιά πένα, καμιά γραφή δεν μπορεί στα αληθινά να περιγράψει.

Τα περισσότερα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη δεν χορεύονται παρά τραγουδιούνται ως ακάθιστοι ύμνοι.

Ίσως δεν μπορεί να τα τραγουδήσει και κανένας άλλος αν πρώτα δεν υποκλιθεί στην μοναδική αυθεντικότητα της φωνής του, προλογίζοντας τον με το: «Ας πούμε τώρα κι ένα τραγούδι του μεγάλου Στέλιου…».

Ο Στέλιος δεν πέρασε από το χώρο της μουσικής και του τραγουδιού από υποχρέωση. 

Η μουσική πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη που πέρασε από μέσα της ο Στέλιος!!!

Κάποτε γιορτάζαμε...

Κάποτε οι άνθρωποι ήταν φτωχοί στις τσέπες αλλά πλούσιοι στις καρδιές. 

Ότι ακριβώς αντίθετο συμβαίνει σήμερα. 

Εκείνες τις όμορφες εποχές, όταν γιόρταζε κάποιος, το σπίτι ήταν πάντα ανοιχτό και περίμενε κόσμο χωρίς προειδοποίηση κτλ.

Όλα έπρεπε να είναι παστρικά και περιποιημένα.

Ο χώρος της γιορτής συνήθως ήταν η κουζίνα. 

Δεν υπήρχαν εκείνα τα χρόνια σαλόνια και καθιστικά. 

Σιγά σιγά αργότερα έφτιαχναν ξεχωριστές σάλες που ήταν το μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού που όμως έμενε πάντα κλειστό και άνοιγε μόνο στις γιορτές. Έκλεινε με βαριές συρώμενες πόρτες και απαγορεύονταν η είσοδος στα παιδιά. Λες κι ήταν στοιχειωμένο.

Συγγενείς, φίλοι όλοι μια παρέα, τα δώρα συνήθως γλυκά τυλιχτά, πάστες και ποτά. 

Οι ανθοδέσμες με λουλούδια της αυλής. 

Οι γυναίκες με μαλλί περμανάντ στην πένα και τίγκα στα κοσμήματα. 

Γλέντι, γέλια, χορός, που και που και κανένας καυγάς για πολιτικά έτσι για να μη βαριόμαστε.

Μετά αγκαλιές...

Μεζέδες συνήθως κοτόπουλο χωριάτικο και μικρά κεφτεδάκια σε οδοντογλυφίδες για πηρούνι.

Εμείς μικρά, πάντα όλα μαζί στιβαγμένα στο διπλανό δωμάτιο να μην ενοχλούμε αλλά να θέλουμε να φάμε κρυφά κανένα κεφτεδάκι και να πιούμε κενένα απο τα ποτά που είχαν φέρει οι ξένοι. 

Ξεχωριστές στιγμές και όλο το σπίτι φωτισμένο κι ανοιχτό.

Γέλια φωνές, τραγούδια παντού!

Τι όμορφα χρόνια....μόνο που δεν το ξέραμε τότε!

Κάποια στιγμή όμως όλα αυτά τα όμορφα σταμάτησαν κάπου στα τέλη του 80.

Αποδειξη...οι τοπικές εφημερίδες όπου είχαν πλέον μια στήλη σε μεγάλες εορτές με τίτλο:

"Δεν εορτάζουν ούτε δέχονται επισκέψεις".

Η απόλυτη αρμονία...

Λίγο η θέα, με την ατελείωτο γαλάζιο χρώμα της θάλασσας, λίγο ο ήλιος που μας χτυπάει ανελέητα και μας αρέσει, λίγο η ησυχία και το αεράκι που είναι τόσο δροσιστικό και λίγο αυτή η απόλυτη αρμονία, που το μόνο που θέλεις είναι να σταματήσει ο χρόνος εκεί. 

Για λίγο; Για πολύ; 

Δεν έχει σημασία. 

Σημασία έχει, πως για κάποιες ώρες έχεις την απόλυτη ευτυχία μπροστά στα μάτια σου. 

