Αλησμόνητες βραδιές γεμάτες μουσική...

Έχω παίξει κατά καιρούς σε διάφορα μέρη, με καλούς και άξιους μουσικούς, αλλά και φίλους πάνω απ΄όλα. Με τον Αποστόλη Μαντέ με μια μεγάλη ιστορία πίσω του, τον μαέστρο Γιάννη Μπάτρα επίσης υπέροχο πιανίστα με ευαισθησία και σημασία στη λεπτομέρεια, τον Ναπολέων Μουλιάκο, τον Μάριο Σιαμέτη κλπ αλλά και με τον αείμνηστο Κώστα Χαλιμούρδα για λίγο διάστημα πριν φύγει νωρίς για το μεγάλο δίχως γυρισμό ταξίδι.

Μεγάλο σχολείο το πάλκο και η συνεργασία μαζί τους.
Κάθε φορά ανακάλυπτα και κάτι παίζοντας δίπλα τους.
Έχει απίστευτες ομορφιές αλλά και μεγάλες δυσκολίες στην αρχή που ξεκινάς σε ένα ζωντανό πρόγραμμα.
Θα αναφερθώ για τις μουσικές βραδιές στην Ιτέα.
Συνεργάστηκα μ’ έναν αξιόλογο τραγουδιστή, αλλά και άνθρωπο, από τον Πέτρινο, τον Κώστα Μητράκο.
Τον εκτιμώ και τον αγαπάω και νιώθω ότι υπάρχει και από τη δική του πλευρά η εκτίμηση και ο σεβασμός. Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια είμασταν μαζί πολλές σαιζόν. Τον γνώρισα πρώτη φορά το 1992 που συνεργαστήκαμε στο υπέροχο από κάθε άποψη μαγαζί του Θέμη στο "Ηλιοτρόπιο" στην Ιτέα (1992 -1996). Μετέπειτα με την ονομασία "Χαγιάτι" (2010 - 2014) αλλά και σε διάφορες συναυλίες με αφιερώματα που κάναμε σε μεγάλους δημιουργούς όπως Θεοδωράκη, Καλδάρα, Ξαρχάκο, Κουγιουμτζή, Ακη Πάνου κλπ.

Το "Χαγιάτι" ήταν ένας χώρος ζεστός, προσεγμένος από κάθε άποψη με ολοζώντανες τεράστιες ζωγραφιές στους τοίχους που αποτύπωναν διάφορα μέρη του χωριού μας. Ο χώρος είχε επιμεληθεί προσωπικά από τον Θέμη Παπακυρίτση ιδιοκτήτη, και από τον Χάρη Μακρή εικαστικό ζωγράφο που ζει εδώ στο χωριό και έχει διακριθεί με έργα του σε πολλές εκθέσεις. Ένας χώρος μοναδικός παρεϊστικος κατάλληλος για ζωντανή μουσική που τον βρίσκεις μόνο σε μεγάλες πόλεις. Στα χρόνια που δουλέψαμε εκεί πέρασε πολύς κόσμος από την γύρω περιοχή και από Καρδίτσα παρέες μεγάλες κάθε φορά. Γέμιζε ασφυκτικά, δεν έπεφτε καρφίτσα. Πέρασαν και πολλοί μουσικοί σαν πελάτες, οι περισσότεροι έπαιξαν και τραγούδησαν μαζί μας σαν μια μεγάλη παρέα.

Δεν ήθελα από την αρχή να παίξω σε χορούς, πανηγύρια και άλλα τέτοια σχετικά.
Δεν ήταν στη ιδιοσυγκρασία μου. Μια φορά έκανα το λάθος και πήγα, τρόμαξα με όλη την κατάσταση και τις απαιτήσεις των ανθρώπων εκεί, και το μετάνιωσα σφόδρα. Ήμουν πάντα της άποψης ότι την μουσική πρέπει να την "υπηρετείς" και όχι το αντίθετο, γιατί πρώτα παίζεις για τον εαυτό σου, βάζεις την καρδιά και την ψυχούλα σου και το αποτέλεσμα που βγαίνει σε δικαιώνει πάντα. Δεν επιδίωξα ποτέ να παίζω ότι νάναι και οπουδήποτε. Πάντα διάλεγα το μέρος, το πρόγραμμα, και ιδιαίτερα τους συνεργάτες μου.

Ήταν επιλογή μου.
Έχουμε περάσει μοναδικές στιγμές κάθε φορά με όλα τα παιδιά της ορχήστρας...

Έχουμε παίξει τον άμμο της θάλασσας από τραγούδια...
Έχουμε κλάψει και ανατριχιάσει με κάποια απ΄αυτά...
Έχουμε πει τα καλύτερα ανέκδοτα όταν κατεβαίναμε από το πάλκο και χαλαρώναμε...
Έχουμε ρίξει απίθανο γέλιο με τα διάφορα ευτράπελα της νύχτας...
Έχουμε να διηγούμαστε ατέλειωτες ιστορίες από κείνες τις βραδιές στα εγγονάκια μας....
Και το κυριότερο...
Έχουμε να θυμόμαστε...

