Όσο μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις, τα άγχη, και τα προβλήματά μας. Μας απασχολούν τόσο που αφήνουμε απ' έξω έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας:
Τη μάνα μας!!!
Ξαφνικά, από εκεί που ήταν ο άνθρωπος στον οποίο τρέχαμε μόλις χρειαζόμαστε κάτι, γίνεται μια υποχρέωση που «ξεπετάμε» με μια τυπική επίσκεψη για να της δείξουμε τυπικό ενδιαφέρον.
Όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να την επισκεπτόμαστε πια, να μαλώνουμε, να τρώμε το φαγητό της, να την αγαπάμε!
Έχω χάσει τη μητέρα μου εδώ και δυο χρόνια.
Ξέρω ότι ήθελε πολύ να ζήσει κι άλλο για να παντρέψει τα εγγόνια της που τόσο αγαπούσε.
Κι αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε μέρα που περνά μου λείπει περισσότερο...
Πολύ, πάρα πολύ!
Ξέρω τι σας λέω...πονάει πολύ!
Και είναι όντως τόσο δύσκολο να μην ακούς πια την φωνή της στο τηλέφωνο να αγωνιά για σένα, την φιγούρα της μέσα στην κουζίνα να σου μαγειρεύει ότι λαχτάρα η ψυχή σου...
Όσα και να αποκτήσεις δεν συγκρίνονται με την ματιά της μάνας, που δεν βλέπει το πρόσωπο αλλά κατευθείαν την ψυχή σου! Δεν συγκρίνονται επίσης με την καλοσύνη της, την μεγαλοσύνη της, την μεγαλοψυχία της και την σοφία της.
Και δεν το κάνει κανείς άλλος στην ζωή μας αυτό!
Κοίτα να την χαρείς όσο την έχεις!
Να την παίρνεις τηλέφωνο συχνά!
Κάνε πράγματα για αυτήν και μαζί της!
Αυτό παρηγορεί αργότερα!
Μην την ξεχνάς, μην την θεωρείς δεδομένη.
Όταν "φύγει" τότε καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι στη ζωή μας.
Όσο μεγάλοι κι αν είμαστε, ότι κι αν έχουμε πετύχει, χωρίς την μάνα η ζωή μας είναι απείρως φτωχότερη.
Πιστέψτε με!!!
Τη μάνα μας!!!
Ξαφνικά, από εκεί που ήταν ο άνθρωπος στον οποίο τρέχαμε μόλις χρειαζόμαστε κάτι, γίνεται μια υποχρέωση που «ξεπετάμε» με μια τυπική επίσκεψη για να της δείξουμε τυπικό ενδιαφέρον.
Όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να την επισκεπτόμαστε πια, να μαλώνουμε, να τρώμε το φαγητό της, να την αγαπάμε!
Έχω χάσει τη μητέρα μου εδώ και δυο χρόνια.
Ξέρω ότι ήθελε πολύ να ζήσει κι άλλο για να παντρέψει τα εγγόνια της που τόσο αγαπούσε.
Κι αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε μέρα που περνά μου λείπει περισσότερο...
Πολύ, πάρα πολύ!
Ξέρω τι σας λέω...πονάει πολύ!
Και είναι όντως τόσο δύσκολο να μην ακούς πια την φωνή της στο τηλέφωνο να αγωνιά για σένα, την φιγούρα της μέσα στην κουζίνα να σου μαγειρεύει ότι λαχτάρα η ψυχή σου...
Όσα και να αποκτήσεις δεν συγκρίνονται με την ματιά της μάνας, που δεν βλέπει το πρόσωπο αλλά κατευθείαν την ψυχή σου! Δεν συγκρίνονται επίσης με την καλοσύνη της, την μεγαλοσύνη της, την μεγαλοψυχία της και την σοφία της.
Και δεν το κάνει κανείς άλλος στην ζωή μας αυτό!
Κοίτα να την χαρείς όσο την έχεις!
Να την παίρνεις τηλέφωνο συχνά!
Κάνε πράγματα για αυτήν και μαζί της!
Αυτό παρηγορεί αργότερα!
Μην την ξεχνάς, μην την θεωρείς δεδομένη.
Όταν "φύγει" τότε καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι στη ζωή μας.