Αυτό το όμορφο συναίσθημα που δεν το αλλάζεις με κανένα και τίποτα...

Ο παράδεισος είναι, ότι όμορφο βλέπουμε γύρω μας, μα κυρίως, ότι όμορφο κρατάει η ψυχή μας...

Τότε που πιστεύαμε ότι η ζωή μας μοιάζει σαν καλοκαίρι...

Κι όμως υπήρξαν κάποια καλοκαίρια που ήμασταν αληθινά ξένοιαστοι, που τα είχαμε όλα ακόμα κι αν δεν είχαμε τίποτα.

Τότε που το φεγγάρι σκόνταφτε στις ιτιές κι έπεφτε στα νερά του Ενιπέα. 

Τότε που το γεφύρι μας έπιανε κουβέντα με τους διαβάτες που σεργιανούσαν στη ράχη του. 

Τότε που χαιρόμασταν με τα μικρά, που όμως ήταν αρκετά. 

Τότε που πιστεύαμε κάποτε ότι η ζωή μας μπορεί να μοιάζει σαν καλοκαίρι...

Τις νύχτες τις ανέμελες...

Θυμάμαι, κάθε που μπαίνει ο Αύγουστος, τις νύχτες τις αλλοτινές, από τα καλοκαίρια μου τα πρότερα. Τις νύχτες τις γελαστές κι ανέμελες τις κεντημένες με παιχνίδι και ψιλή κουβέντα με παιδικούς φίλους ώς αργά. Μα πιό πολύ τις νύχτες τις μοναχικές, εκείνες που με έβρισκαν ξαπλωμένο σε μια αυλή ενός χωριού στη μέση του κάμπου να κάθομαι αμίλητος και να χαζεύω τ’ άστρα με τις ώρες, ενώ ο νους ταξίδευε ασταμάτητα σε μέρη ανεξερεύνητα που τα 'χε μόλις φτιάξει, για να τα κατοικήσει. 

Κι η μουσική της νύχτας, σαγηνευτική, εκστατική, απαράμιλλη, καθηλωτική και πλανεύτρα. 

Ποιος είπε πως μέσα στο σκοτάδι τίποτα δεν συμβαίνει και δεν ακούγεται;;;

Βαζοκοπούσαν τα μαλκότσια στο μεριά και ανάλογα τη δύναμη του αέρα έφτανε ο σταθερός ήχος τους στ΄αυτιά μου σαν μια γλυκειά μελωδία, ενώ στο ποτάμι τα βατράχια έπιαναν κουβεντολόϊ πριν βουτήξουν στα πεντακάθαρα νερά του Ενιπέα. Και τα τριζόνια με τους γρύλους, ακούραστοι τραγουδιστάδες, να κάνουν "καντάδα" κάθε βράδυ, μέχρι να ξεπροβάλει ο Αυγερινός. Ενας ξεγελασμένος τζίτζικας, κάτω από το αμυδρό φως του στύλου άφηνε νότες ξέπνοες, απορημένος που δεν ήρθε ακόμα το βαθύ σκοτάδι για να τον ξεκουράσει. 

Κι όταν, καμιά φορά, είχανε γλέντι ή πανηγύρι σε κάποιο διπλανό χωριό, έφερνε ο άνεμος μια μουσική γλυκιά και αδιόρατη ίσα που ξεχωρίζανε οι νότες του κλαρίνου και του λαγούτου μες στη σιγαλιά της νύχτας.

Δεν φαίνονταν να ενοχλούνται οι μουσικοί της φύσης από τούτη την ανθρώπινη μελωδία.

Μάλλον το βλέπαν σαν συναγωνισμό, κι εκείνες τις βραδιές δίναν όλο τους το είναι.

Και σαν έπεσε στα χέρια μου ένα τρανζιστοράκι, σιγόνταρα κι εγώ σιγοτραγουδώντας μες τα ξεθωριασμένα μεσαία κύματα.

Κι έπειτα, στέρεψε το ποτάμι και τα βατράχια φύγαν.