Ο κύκλος των χαμένων...μουσικών

Μουσικοί...
Εκείνοι οι άνθρωποι που είμαστε πάντα πίσω, ακούραστοι "εργάτες" και αφανείς ήρωες της μουσικής, και που δεν φαινόμαστε όσο θάπρεπε και όσο μας αξίζει, γιατί κατά κάποιο περίεργο τρόπο κλέβουν οι τραγουδιστές με την λάμψη τους το φως μας.

Είναι η μοίρα μας...
Ο πολύς κόσμος ακούει και σιγοτραγουδάει τα όμορφα τραγούδια πολλές φορές, ακούει την φωνή, και αγνοεί ότι πίσω από κάθε μεγάλη επιτυχία βρίσκεται και η ψυχή ενός μουσικού.

Όμως χωρίς εμάς τους "αφανείς ήρωες", δεν θα υπήρχε τραγούδι για να τραγουδήσουν.
Βλέπετε στα τραγούδια που ακούμε και που μας αρέσουν, πάντα θα λείπουν τα ονόματα των μουσικών που έβαλαν ψυχή, καρδιά, συναίσθημα για να βγει ένα όμορφο αποτέλεσμα.

Ότι και να νομίζουμε για τον εαυτό μας τελικά, πάντα θα είμαστε κάτι λιγότερο χωρίς τους άλλους γύρω μας...

Οι παιδικές Καλοκαιρινές Κυριακές μου...

Θυμάμαι τα Καλοκαίρια μικρός στο χωριό την δεκαετία του ΄60 τότε που τα σπίτια μας είχαν κοινές αυλές και τα παιχνίδια μας δεν είχαν τελειωμό. Τότε που τα Κυριακάτικα απογεύματα ήταν γεμάτα από κάθε άποψη, και που έμοιαζαν γιορτινά κάθε φορά.
Εμείς τα πιτσιρίκια τα περιμέναμε σαν λύτρωση για να βάλουμε τα καλά μας, να βγούμε νωρίς στο γήπεδο, αν έπαιζε η ομάδα μας ο "Ενιπέας", και μετά περίπατο στην καθιερωμένη "Βόλτα" του χωριού.
Έτσι ονομάζαμε το απογευματινό περπάτημα στον κεντρικό δρόμο, από το Δημοτικό σχολείο μέχρι το παλιό γεφύρι μας.
Πάνω κάτω...ασταμάτητα...για ώρες.

Γέμιζε η δημοσιά με κόσμο. 

Ένα σκηνικό, από άνδρες και γυναίκες, παρέες – παρέες να πηγαινοέρχονται στον κεντρικό δρόμο του χωριού και να γνωρίζονται μεταξύ τους. Εκεί έβλεπες τις κοπέλες καλοντυμένες, να περπατάνε αγκαζέ και να χαμογελάνε ρίχνοντας κλεφτές ματιές γεμάτες υπονοούμενα στα αγόρια. Άλλες φορές πάλι το φλέρτ γίνονταν με διάφορα πρόχειρα σημειώματα σε χαρτάκια που έδιναν τα αγόρια στις κοπέλες διακριτικά να τα διαβάσουν. Πολλές φορές κάποιος ξάδερφος έπαιζε το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα σε δυο νέους που φλέρταραν και έτσι βοηθούσε την κατάσταση και τους έφερνε σε επαφή. Δεν έλλειπαν βέβαια οι μικρό παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί από τους συγγενείς που θίγονταν η τιμή και η υπόληψή τους από τα διάφορα πειράγματα.
Πάντως είναι γεγονός πως πολλοί γάμοι έγιναν με τόπο γνωριμίας τη "Βόλτα" στο Κουτσιαρί και πολλά ζευγάρια που έχουν ως αφετηρία της σχέσης τους την εποχή εκείνη, έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνο το ξέγνοιαστο πήγαινε - έλα.

Μέχρι νάρθει τελικά το σούρουπο και να στρωθούμε αποσταμένοι και διψασμένοι για σουβλάκι και μπυρίτσα σε κάποια από τις παρακείμενες ταβέρνες του δρόμου, του Φόντα ή του Μπότσικα, με τα τραπεζάκια έξω και τα τζουκ-μπόξ να παίζουν διάφορα τραγούδια εποχής που μιλούσαν για αγάπη, ξενιτιά, πόνο και γενικά για τη ζωή. Εκείνη η βόλτα που προλάβαμε εμείς οι μεγαλύτεροι ήταν θεσμός για το χωριό μας από τα παλιότερα χρόνια το γνωστό "σεργιάνι" Ήταν μια ευκαιρία να γίνει το "νυφοδιάλεγμα" μεταξύ των νέων και ταυτόχρονα μια ευκαιρία να διασκεδάσουν και να ξεδώσουν ανέξοδα οι άνθρωποι. 

