Γιατί:::

Σφίγγεται η καρδιά σου όταν περνάς από τις γειτονιές και τους άδειους δρόμους του χωριού μας.
Δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα και τις άγιες ημέρες που έρχονται, και τα σπίτια μουντά, σκοτεινά, χωρίς φώτα και ζωή.
Ακόμα και εκείνα που μέσα τους ζουν και υπάρχουν μικρές ψυχές
Τι κρίμα!!!
Αναρωτιέμαι πως θα νιώθουν, πως αισθάνονται τα παιδιά αυτά
Τι ρόλο παίζουν σε όλο αυτό;
Γιατί να μην ζήσουν τα παιδικά τους χρόνια όμορφα τις γιορτινές αυτές μέρες;
Τα Χριστούγεννα και η μαγεία τους, είναι αφιερωμένα στα παιδιά. Είναι μεγάλη η χαρά του στολισμού γι΄αυτά. Ανεξάρτητα από το πως θα γιορτάσει ο καθένας τις γιορτές, τα παιδιά έχουν την τιμητική τους και η προσοχή πρέπει να είναι στραμμένη πάνω τους με στόχο την ευχαρίστησή τους.
Μα οι γιορτές είναι γι αυτά, να χαλαρώσουν, να παίξουν.
Τι θάχουν να θυμούνται σκεφτήκαμε;
Χρειαζόμαστε πάντα όσο κι αν μεγαλώσουμε τις ωραίες αναμνήσεις των γιορτών, είναι οι πιο γλυκές και δεν ξεχνιούνται ποτέ, μένουν ανεξίτηλες μέσα μας και τις ανακαλούμε κάθε στιγμή.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, εκείνα τα "πέτρινα", τότε που δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα, να περιμένουμε πως και πως με λαχτάρα τις γιορτές των Χριστουγέννων για να νιώσουμε όμορφα έστω και μ' αυτά τα λίγα που διαθέταμε, φτωχό αλλά όμορφο στολισμό, λίγα φωτάκια, ένα μικρό δενδράκι σε κάποια γωνιά και κάποιο δωράκι (σπάνιο για τότε) να μας περιμένει.
Σήμερα με όλα τα καλά που έχουμε γύρω μας τίποτα...σιωπή...σκοτάδι και σιωπή.
Αναρωτιέμαι και προσπαθώ να καταλάβω το γιατί αλλά μάταια.
Στη σημερινή εποχή δεν υπάρχει δικαιολογία.
Πρέπει να σκύψουμε και να αφουγκραστούμε τις μικρές αθώες ψυχούλες τους, να ακούσουμε τις καρδιές τους, να κοιτάξουμε μέσα στα ματάκια τους που κρύβουν τον κόσμο όλο, και να δούμε, να καταλάβουμε τι θέλουν.
Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπάρχουν να θυμίζουν Χριστούγεννα στο χωριό...ελάχιστες αλλά όμορφες!!!

Ταξίδι στη Μάνη...

«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται µε λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτω από τα ξένα βήµατα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά µόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά µόνο στο δίκαιο», έγραφε για τη Μάνη ο Γιάννης Ρίτσος! 

Με αυτούς τους στίχους στο μυαλό µας ξεκινήσαμε το ταξίδι µας για το μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου, της Μεσσηνιακής (απόσκιερης) και Λακωνικής Μάνης, να γνωρίσουμε τα άγρια και άγονα τοπία της, να θαυμάσουμε την επιβλητική πέτρινη γη της, µε τα πυργόσπιτα και τα αρχοντικά της και να  νιώσουμε χαμένοι σε µια ιδιαίτερη μυσταγωγία της φύσης προσπαθώντας να ρουφήξουμε την κάθε στιγμή, γιατί η ψυχή του ταξιδιού είναι η ελευθερία, η απόλυτη ελευθερία να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι και να κάνεις ότι θέλεις.

Όταν οι μέρες είναι μετρημένες θα πρέπει να το προγραμματίσεις ώστε να τα προλάβεις όλα. 

Έτσι κι εμείς ξεκινήσαμε Σεπτέμβρη με πρώτη στάση το Λουτράκι στην παραλία για καφεδάκι. Το μεσημεράκι φθάσαμε στην Καλαμάτα και από εκεί ανηφορίσαμε για λίγο στις πρόποδες του Ταΰγετου για να καταλήξουμε για καφεδάκι στο "Aquarello" στην μοναδική Καρδαμύλη. 

Εκεί η θέα και ηρεμία μας αποζημίωσε για το ταξίδι. 

Στη συνέχεια μας περίμενε μια από τις υπέροχες πετρόκτιστες μαιζονέτες του ξενοδοχείου "Μανιάτικο" στη Στούπα κτισμένες στην πλαγιά του βουνού ανάμεσα σε δέντρα και με θέα το βαθύ γαλάζιο της Μανιάτικης θάλασσας. 

Το βράδυ επισκεφθήκαμε το γνωστό γραφικότατο ψαροχώρι της Μάνης τον Αγιο Νικόλαο (Σελίτσιανη) για φαγητό και την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε την διαδρομή μας για το Οίτυλο και την Αρεόπολη την καρδιά της αδούλωτης Μάνης, όπου κάναμε βόλτα στην πλατεία Αθανάτων εκεί που στέκει επιβλητικό το µεγαλοπρεπές άγαλµα του Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη. Περάσαμε μια βόλτα για καφέ από τον Γερολιμένα το ξακουστό λιμανάκι των περατών όπου απολαύσαμε την υπέροχη θέα του.

Επισκεφθήκαμε επίσης τις μοναδικές παραλίες Μαρμάρι και Πόρτο Κάγιο, και την πετρόκτιστη Βάθεια. Αν και είναι πολύ γνωστό χωριό και έχει αναπτυχθεί τουριστικά, η ατμόσφαιρα και η ενέργειά της δίνουν την αίσθηση μίας ερειπωμένης πόλης που ξεπήδησε από το παρελθόν και θα µπορούσε να είναι σκηνικό ταινίας. Στη συνέχεια κατηφορίσαμε μέχρι το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης στο ακρωτήριο Ταίναρο. Εκεί που συναντάς μόνο τον φάρο και το βαθύ απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Στον γυρισμό καταλήξαμε για φαγητό στον αγαπημένο μας προορισμό το Λιμένι με το μοναδικό Ηλιοβασίλεμα και την "βουτιά" του ήλιου στη θάλασσα και τα χρώματα που γεμίζει ο ουρανός....μοναδική εικόνα!!!

Την επόμενη "πεταχθήκαμε" στην όμορφη Κορώνη για ένα υπέροχο καφεδάκι δίπλα στη θάλασσα.

Στον γυρισμό αποφασίσαμε να αλλάξαμε διαδρομή για να γνωρίσουμε καλύτερα την Πελοπόννησο. 

Ήταν μια ευκαιρία που δεν την αφήνεις να πάει χαμένη. Και έτσι κάναμε την διαδρομή Στούπα - Αρεόπολη - Γύθειο - Σκάλα Λακωνίας - Κοσμάς, (το υπέροχο παραθεριστικό ορεινό χωριό του Πάρνωνα) - Λεωνίδιο - Άστρος Κυνουρίας και Ναύπλιο.

Η Μάνη είναι έρωτας τελικά!!!