Σώπασε η κουκουβάγια, καθώς οι εποχές δεν ενδιαφέρονταν ν’ ακούσουν τα λόγια τα σοφά της.

Τα φυτοφάρμακα ξέκαναν τα τριζόνια και τους γρύλους.

Η αρμονία του γλεντιού έγινε ανθρώπινη βαβούρα και το τρανζιστοράκι ξερνά μονάχα φασαρία κι οχλοβοή.

Μονάχα η ζάρα στο πρόσωπο απέμεινε, να κλαίει και να θρηνεί για τη χαμένη μουσική μας, και τις μεταλλαγμένες νύχτες μας, που γίναν σαν μέρες να αποσυντονίζουν ανθρώπους και τζιτζίκια.

Ακόμα και ο νους μας παραδόθηκε κι έπαψε να φτιάχνει κόσμους για να τους κατοικήσει.

Μα στης ψυχής τα βάθη ακόμα σιγοκαίει εκείνη η μουσική. 

Αν την ξανανιώσουμε και πιάσουμε και πάλι τον ρυθμό της, ίσως ξαναφωλιάσει μέσα μας κι η ελπίδα....

Η εμπειρία ήταν που μετρούσε....

Δεκαετία '70 όλοι τέτοια εποχή όσοι είμασταν πάνω από 10 χρονών ψάχναμε εμπειρίες και τρόπους διασκέδασης, σέ μία εποχή πού δεν υπήρχαν οι σημερινές ανέσεις. 

Μία σκέψη είχαμε. 

Πώς θα πάμε περπατώντας στον χωματόδρομο μέσα στο λιοπύρι από το χωριό στα "Βάλτια" για ένα και μόνο σκοπό. 

Να κάνουμε βουτιές μέσα στο γεμάτο με νερό ποτάμι. 

Μία από τις ωραιότερες αλλά και επικίνδυνες εμπειρίες και η αδρεναλίνη να κτυπάει κόκκινο.

Άγνοια κινδύνου;;;

Φυσικά!

Σάμα μας έκοβε!!!🙂

Άσχετα αν μετά τρώγαμε το ξύλο της χρονιάς

Η εμπειρία ήταν που μετρούσε....🙂

Υπαίθρια στρωματσάδα...

Θυμάμαι πιτσιρικάς εκεί πριν το 80 τα καλοκαίρια κοιμόμαστε έξω στις αυλές τις ταράτσες και τις ντραγασιές τα βράδια κάτω από τα αστέρια ανέμελα, με πόρτες και παράθυρα ορθάνοιχτα χωρίς κανένα φόβο, ενώ ή θερμοκρασία χτύπαγε 40άρια χωρίς κλιματισμό. 

Και είχαμε και τις λεκάνες με τα παγάκια και δροσιζόσασταν. 

Έτσι είναι...

Και παλιά είχαμε πολύ χειρότερα και ό κόσμος δούλευε κατακαλόκαιρο ολημερίς έξω στα χωράφια αλλά το αντιμετωπίζαμε σαν κάτι εποχικό. 

Απλά δεν υπήρχαν οι τρομολάγνοι της τηλεόρασης να μας λένε ότι έρχεται το τέλος απ΄ το πρωί μέχρι το βράδυ.

Είχαμε υπερδυνάμεις τελικά!!!🙂

Μοδίστρες και κομμώτριες...

"Αύριο έχω μοδίστρα στο σπίτι..."

Πόσοι από μας τους μεγάλους δεν ακούσαμε αυτή τη φράση.

Και ερχόταν το αύριο, και μαζί του η μοδίστρα με τα απαραίτητα σύνεργα. 

Υφάσματα, φόδρες, κορδελάκια, κλωστές, μασουράκια, ψαλίδια, μεζούρες, βελόνες, καρφίτσες, δαχτυλήθρες, και η μέρα ξεκινούσε με καφέ, βουτήματα, πίτες και ζεστές λαλαγγίτες που έκανε η γειτόνισσα, καθότι το φίλεμα, μεγάλη υπόθεση για τότε. Σε κάποια σπίτια του χωριού μας υπήρχαν μικρές "βιοτεχνίες". Μεροκάματα στο σπίτι...

