Υπάρχουν κάποιες όμορφες στιγμές που μένουν ανεξίτηλες για όλη σου τη ζωή και που κάθε φορά υπάρχει κάτι να στις θυμίζει.
Μια τέτοια στιγμή ήταν όταν πρωτάκουσα την φωνή της Τζένης.
Μικρός, ήμουν δεν ήμουν δεκατεσσάρων.
Βράδια κατακαλόκαιρο Θεσσαλονίκη, κάπου στο ΄73 όταν άκουγα από τα ανοιχτά παράθυρα την μοναδική φωνή της Τζενούλας από το κέντρο "Δειλεινά" στο τέρμα Νεάπολης που τραγουδούσε εκεί κοντά που ήταν και το σπίτι που ζούσαμε.
Την άκουγα αργά τα βράδια μαγεμένος με το μοναδικό βιμπράτο και το τζαζ ηχόχρωμα στη φωνή της προσπαθώντας να μην με πάρει ο ύπνος και χάσω όλη εκείνη την ομορφιά.
Την άκουγα με έκσταση προσπαθώντας να ξεχωρίσω το κάθε όργανο της ορχήστρας ρουφώντας την κάθε νότα που έβγαινε και πέταγε σαν χάρτινο αεροπλανάκι στον αέρα, για να καταλήξει στα αυτιά μου κι από κει στην ψυχή.
Εκείνα τα βράδια, εκεί, κατάλαβα πόσο μου άρεσε η μουσική, και πως τελικά ήμουν ταγμένος να περπατήσω στο υπέροχο μονοπάτι μαζί της.
Τι υπέροχα βράδια...μοναδικές στιγμές...
Και πόσο όμορφη και μελωδική η φωνή της!!!
