"Καλή αντάμωση....."

Ένα χρόνο έχεις να χορέψεις...
Σήκω να ρίξεις ένα ζεϊμπέκικο σαν εκείνα που χόρευες παλιά κάποτε πάνω σε πατώματα λεκιασμένα με ρετσίνα.
Επάνω στην πρώτη στροφή να ανοίξεις πάλι τα χέρια σαν φτερά, έτσι για να θυμηθείς ότι κάποτε μπορούσες να πετάξεις σαν Αετός.
Σε εκείνο το μαγαζί που στριμωχτήκαμε όλοι η παρέα, ο ένας δίπλα στον άλλον, ας το γλεντήσουμε πάλι πριν το ξημέρωμα έρθει.
Ας παίξω πάλι το αγαπημένο σου τραγούδι για τελευταία φορά.
Πάρε την στροφή αργά σε αυτό το ζεϊμπέκικο γιατί μέσα σου όλα είναι εύθραυστα.
Μην σπάσει η καρδιά....
Οι στροφές που έδωσες για να μείνεις εδώ έχουν ραγίσει.
Κράτα τα πόδια κολλημένα στο πάτωμα γιατί τώρα αρχίζει το ταξίμι να ξύνει πληγές σαν λάμα ακονισμένη με το δικό σου χέρι.
Ήταν να φύγεις, να μην προλάβεις πολλά όμορφα που έρχονται.
Σαν ταξιδιώτης, θα είχες φθάσει στο φεγγάρι αν αυτόν τον τόπο δεν λάτρευες.
"Γιατί πατρίδα σαν αυτή δεν έχει...", έλεγες.
Και δεν εννοούσες τα σύνορα, τις λέξεις, την ιστορία, τον ήλιο.
Το χωριό σου εννοούσες...την Ιτέα
Κλείσε τα μάτια τώρα που το ζεϊμπέκικο αρχίζει να τελειώνει, και πριν φύγεις...απόλαυσέ το!
Μια αγκαλιά και μετά πάλι "καλή αντάμωση...".
Ξημερώνει....

Απόδραση στον Κόζιακα και στο γεφύρι της Παλαιοκαρυάς

Επιβλητικό και όμορφο το γεφύρι της Παλαιοκαρυάς με τους δυο τεχνητούς καταρράκτες στέκεται εκεί από τον 16ο αιώνα.
Πρόκειται για ένα μονότοξο πέτρινο γεφύρι μήκους 26 μέτρων.
Ο καταρράκτης πίσω από το γεφύρι έχει ύψος 12 μέτρων και το νερό που πέφτει δημιουργεί μία πανέμορφη εικόνα που προκαλεί δέος κι ομορφιά.
Ο ποταμός που περνά από το σημείο λέγεται Παλαιοκαρίτης.

Το επισκέφτηκα πολλές φορές αυτό το γεφύρι, με τους θεαματικούς καταρράκτες του.
Σε μια επίσκεψή μου, επέλεξα κάποιες οπτικές γωνίες, και το φωτογράφισα.
Μαζί με κάποια πληροφοριακά στοιχεία που σας παραθέτω, σας συνιστώ να το επισκεφτείτε και να απολαύσετε τη μαγεία που αποπνέει.

Το γεφύρι της Παλαιοκαρυάς συνέδεε την Θεσσαλία με την Ήπειρο και αποτελούσε μια πολυσύχναστη διαδρομή εκείνης της εποχής, φυσικά σήμερα δεν χρησιμοποιείται.
Τα φυσικά και τεχνικά στοιχεία, άψογα εναρμονισμένα με το φυσικό περιβάλλον γύρω του αποτελούν στο σύνολό τους, ένα μνημείο της φύσης. Το γεφύρι πλαισιώνουν απότομοι ψηλοί βράχοι με αρκετή χαμηλή βλάστηση αλλά και δένδρα. Μπροστά από το γεφύρι της Παλαιοκαρυάς υπάρχει άπλωμα, χώρος που προσφέρεται για αναψυχή ή σύντομη διαμονή στο χώρο.
Αρκετές οικογένειες και φυσιολάτρες επιλέγουν το χώρο αυτό για τις ανοιξιάτικες εξορμήσεις στη φύση ή ακόμα και για να γευματίσουν υπαίθρια.