Ιδιαίτερα τις δεκαετίες '50 - '60 και '70

Δηλαδή ένα δωμάτιο είχε μετατραπεί σε ολόκληρο εργαστήριο. Βέβαια σε κάποια σπίτια δεν είχαν την άνεση του ξεχωριστού δωματίου και έτσι όλο το σπίτι ήταν κλωστές, καρφίτσες φιγουρίνια και πατρόν. Έπρεπε να ζήσει η οικογένεια, δεν έφθανε το ένα μεροκάματο. Ήταν ένα συμπληρωματικό εισόδημα για το σπίτι, ανεξάρτητα με το μεροκάματο του αρχηγού της οικογένειας. Μια ραπτική μηχανή από εκείνες χωρίς ρεύμα που όσο πατούσες με το πόδι έδιναν κίνηση, και ένα δωμάτιο για αυτή την δουλειά...έδώ που τα λέμε δεν είχαν και πολλά. Απλά το σαλόνι όπως έλεγαν το ένα από τα δύο για να τους ανεβάζει το ηθικό το είχαν μετατρέψει σε χώρο εργασίας και ξαναγινότανε χώρος υποδοχής σε καμμιά ονομαστική εορτή.

Η μοδίστρα κυρίως μεταποιήσεις έκανε...γειτονιά βλέπεις…κόντεμα φάρδεμα και υποτίθεται ότι έβαζαν καινούργιο ρούχο στην ντουλάπα. Έπρεπε να το βγάλει μόνη της το πατρόν, έπρεπε να ξέρει γεωμετρία. Τόσο το στήθος, τόσο το φάρδος, το μάκρος κλπ. Και φυσικά κάποιες δεν τα πήγαιναν διόλου άσχημα και έγιναν ιδιαίτερα γνωστές για την καλλιτεχνική ραπτική τους και σε άλλα διπλανά χωριά. Όπως η Βιργινία, η Καλλιθέα κ.α Είχαν και τα μαθητευόμενα κορίτσια δίπλα τους, τα ανερχόμενα μοδιστράκια. Τα άκουγες να τραγουδούν χαρούμενα απ΄ τα ανοιχτά παράθυρα και έπαιρνες ζωή. Ήταν όλες νεαρές κοπέλες της γειτονιάς...μία αγκαλιά...χωρίς κακίες...χωρίς τίποτα.

Είχε και η συγχωρεμένη η μάνα μου μια τέτοια μηχανή στο σπίτι. Την είχε κυρίως για οικογενειακή χρήση. Την θυμάμαι που κάθε τόσο την άνοιγε για να ράψει ή να μπαλώσει κάποιο ύφασμα η ρούχο. Ολόκληρη ιεροτελεστία. Την κράτησα ενθύμιο, για να τη θυμάμαι...

Τώρα δυστυχώς τα ετοιματζίδικα ρούχα έχουν καπελώσει αυτήν την αξιόλογη δουλειά, και οι περισσότερες από εκείνες τις παλιές μοδίστρες δεν υπάρχουν πια. 

Και το επάγγελμα της κομμώτριας υπήρχε εκείνα τα χρόνια...

Μόνο που συνεχίζεται και σήμερα με μικρές διαφορές. Απλά τότε πήγαιναν στα σπίτια μόνο σε περίπτωση γάμου ή αρραβώνα.

Τό παλιό και πλέον γκρεμισμένο πατρικό μας που δεν υπάρχει πια, το δούλεψε για κάποια χρόνια την δεκαετία του '60 σαν κομμωτήριο μια υπέροχη κομμώτρια...η Μαίρη Βελεσιώτη.

Μέχρι που παντρεύτηκε και έφυγε στην Σουηδία.

Ο χρόνος τελικά αμείλιχτα περνάει, κι αφήνει ευτυχώς τη μνήμη, να μας θυμίζει όλα τα παλιά.

Για όσους θυμούνται ακόμα...

Το νυφοπάζαρο της Κυριακής...