Όσο μεγάλοι κι αν είμαστε, ότι κι αν έχουμε πετύχει, χωρίς την μάνα η ζωή μας είναι απείρως φτωχότερη.
Πιστέψτε με!!!
Παύλο να'σαι καλά και να γράφεις τόσο όμορφα και συγκινητικά για τη μοναδική μάνα... εδώ για τη μαμά σου η αφιέρωση είναι κατάθεση ψυχής!!!! Να σε κάνουν πρότυπο όσοι διάβασαν αυτό το αφιέρωμα και πίστεψέ με χρειάζεται γερή υπενθύμιση ο σεβασμός, η προσοχή και η αγάπη στην κάθε μια μανούλα!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο αυτές τις μέρες είχε τα γενέθλιά της, πράγματι τα γράφω απ΄την ψυχούλα μου, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την μνήμη της...σ΄ευχαριστώ που συμπονάς!
Διαγραφήθεια Δωροθεα!!! γελαστη...γλυκια...εξω καρδια...αγαπημενη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα χαμογελαστή Μυρτώ μου!
ΔιαγραφήΔωροθεα αξεχαστη...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι δεν πρέπει κανέναν να έχουμε δεδομένο...Να ζούμε κάθε στιγμή και να αγαπάμε πολύ τους ανθρώπους και ειδικά τους μεγάλους σε ηλικία!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Παύλο !! Να τη θυμάσαι πάντα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημενη μου Δωροθεα
ΑπάντησηΔιαγραφήH μάνα είναι μόνον μια και αντικαταστάτη!!Όσο την θυμόμαστε και την αναπολούμε είναι σαν ζη εδώ μαζί μας!! Συγκινήθηκα με την φωτογραφία είχα χρονια να την δω !!παντα γελαστή και όμορφη!να'σαι καλα Παύλο και εσύ και η οικογένεια σου να την θυμόσαστε μα αγαπη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς την γιαγιά μας το σπίτι είναι άδειο πλέον
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα που δεν πρόλαβε να σε καμαρώσει γαμπρό...
ΔιαγραφήΝα την θυμάστε παντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο ρε Παύλο μ έκανες να δακρύσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα την θυμομαστε για παντα σαν να ζει
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΥΜΦΩΝΩ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΣΤΑ 69 ΤΗΣ..ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 17 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΠΙΘΥΜΩ .. ΘΥΜΑΜΑΙ.. ΜΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένη μας Ντόρα..........
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω την φωτογραφια της στο pc και την βλεπω καθε μερα, δεν ηταν απλα η γιαγια μου αλλα η δευτερη μανα μου. θα σε εχω παντα στην καρδια μου και στο νου μου για ολα οσα μου εδωσες και με διδαξες. μου λειπεις πολυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω τι μου λες..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠονάει πολύ... πάρα πολύ
Γυφτισσα μέρα,για μένα, η σημερινή Δέκα χρόνια τώρα!
Να τις χαίρονται και να τις προσέχουν όσοι τις έχουν!
[Χρόνια ΜΟΥ πολλά! Αυτό το ΜΟΥ είναι το φάρμακο για τη σημερινή μέρα...]
Ταυτίζομαι μαζί σου...να είσαι πάντα καλά
ΔιαγραφήΜε συγκίνησες πάλι. Άδεια η γειτονιά μας χωρίς τη Ντόρα μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες που αξιώθηκαν να γίνουν μανούλες αλλά και σε όλες που ένιωσαν μανούλες!!!
Δωροθεα!!!!! Πως τη θυμαμαι.να εισαι καλα να τη θυμασαι παυλο
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γέλιο της Δωροθέας δεν ξεχνιέται!!!
Πολύ σωστά Παύλο μου όλα τα λόγια σου σοβαρά Έτσι είναι όσο περνάει ο καιρός μας λείπουν και πιο πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΜΑΝ ΒΡΕ ΤΡΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ....15 ΧΡΟΝΙΑ...ΜΟΛΙΣ 50 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ....ΑΚΟΜΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ....Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ...ΤΟ ΧΑΔΙ ΤΗΣ....Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι καλύτερο έχεις ανεβάσει ❤️! Τις καλημερες μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ευχάριστος άνθρωπος η θεία Δωροθέα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα γελαστή την θυμάμαι....χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου....
ΑπάντησηΔιαγραφή