Για να επισκεφθείτε το πέτρινο γεφύρι πρέπει να ακολουθήσετε τη διαδρομή από Πύλη Τρικάλων προς Στουρναρέϊκα. Πριν τα Στουρναρέϊκα, μετά τη στροφή που συναντάτε ταμπέλα για Ροπωτό συνεχίζετε ευθεία μέχρι να δείτε μετά από λίγα μέτρα τις ταμπέλες για Άνω - Μέση και Κάτω Παλαιοκαρυά, ακολουθείτε αυτές τις ταμπέλες και αμέσως μετά το μικρό γεφυράκι θα κάνετε αριστερά στο χωματόδρομο (έχει  ταμπέλα) και σε 100 μέτρα βρίσκετε το πανέμορφο πέτρινο γεφύρι της Παλαιοκαρυάς.

Να σας πω για το ρόδο και τ΄ αηδόνι;;;

Να σας πω ποιο είναι το βαφτιστικό όνομα της Τάνιας Τσανακλίδου;
Σουλτάνα.
Να σας πω και πώς το έμαθα;
Από την απόδειξη του υπέροχου καφέ που ήπιαμε...
Ναι, είναι το καφέ της Τάνιας.
Ποιό καφέ;
"το ρόδο και τ΄ αηδόνι"....στις Μηλιές Πηλίου.
Κάναμε βόλτα τον γύρο του Πηλίου.
Στον γυρισμό είπαμε να μας ξεκουράσει ένα καφεδάκι στις υπέροχες Μηλιές.
Είχαμε ακουστά για τα ωραία στέκια του χωριού....αλλά όχι για το ρόδο, ούτε για το αηδόνι.
Περνώντας από μπροστά μας κίνησε την περιέργεια η ονομασία του καφέ.
- "Πολύ όμορφη και καλλιτεχνική..." είπαμε...(αργότερα μάθαμε για την Τάνια όπως περιγράφω στην αρχή)
Μπαίνοντας στο γήινο και ζεστό καφέ με την διαπεραστική μυρωδιά και το δροσερό σαλόνι, συναντήσαμε έναν ιδιαίτερο χώρο (που μοιάζει να ξεπήδησε από το παλιό Παρίσι), ρομαντικός με μεγάλη αγάπη για τον καφέ και τη μουσική (ειδικά το τελευταίο αποδεικνύεται και με τις διασκευές των ήχων Santana κ.α).
- Μαγεία!!!...ένα καφέ με "Ταυτότητα"...είπαμε,...και ζητήσαμε να βγούμε κατευθείαν στην υπέροχη με θέα βεράντα του.
Εκεί μείναμε!!!
Απίστευτη θέα...απίστευτη ησυχία...απίστευτη ομορφιά...και ο ήχος της μουσικής να χαϊδεύει διακριτικά τα αυτιά μας.
Στα παράθυρα ανθισμένες λεβάντες και βασιλικός όπου η μυρωδιά έδενε με την όλη διακόσμηση.
Καθήσαμε σχεδόν δυο ώρες...αφού ευχαριστήσαμε για το σέρβις και τον υπέροχο καφέ πήραμε τον δρόμο του γυρισμού εντελώς ανανεωμένοι με την υπόσχεση να ξαναπάμε...σύντομα!!!
Κι εγώ από την μεριά μου είπα να γράψω δυο λέξεις για την γλυκιά εμπειρία του ροδιού και του αηδονιού...έτσι απλά!!!

Γράμμα στην πρώτη μου δασκάλα...

