Μια στιγμή χίλιες λέξεις...

Θυμάμαι στο χωριό μας, στα παιδικά μου χρόνια, δυο φωτογράφους που αποθανάτιζαν τις ιδιωτικές μας στιγμές, αλλά και τις διάφορες εκδηλώσεις της Ιτέας. Πάντα με την συγκατάθεσή μας φυσικά, λόγω χρημάτων, ακριβές για την εποχή μας. Είδος πολυτελείας βλέπετε για κάποιες οικογένειες που δεν είχαν στον Ήλιο μοίρα. Γι αυτό και οι παλιές φωτογραφίες είναι πολύ λίγες σε σύγκριση με το σήμερα που οι περισσότερες είναι άχρηστες από την υπερβολή.
Ο ένας φωτογράφος που δούλευε επαγγελματικά ήταν ο Γιώργος Κοντοβάϊος και μετέπειτα ο Δημήτρης Χριστοδούλου που τραβούσε καθαρά ερασιτεχνικά για δική του χρήση.
Και οι δυο μαζί είχαν αποθανατίσει τις καλύτερες στιγμές στα χρονικά του χωριού μας.
Τόσες που αν είχαν κρατήσει τα αρνητικά τους θα μιλούσαμε για μοναδικά ντοκουμέντα της Ιτέας.
Όμως όπως μου είπαν και οι δυο σε μια κουβέντα δεν κράτησαν σχεδόν τίποτα...
Τα έκαψαν...και μαζί τους κάηκε και το παρελθόν.
Από τότε μου άρεσε η φωτογραφία...
Από μικρός θυμάμαι χάζευα όταν έπεφτε στα χέρια μου κάποια ασπρόμαυρη.
Κι ας ήταν λίγες στην εποχή μας.
Είναι η στιγμή που βλέπεις και μένει εκεί, αναλλοίωτη στον χρόνο.
Αντιθέτως...δεν εκτιμώ το βίντεο, έχει κι αυτό την αξία του αλλά είναι άλλο πράγμα.
Δεν έχει εκείνο το μυστήριο και την μοναδικότητα της στιγμής.
Η φωτογραφία έχει εκείνη τη τελετουργία στην εμφάνιση του φιλμ που την κάνει ελκυστικά μοναδική.
Μια φωτογραφία όσο παλιώνει τόσο μεγαλύτερη και η αξία της, και οι στιγμές κάθε φορά που αποθανατίζουμε γίνονται μοναδικά ντοκουμέντα στο πέρασμα του χρόνου και της λησμονιάς.
Το μυστικό για μια καλή φωτογραφία είναι απλό...αρκεί πίσω από το κλείστρο του φακού να βλέπεις τα αντικείμενα με άλλο μάτι...αυτό της ψυχής.
Να ζωντανεύει μέσα σου η κάθε στιγμή...
Έτσι μόνο το αποτέλεσμα σε δικαιώνει.
Σήμερα με την ψηφιακή μηχανή είναι αλλιώς...
Κάθε φορά που τραβάω μια φωτό έχω την επιλογή να σβήσω ή να διορθώσω μια φωτογραφία, να την φέρω στα μέτρα μου, να διορθώσω το φωτισμό, να την αποθηκεύσω και αν και όποτε το θυμηθώ, να την εκτυπώσω.
Η ευκολία που σου παρέχει η ψηφιακή, δεν λέω, αρκετά βολική.
Όμως μου έχει λείψει εκείνη η αγωνία που είχα αν θα είναι όμορφες οι φωτογραφίες που τράβηξα.
Μου έχει λείψει εκείνη η αναμονή μέχρι να τις παραλάβω που έδωσα για εμφάνιση.
Θυμάμαι πήγαινα να παραλάβω τις τυπωμένες φωτό και σκεφτόμουν με αγωνία αν θα έχουν "καεί" και τι τελικά έχω τραβήξει;;;.
Εντάξει δε λέω, στην αρχή και στα πρώτα μας βήματα υπήρξαν και κακές στιγμές όταν με απογοήτευση έβλεπα κάποιες να είναι "κουνημένες" και κάποιες άλλες να δείχνουν τον "γάμο του Καραγκιόζη".
Όμως ακόμα κι αυτό είχε την μοναδικότητά του...το σασπένς του!!

Η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της φωτογραφίας έγινε στα 17 μου το 1978 μέσα απ τον φακό της Zenith 123 με 300mm τηλεφακό σε βαλιτσάκι. Με όλα τα καλούδια μέσα, φίλτρα χρωματιστά, σκανδάλη για τον ώμο σαν όπλο ένα πράγμα....προχωρημένα πράγματα για την ηλικία μου, μπήκα στα βαθιά που λένε.
Στο σπίτι δε "πόλεμος" για να την αγοράσω, καταλαβαίνετε!
Την συγκεκριμένη μηχανή την κράτησα πολλά χρόνια, μέχρι το Καλοκαίρι του 1989 όπου την δάνεισα σε κάποιο φίλο να την πάρει μαζί του στις διακοπές και εκείνος γύρισε χωρίς εκείνη...την έχασε μου είχε πει...έτσι απλά!!!. Πολύ αργότερα από κάποιον κοινό μας φίλο έμαθα ότι μου είχε πει ψέμματα, την είχε δει στο σπίτι του.
Την δεύτερη αναλογική φιλμάτη μηχανή την αγόρασα αργότερα από την Νάπολη της Ιταλίας όταν είχαμε πάει βόλτα ταξίδι το 1990. Μια Nikon D401s. Κι αυτή τη φορά με τηλεφακό Nikor 300άρι. 

Την έχω ακόμα έως σήμερα. Με εκείνη γέμισα αμέτρητα άλμπουμ και κούτες. Πειραματίστηκα κι έμαθα περισσότερα στην πορεία, τράβηξα τα περισσότερα φιλμ αλλά και τις καλύτερες φωτό.

Για τις ψηφιακές μου μηχανές που απόκτησα αργότερα δεν θα μιλήσω.
Νομίζω πως δεν έχουν την ίδια αξία. Ίσως μετά από κάποια χρόνια πάρουν κι εκείνες την θέση που τούς αξίζει.
Αυτά περί φωτογραφίας...!!!