Πιό κάτω και κεντρικά, μια μεγάλη ξύλινη παλέτα με τον βαρύγδουπο τίτλο, γεμάτη φωτογραφίες από σκηνές του Ελληνικού κινηματογράφου διαφήμιζε την ταινία της Κυριακής μπροστά στην είσοδο του θερινού σινεμά δίπλα από το καφενείο του Γιώργου Κοντοβάϊου (Ματσούλα). 

Κι εμείς μικρά παιδάκια, προσπαθούσαμε να τρυπώσουμε κρυφά ανάμεσα στον κόσμο γιατί χρήματα για εισιτήριο δεν υπήρχαν. Κι όταν τελικά είμασταν τυχεροί και τα καταφέρναμε, καθόμασταν όλα μαζί κάτω και μπροστά στα άσπρα χαλίκια, κοντά στο τεράστιο πανί γιατί η "πλατεία" ήταν γεμάτη, και τα καθίσματα πιασμένα απ΄τους μεγάλους. Βλέπετε υπήρχε σεβασμός στον μεγαλύτερο κι αυτό διδάσκονταν πρώτα στο σπίτι, και μετά στο σχολείο.

Κι όταν έσβηναν πια τα φώτα, και άρχιζε η προβολή από εκείνες τις μοναδικές ταινίες της εποχής, (που τις βλέπουμε ακόμα και σήμερα όλοι μας σα να΄ναι πρώτη φορά) άκουγες τον ήχο από τον πασατέμπο που πουλούσε κάποιο παιδάκι στα διαλείμματα ή τα γέλια και τους ψιθύρους από τους θαμώνες που σχολίαζαν το έργο.

Ώσπου η ταινία έγραφε "ΤΕΛΟΣ"...ευχάριστο τις περισσότερες φορές.
Κι όλοι έφευγαν ικανοποιημένοι και γελαστοί για τα σπίτια τους για ξεκούραση, γιατί τους περίμενε μια κουραστική Δευτέρα και μια μεγάλη βδομάδα με σκληρή δουλειά.
Έτσι περνούσαν κατακαλόκαιρο οι Κυριακές στο χωριό...γιορτινές, αισιόδοξες.

Τώρα που τα σκέφτομαι...όλες εκείνες οι Κυριακές ήταν μια ιεροτελεστία για όλους μας!!!

                                           Άρθρο μου στην Εφημερίδα "Παλαμάς Ενημέρωση"

Κάνε κάτι να χάσω το τραίνο...

Η φωνή του κυλάει τόσο αρμονικά πάνω στης ράγες της μουσικής, και είμαι ευτυχής που αυτό το τρένο με ταξιδεύει ακόμα από το 1976.
Ο πρώτος ανεκπλήρωτος έρωτας, το πρώτο καρδιοχτύπι της εφηβείας μου και πολλές αναμνήσεις. 

Πολλά ταξίδια με τραίνο στη ζωή μου κι όλα σημαδεμένα από αυτό το τραγούδι. Ξέρω ότι στους σταθμούς όταν θα στέκομαι θα βλέπω ακόμα τους ανθρώπους να αγκαλιάζονται σαν να 'ναι η τελευταία φορά.
Το έχουν τα τραίνα αυτό. 

Ειδικά τα τραίνα.
Μάλλον επειδή κάποτε πράγματι έπαιρναν μαζί τους ανθρώπους που ήξεραν πως μπορεί να μη γυρίσουν ποτέ. Ανέκαθεν ήταν το μέσον της αυθεντικής φυγής, του ρομαντισμού, των αποχωρισμών.
Η αναμονή στον σταθμό, η προσμονή μιας συνάντησης, το ταξίδι στο άγνωστο, προσωπικές εμπειρίες, τα βιώματα μιας ολόκληρης εποχής έγιναν τραγούδια για χαρές και λύπες, για παρηγοριά, για έρωτες και αποχωρισμούς.
Τα τραγούδια με τραίνα εκφράζουν βαθιά συναισθήματα, καθώς σημαίνουν αποχωρισμούς, αβεβαιότητα αλλά κι ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο...

Τότε που τα τραγούδια μύριζαν αθωότητα....

Τότε που τα τραγούδια ήταν τραγούδια, και οι στίχοι τους μύριζαν αθωότητα.
Με μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια.
Κι ένα εισιτήριο διαρκείας στη μαγική μουσική για όλους όσους κρατάνε ζωντανά τα όνειρά τους με όποιο τίμημα. Είναι ίσως τα μοναδικά ταξίδια της ψυχής και του νου, που μπορείς να κάνεις κάθε ώρα και στιγμή, χωρίς κόστος...έτσι απλά!!!
Κυνηγάμε τα όνειρά μας, τα προσέχουμε, τους ανοίγουμε το παράθυρο της καρδιάς μας, τ' αγαπάμε. 

Κι όταν κάποια στιγμή χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, έρχονται άλλα όνειρα να μας βρουν και να μας ταξιδέψουν ψηλά.
Αρκεί το παράθυρό μας να παραμένει πάντα ανοικτό....
Ένα πολύ όμορφο τραγούδι που από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, άγγιξε την καρδιά μου.
Μου αρέσει επίσης πολύ και η εκτέλεση με τον Γιώργο Ζωγράφο