Ήσουν η πρώτη δασκάλα μου!
Ήσουν η δασκάλα μου τότε που δεν είχα στον…ήλιο μοίρα!
Ήσουν αυτή που πρωτοείπα την άγνωστη μέχρι τότε για μένα λέξη "ΚΥΡΙΑ" και που μου έμαθε να γράφω και να διαβάζω.
Ήσουν αυτή που προσπαθούσε να μας γνωρίσει την κοινωνία με την δύναμη του παραδείγματός της.
Σε είχα Δασκάλα Κυρία Σοφία σχεδόν σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού με εξαίρεση την έκτη αν θυμάμαι καλά.
Πάντα με έκανες να αισθάνομαι ότι ήμουν ο αγαπημένος σου μαθητής.
Σκέφτηκα να σου γράψω σήμερα για την ευγνωμοσύνη που νοιώθω για σένα, και συνεπαρμένος, γύρισα πίσω στις αρχές της 10ετίας του ‘60 και αισθάνθηκα ξανά μαθητής "της πρώτης τάξης" και ας έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τότε.
Πρωτάκι στο Δημοτικό Σχολείο, θυμάμαι, ένα τεράστιο επιβλητικό πέτρινο κτίριο που μου προκαλούσε δέος όταν το έβλεπα μικρός, και που ακόμα και τώρα που το κοιτάζω και περπατάω μέσα του το θαυμάζω και συγκινούμαι.
Δεν περιορίστηκες στενά στα καθήκοντά σου, είχες για τον καθένα μας ένα καλό λόγο, φαίνεται είχαμε και μεις κάτι που μας ξεχώριζε.
Γλυκιά στο λόγο μα και αυστηρή στον έλεγχο, επίμονη στην μάθηση μα και ψυχαγωγός, όταν η περίσταση το απαιτούσε, γνώστης της τρυφερής παιδικής ψυχής μας.
Αγαπούσες, και αγαπάς ακόμα το δυνατό μυαλό μα κι εκτιμούσες την φιλότιμη προσπάθεια.
Ήσουν Δασκάλα και Παιδαγωγός μαζί... Μάννα και Ψυχολόγος.

Αγαπημένη μου δασκάλα!
Έτσι φάνταζες στα παιδικά μου μάτια, μα και κάθε φορά που σε συναντώ από τότε επιβεβαιώνεις την πρώτη μου εντύπωση.
Μου έμαθες γράμματα και συμπεριφορά.
Μου έδωσες γνώση μα και αρχές.
Μου δίδαξες εσύ τον πρώτο μου αξιακό Κώδικα, που είναι και παραμένει ο ίδιος μέχρι και σήμερα με μικρές ελάχιστες “συμπληρώσεις” ή “τροποποιήσεις”.
Τον Κώδικα, που όσες φορές τον παραβώ στην Ζωή, αισθάνομαι πάνω μου το ερωτηματικό βλέμμα σου.
Για σένα ήταν μάθημα ζωής, το να μάθουμε γραφή και ανάγνωση.
Με είχες πείσει ότι “όποιος λέει την αλήθεια, βγαίνει πάντα κερδισμένος”.
Γενναία διδαχή, που ακόμα και σήμερα με κρατά δέσμιο.
Για να μας εμπνεύσεις στην φιλαλήθεια, και στην μεταμέλεια, άφηνες, θυμάμαι, ατιμώρητο όποιον με παρρησία παραδεχόταν και αναγνώριζε το "σφάλμα του"!
Έλεγες πάντα ότι “η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά”, και “πως κανείς στην ζωή δεν πρόκειται να μας αρνηθεί τίποτα, εφ’ όσον είμαστε ευγενικοί και θαρραλέοι”.
Ήσουν δε απόλυτη ότι η γνώση και το ήθος χρειάζεται επιβράβευση για να γίνει αιτία έμπνευσης, μίμησης και “ευγενούς άμιλλας”. Για τον φόβο, που ακόμα τότε στα δύσκολα χρόνια βόλευε πολλούς, εσύ δίδασκες και επέμενες πως “δεν χρειάζεται φόβο και συστολή η ζωή, μα θάρρος και τόλμη”.
Είχες μια απίστευτη ικανότητα να εμπλουτίζεις το μάθημα με διάλογο και συζήτηση πάνω στην ζωή, την καθημερινότητα, τον κόσμο γύρω μας. Καθημερινή σου φροντίδα και αγωνία ήταν πως θα μάθουμε να σκεφτόμαστε, να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, όσο γίνεται περισσότερο. Πως θα μάθουμε τα ουσιαστικά χωρίς παπαγαλία, πως θα μας δημιουργηθεί το ενδιαφέρον και η αγάπη για την αριθμητική, για την ιστορία του τόπου μας, για την γνώση της πατρίδας μας, για την κοινωνία, και πως θα μας εμπνεύσεις στην χειροτεχνία, και την οδική, την εποχή εκείνη.
Κι όλα αυτά μας τα μάθαινες, μέσα σε δύσκολα και μίζερα χρόνια μιας και τα βιβλία που είχαμε τότε ήταν λίγα και φτωχά.
Συνέβαλες με το ιερό έργο της διδασκαλίας σου στην προσωπική ευτυχία και πρόοδο όχι μόνο την δική μου αλλά και πολλών άλλων παιδιών, που είχαν την τύχη να σε έχουν Δασκάλα.
Συνέβαλες με τον τρόπο σου στον πλουτισμό της κοινωνίας με ολοκληρωμένα και υπεύθυνα άτομα.
Με τον καθαρό, ευθύ και διδακτικό σου λόγο, αγαπημένη μου Δασκάλα, ξύπνησες νωρίς μέσα μας την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, εκείνα τα δύσκολα για μας χρόνια.
Και δικαιώθηκες....