Κυριακάτικη πρωϊνή βόλτα αρχές της 10ετίας του '70, στη δημοσιά του χωριού, και αριστερά και δεξιά καταστήματα όπως η ταβέρνα του Φώντα, το καφέ του Τζήμα, το καφεζαχαροπλαστείον του Αχιλλέα και της Βάσως, και το εξοχικό κέντρο του Νίκου Μπότσικα κοντά στο γεφύρι. 

Η πρωϊνή βόλτα μετά την εκκλησία δεν είχε το στοιχείο του νυφοπάζαρου, σε αντίθεση με την βραδινή. Ήταν περισσότερο φιλική και κυρίως αντρική...

Αρχικά κάθε Κυριακή απόγευμα σε όλη την διαδρομή διακόπτονταν η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Κι αν κάποιος έμπαινε κατά λάθος οδηγούσε καρτερικά μέχρι να ξαναβγεί.

Η διαδρομή από το δημοτικό σχολείο μέχρι το γεφύρι και τούμπαλιν.

Ο δρόμος χωματόδρομος, γι αυτό και οι μαγαζάτορες τον κατάβρεχαν από νωρίς για να καταλαγιάσει η σκόνη.

Και ξεκινούσε η βόλτα....

Μπροστά τα κορίτσια πιασμένα αγκαζέ, χαχανίζοντας χαριτωμένα και κοιτάζοντας χαμογελαστά τους νεαρούς που τα ακολουθούσαν κατά πόδας. 

Παντού η μυρωδιά του αφτερ σέϊβ των αγοριών και στα χείλη το τσιγάρο για να δείχνουν μεγαλύτεροι. 

Απαραίτητο συμπλήρωμα το φυστικάκι, στραγάλια και ηλιόσποροι...

Κι όμως, αρκετοί βρήκαν το ταίρι τους σ΄αυτό το νυφοπάζαρο της Κυριακής

Πόσα χιλιόμετρα ασταμάτητα πάνω – κάτω. 

Αμέτρητα… 

Δεν υπήρχε νέος ή νέα που να μη έκανε αυτή την διαδρομή.

Κι αναμεσά τους οικογένειες, που συνήθως κατέληγαν στις διπλανές ταβέρνες και στα ζαχαροπλαστεία με τα τραπεζάκια έξω να τους καλοδέχονται.

Κάποιοι από μας φεύγαμε νωρίτερα να πιάσουμε θέση στο θερινό σινεμά του Ματσούλα. 

Κάθε Κυριακή και νέα ταινία, απ΄αυτές τις κλασσικές που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε μέχρι σήμερα.

Τότε μας φαίνονταν όλα αυτά συνηθισμένα και απαραίτητα. 

Σήμερα τα νοσταλγούμε με αγάπη. 

Ήταν και μια ευκαιρία συνάντησης με γνωστούς, συγγενείς και φίλους. 

Μια έντονη κοινωνικοποίηση που δυστυχώς λείπει σήμερα.

Τότε που τα χωριά ήταν ανθρώπινα και οι περισσότεροι γνωριζόμασταν μεταξύ μας.

Που λίγο πολύ όλοι μας βιώναμε τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες.

Τότε που το νυφοπάζαρο ήταν η Κυριακάτικη ιεροτελεστία μας και αξιοθέατο για τους ξένους. 

Δυστυχώς στα τέλη της 10ετίας του΄80, το αυτοκίνητο που είχε αποκτήσει η κάθε οικογένεια και μπορούσε πλέον να φεύγει σε άλλα μέρη, εκτόπισαν το νυφοπάζαρο, μέχρι που το κατήργησαν οριστικά…

Έπαψαν οι άνθρωποι να λένε την αλήθεια...

Παρατηρώ γύρω μου και βλέπω πράγματα που δεν μπορώ, αλλά και αρνούμαι πεισματικά να αποδεχτώ.

Έπαψαν οι άνθρωποι να λένε την αλήθεια.

