Πόσα θυμάμαι και πόσα θέλω να πω...
Προσπαθώ να το ξεχνάω, να το απωθώ από τη μνήμη ότι έχει φύγει.
Προσπαθώ να διώξω από την σκέψη ότι δεν θα ξαναπιούμε το καθημερινό μας καφεδάκι παρέα.
Εγώ, εκείνος, ο Χρήστος, ο Αλέκος, ο Δημήτρης!
Είχε ακόμα χρόνια να ζήσει, όπως ήθελε κι ήξερε.
Αθόρυβα αλλά ουσιαστικά.
Αφανής ήρωας...
Αγαπητός με όλους, αριστοκράτης, ευγενικός, ευαίσθητος, πονόψυχος, οικογενειάρχης.
Όταν μπορούσε να βοηθήσει, το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν να το ζητήσεις το καταλάβαινε μόνος του.
Σε έπαιρνε τηλέφωνο και σου έδινε κουράγιο όταν το είχες ανάγκη.
Με βλέμμα έντονο, σε κοιτούσε και σου έδινε ενέργεια...ευαίσθητος άνθρωπος...πονόψυχος.
Ο Σάκης μας άφησε νωρίς, αλλά έμειναν στη μνήμη μου οι απλές καθημερινές μας στιγμές.
Εκεί στο καφέ που βρισκόμασταν κάθε μέρα όλοι μαζί η παρέα γύρω απ΄το τραπέζι χειμώνα δίπλα στη τζαμαρία, και κάτω από τη φυλλωσιά της μουριάς το καλοκαίρι, να απολαμβάνουμε το καφεδάκι με αμπελο-φιλοσοφο-κουβεντούλα αναπολώντας τα παλιά, και ιδιαίτερα τα μεταξύ μας όμορφα πειράγματα με γέλιο, που πολλές φορές κατέληγαν σε τραγούδι.
Θέλαμε να πούμε και να κάνουμε πολλά πράγματα ακόμα φίλε, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε.
θα μας λείψει η καλή παρέα σου.
Ας αναπαυθεί η ψυχούλα σου.
Θα σε θυμάμαι πάντα!!!
Το φιλαράκι σου!!!
