Οι παιδικές Καλοκαιρινές Κυριακές μου...

Θυμάμαι τα Καλοκαίρια μικρός στο χωριό την δεκαετία του ΄60 τότε που τα σπίτια μας είχαν κοινές αυλές και τα παιχνίδια μας δεν είχαν τελειωμό. Τότε που τα Κυριακάτικα απογεύματα ήταν γεμάτα από κάθε άποψη, και που έμοιαζαν γιορτινά κάθε φορά.
Εμείς τα πιτσιρίκια τα περιμέναμε σαν λύτρωση για να βάλουμε τα καλά μας, να βγούμε νωρίς στο γήπεδο, αν έπαιζε η ομάδα μας ο "Ενιπέας", και μετά περίπατο στην καθιερωμένη "Βόλτα" του χωριού.
Έτσι ονομάζαμε το απογευματινό περπάτημα στον κεντρικό δρόμο, από το Δημοτικό σχολείο μέχρι το παλιό γεφύρι μας.
Πάνω κάτω...ασταμάτητα...για ώρες.

Γέμιζε η δημοσιά με κόσμο. 

Ένα σκηνικό, από άνδρες και γυναίκες, παρέες – παρέες να πηγαινοέρχονται στον κεντρικό δρόμο του χωριού και να γνωρίζονται μεταξύ τους. Εκεί έβλεπες τις κοπέλες καλοντυμένες, να περπατάνε αγκαζέ και να χαμογελάνε ρίχνοντας κλεφτές ματιές γεμάτες υπονοούμενα στα αγόρια. Άλλες φορές πάλι το φλέρτ γίνονταν με διάφορα πρόχειρα σημειώματα σε χαρτάκια που έδιναν τα αγόρια στις κοπέλες διακριτικά να τα διαβάσουν. Πολλές φορές κάποιος ξάδερφος έπαιζε το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα σε δυο νέους που φλέρταραν και έτσι βοηθούσε την κατάσταση και τους έφερνε σε επαφή. Δεν έλλειπαν βέβαια οι μικρό παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί από τους συγγενείς που θίγονταν η τιμή και η υπόληψή τους από τα διάφορα πειράγματα.
Πάντως είναι γεγονός πως πολλοί γάμοι έγιναν με τόπο γνωριμίας τη "Βόλτα" στο Κουτσιαρί και πολλά ζευγάρια που έχουν ως αφετηρία της σχέσης τους την εποχή εκείνη, έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνο το ξέγνοιαστο πήγαινε - έλα.

Μέχρι νάρθει τελικά το σούρουπο και να στρωθούμε αποσταμένοι και διψασμένοι για σουβλάκι και μπυρίτσα σε κάποια από τις παρακείμενες ταβέρνες του δρόμου, του Φόντα ή του Μπότσικα, με τα τραπεζάκια έξω και τα τζουκ-μπόξ να παίζουν διάφορα τραγούδια εποχής που μιλούσαν για αγάπη, ξενιτιά, πόνο και γενικά για τη ζωή. Εκείνη η βόλτα που προλάβαμε εμείς οι μεγαλύτεροι ήταν θεσμός για το χωριό μας από τα παλιότερα χρόνια το γνωστό "σεργιάνι" Ήταν μια ευκαιρία να γίνει το "νυφοδιάλεγμα" μεταξύ των νέων και ταυτόχρονα μια ευκαιρία να διασκεδάσουν και να ξεδώσουν ανέξοδα οι άνθρωποι. 

Πιό κάτω και κεντρικά, μια μεγάλη ξύλινη παλέτα με τον βαρύγδουπο τίτλο, γεμάτη φωτογραφίες από σκηνές του Ελληνικού κινηματογράφου διαφήμιζε την ταινία της Κυριακής μπροστά στην είσοδο του θερινού σινεμά δίπλα από το καφενείο του Γιώργου Κοντοβάϊου (Ματσούλα). 

Κι εμείς μικρά παιδάκια, προσπαθούσαμε να τρυπώσουμε κρυφά ανάμεσα στον κόσμο γιατί χρήματα για εισιτήριο δεν υπήρχαν. Κι όταν τελικά είμασταν τυχεροί και τα καταφέρναμε, καθόμασταν όλα μαζί κάτω και μπροστά στα άσπρα χαλίκια, κοντά στο τεράστιο πανί γιατί η "πλατεία" ήταν γεμάτη, και τα καθίσματα πιασμένα απ΄τους μεγάλους. Βλέπετε υπήρχε σεβασμός στον μεγαλύτερο κι αυτό διδάσκονταν πρώτα στο σπίτι, και μετά στο σχολείο.

Κι όταν έσβηναν πια τα φώτα, και άρχιζε η προβολή από εκείνες τις μοναδικές ταινίες της εποχής, (που τις βλέπουμε ακόμα και σήμερα όλοι μας σα να΄ναι πρώτη φορά) άκουγες τον ήχο από τον πασατέμπο που πουλούσε κάποιο παιδάκι στα διαλείμματα ή τα γέλια και τους ψιθύρους από τους θαμώνες που σχολίαζαν το έργο.

Ώσπου η ταινία έγραφε "ΤΕΛΟΣ"...ευχάριστο τις περισσότερες φορές.
Κι όλοι έφευγαν ικανοποιημένοι και γελαστοί για τα σπίτια τους για ξεκούραση, γιατί τους περίμενε μια κουραστική Δευτέρα και μια μεγάλη βδομάδα με σκληρή δουλειά.
Έτσι περνούσαν κατακαλόκαιρο οι Κυριακές στο χωριό...γιορτινές, αισιόδοξες.

Τώρα που τα σκέφτομαι...όλες εκείνες οι Κυριακές ήταν μια ιεροτελεστία για όλους μας!!!

                                           Άρθρο μου στην Εφημερίδα "Παλαμάς Ενημέρωση"