Είτε από φόβο για αρνητικές επιπτώσεις, είτε γιατί συγκρούονται συμφέροντα και πελατειακές σχέσεις, είτε για να μην "πληγώσουν" τους άλλους, είτε από έλλειψη θάρρους, είτε γιατί θέλουν να τα έχουν καλά με όλους, είτε γιατί μισούν την αλήθεια.

Αντικατέστησαν με ελαφρότητα, την αλήθεια με το ψέμα, με τις υπεκφυγές και την κολακεία και στο τέλος, φαντάζουν στα μάτια εκείνων που ήδη γνωρίζουν την αλήθεια, γραφικοί και φτηνοί κόλακες.
Κι όμως, με αυτό τον τρόπο επιβιώνουν και πάνε μπροστά.
Φτερά στον άνεμο.
Τη μια στιγμή είναι με σένα και την άλλη με "κείνους".
Αν κάνεις το λάθος και ανήκεις στους ειλικρινείς, αποκτάς μόνο εχθρούς.
Δεν θέλουν οι άνθρωποι να ακούνε αλήθειες. Προτιμούν ψέματα και κολακείες που ταΐζουν την φιλοδοξία, την ματαιοδοξία και την αυταρέσκειά τους.
Μένεις απομονωμένος, εσύ και οι αλήθειες σου να αλληλοκοιτιέστε.
Και οι "φίλοι" σου ακόμα λουφάζουν, μην τους πάρουν τα σκάγια.
Μένουν όμως πάντα κάποιοι, λίγοι μα μοναδικοί, που δεν σε πουλάνε για τίποτε και για κανέναν. 

Που δεν απαρνιούνται τη φιλία τους, που σε υπερασπίζονται με θάρρος και αποφασιστικότητα και δεν υπολογίζουν κανένα τίμημα.
Με τη δύναμη και μόνο που αντλείς από αυτούς τους "λίγους", μπορείς να συνεχίζεις να παραμένεις "ΕΣΥ!"

Μια από τις μεγάλες αδυναμίες μου είναι τα λαϊκά τραγούδια

Μια από τις μεγάλες αδυναμίες μου είναι τα λαϊκά τραγούδια. 

Ιδιαίτερα εκείνα που γράφτηκαν τις τρείς δεκαετίες του 60, 70 και 80. 

Μπορεί να ήμουν μικρός όταν κυκλοφόρησαν πολλά από αυτά, αλλά πάντα υπήρχαν τρόποι για να φτάνουν στ΄αφτιά μου. 

Είτε γιατί στα πολύ παιδικά μου χρόνια στο χωριό ένα τζούκ-μπόξ έπαιζε όλη νύχτα, είτε γιατί τα άκουγα στα στέκια της εποχής στην εφηβεία, είτε ακούγονταν μέσα από τους θρυλικούς πειρατικούς σταθμούς που μεσουρανούσαν εκείνες τις δεκαετίες με τις καλτ αφιερώσεις. 

Κάποια εποχή, τα τραγούδια αυτά "χάθηκαν" στο χρόνο. 

Ευτυχώς με το YouTube, όλα τα παιδικά μας ακούσματα ήρθαν πάλι στην επιφάνεια, με πληροφορίες που αγνοούσαμε για ερμηνευτές, συνθέτες και στιχουργούς. Θεωρώ ότι δικαίωμα του καθενός είναι ν’ακούει όποια τραγούδια και όποια μουσική θέλει. Διαχωρισμοί του στιλ, «Έντεχνο», «Ποιοτικό» κλπ., κατά την άποψή μου είναι εντελώς υποκειμενικοί. 

Και όταν κάποια τραγούδια έχουν μεγάλη απήχηση στον κόσμο, δεν μπορούμε να τα αγνοούμε. 

Άλλωστε τα μηνύματά σας κάτω απ΄αυτά είναι αδιάψευστοι μάρτυρες...!!!

(ΕΔΩ)  Θα βρείτε επιλογές από τα τραγούδια που έχω ανεβάσει...

Απόδραση στη Λίμνη Στεφανιάδα

Για όσους θέλουν να χαρούν με τον καλύτερο τρόπο την ομορφιά της φύσης, να απολαύσουν τα δάση και τα ποτάμια του ορεινού όγκου του νομού μας, η Ανατολική Αργιθέα σας περιμένει. 