Σ΄ευχαριστώ....!!!!
Ο αγαπημένος μαθητής σου

Βιβλίο...το καλύτερο δώρο τελικά

Χιλιάδες φορές έχουμε ακούσει κάποιον να εκφράζει την άποψη πως το βιβλίο είναι το καλύτερο δώρο.
Ναι! πράγματι έτσι είναι...
Με αφορμή τα 2 βιβλία που μου χάρισε ένας καλός και αξιόλογος φίλος φέτος τα Χριστούγεννα και που ήταν το καλύτερο δώρο, εδώ και πολύ καιρό για μένα, αποφάσισα να γράψω το σημερινό κείμενο.
Όταν θέλουμε να κάνουμε ένα δώρο σε κάποιον για τα γενέθλιά του ή για την ονομαστική εορτή του ή απλά επειδή θέλουμε να του κάνουμε ένα δώρο, τότε η καλύτερη επιλογή είναι ένα αξιόλογο βιβλίο.
Δεν θέλω εδώ να απαξιώσω ή να καταργήσω τα γλυκά, τα λουλούδια, τα διακοσμητικά αντικείμενα και άλλα είδη δώρων που συνηθίζονται.
Είναι και αυτά πολύ όμορφα και δίνουν ιδιαίτερη χαρά στον αποδέκτη τους, ιδιαίτερα αν ξέρει ότι τα φτιάξαμε με τα χέρια μας.
Όμως, ένα αξιόλογο βιβλίο με μία εγκάρδια αφιέρωση στην πρώτη σελίδα και μια ευχή γραμμένη μέσα από την καρδιά μας, είναι κάτι που ο αποδέκτης του δώρου θα το έχει για πάντα και θα μπορεί να ανατρέχει σε αυτό όποτε θέλει να θυμηθεί ξανά κάποια όμορφα πράγματα που κέρδισε από την ανάγνωσή του και με τα οποία έκανε τον εσωτερικό του κόσμο πιο πλούσιο.
Ένα καλό βιβλίο γεννά το αίσθημα της ευγνωμοσύνης για το πρόσωπο που μας το χάρισε, επειδή χάρη σε αυτήν την πρωτοβουλία του περάσαμε μερικές όμορφες ώρες, ενδεχομένως άνοιξε ο πνευματικός μας ορίζοντας προς άγνωστες μέχρι τώρα για εμάς κατευθύνσεις και ίσως ακόμα να νιώσαμε το αίσθημα της αγαλλίασης στην καρδιά μας, ανάλογα με το περιεχόμενο του βιβλίου.
Κανείς δεν αποκτά διάθεση για μόρφωση κοιτάζοντας βιβλία σε βιβλιοθήκες.
Πρέπει να έχει πάρει την παιδεία που απαιτείται προκειμένου να τα κοιτάξει με αγάπη, διαφορετικά πιθανότερο είναι να τα κάψει παρά να τα ανοίξει και να τα διαβάσει.
Έστω κι έτσι, το βιβλίο παραμένει το καλύτερο δώρο.
Δωρίστε βιβλία, ακόμη και σε κάποιον που δε διαβάζει, αλλά σε αυτήν την περίπτωση κάντε το έξυπνα. Υπάρχουν άνθρωποι που από τη στιγμή που για πρώτη φορά στη ζωή τους έλαβαν ένα ερέθισμα και διάβασαν ένα βιβλίο δε σταμάτησαν ποτέ να διαβάζουν. Κι επειδή αυτό είναι το ζητούμενο, ξεχάστε σκέψεις τύπου "θα του πάρω κάτι να ανοίξει τα μάτια του" γιατί το βιβλίο δεν προορίζεται για τον εαυτό σας.
Επιλέξτε κάτι σύμφωνο με το χαρακτήρα τού παραλήπτη και φροντίστε να είναι μικρό ώστε να διαβαστεί ευκολότερα.
Μπορεί τελικά να του αλλάξετε τη ζωή...!!!

(Υ.Γ.  Γιάννη μου σ΄ευχαριστώ από καρδιάς για το ανεκτίμητο δώρο σου...)