Ξεκίνησα αυτή τη φορά να επισκεφθώ παρέα με φίλους την Λίμνη Στεφανιάδα των Αγράφων και την περιοχή γενικότερα. Μια πανέμορφη λίμνη βγαλμένη απ΄τα σπλάχνα της Αργιθέας.

Την επισκεφτήκαμε σε μία περίοδο που συνιστώ ανεπιφύλακτα καθώς τα Αυγουστιάτικα Καλοκαιρινά χρώματα προσθέτουν ακόμα περισσότερη αίγλη στο ήδη προικισμένο φυσικό τοπίο που πλαισιώνει τη λίμνη. Την διαδρομή δεν θα την χαρακτήριζα εύκολη καθώς μεγάλο μέρος της πλησιάζοντας προς την λίμνη είναι σε δύσκολη κατάσταση. Σε κάποια σημεία της διαδρομής μάλιστα το ύψος σου κόβει την ανάσα. Όταν όμως φτάσαμε και είδαμε τη θέα από πάνω της τότε σίγουρα αποζημιωθήκαμε για την όποια ταλαιπωρία. Το τοπίο φυσικά είναι απαράμιλλης ομορφιάς και μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, καθώς η λίμνη περιβάλλεται από πολύ πράσινο και ψηλά δέντρα, δημιουργώντας εικόνες μοναδικού φυσικού κάλλους. Η μικρή, φυσική και πανέμορφη λίμνη βρίσκεται κυριολεκτικά χωμένη στην ορεινή περιοχή των Αγράφων. Εχει ίσως την μικρότερη ηλικία ανάμεσα στις φυσικές λίμνες της Ελλάδας. Δημιουργήθηκε το 1964 μετά από κατολίσθηση που έφραξε το πέρασμα χειμάρρου με αποτέλεσμα την δημιουργία της μικρής αλλά πανέμορφης αυτής λίμνης. Απέχει 72 χιλιόμετρα από την πόλη της Καρδίτσας. Επιπλέον, η διαδρομή από μόνης της παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς υπάρχουν σημεία με εξαιρετικό ενδιαφέρον όπως τα γραφικά χωριά Βλάση και Πετρίλο χωμένα κυριολεκτικά μέσα στα έλατα. Συναντήσαμε πέτρινα γεφύρια όπως η Καμάρα Στεφανιάδας ή γεφύρι Παναγιάς. Επίσης το πέρασμα του ρέματος της Πλατανιάς που κυλάει σε ορισμένα σημεία παράλληλα στο δρόμο και δημιουργεί εξαιρετικές εικόνες. Εκεί δεσπόζει πανέμορφα και ένα όμορφο δεντράκι  φυτρωμένο στην κορυφή του βράχου για να μας θυμίζει τη δύναμη της φύσης.

Επόμενη στάση μας στην Ιερά Μονή Σπηλιάς που βρίσκεται σε υψόμετρο 1300 μέτρων 4 χιλιόμετρα πριν την λίμνη. Η πρώτη μικρή εκκλησία κτίστηκε το 1064 και στη συνέχεια το 1736 χτίστηκε και η μεγαλύτερη εκκλησία δίπλα στην παλιά. Στο εσωτερικό της εκκλησίας θαυμάζει ο επισκέπτης τις πολλές αγιογραφίες, μεγαλείου Βυζαντινής τέχνης. 

Μετά την επίσκεψή μας στην Ιερά Μονή πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό κάνοντας μια στάση για φαγητό στο υπέροχο εξοχικό στέκι του Μαντζιούρη Θωμά "Το Διάσελο" (ΕΔΩ) με την υπέροχη κουζίνα, την απίστευτη θέα και την εξαιρετική ποιότητα κρεάτων στην τοποθεσία "Φουντωτό", ήπιαμε και το καφεδάκι μας για να χαλαρώσουμε κάνοντας σχέδια για την επόμενη εξόρμησή μας, και γυρίσαμε γεμάτοι συναισθήματα από τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε...