Μην την θεωρείς δεδομένη...

Όσο μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις, τα άγχη, και τα προβλήματά μας. Μας απασχολούν τόσο που αφήνουμε απ' έξω έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας:
Τη μάνα μας!!!
Ξαφνικά, από εκεί που ήταν ο άνθρωπος στον οποίο τρέχαμε μόλις χρειαζόμαστε κάτι, γίνεται μια υποχρέωση που «ξεπετάμε» με μια τυπική επίσκεψη για να της δείξουμε τυπικό ενδιαφέρον.
Όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να την επισκεπτόμαστε πια, να μαλώνουμε, να τρώμε το φαγητό της, να την αγαπάμε!
Έχω χάσει τη μητέρα μου εδώ και δυο χρόνια.
Ξέρω ότι ήθελε πολύ να ζήσει κι άλλο για να παντρέψει τα εγγόνια της που τόσο αγαπούσε.
Κι αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε μέρα που περνά μου λείπει περισσότερο...
Πολύ, πάρα πολύ!
Ξέρω τι σας λέω...πονάει πολύ!
Και είναι όντως τόσο δύσκολο να μην ακούς πια την φωνή της στο τηλέφωνο να αγωνιά για σένα, την φιγούρα της μέσα στην κουζίνα να σου μαγειρεύει ότι λαχτάρα η ψυχή σου...
Όσα και να αποκτήσεις δεν συγκρίνονται με την ματιά της μάνας, που δεν βλέπει το πρόσωπο αλλά κατευθείαν την ψυχή σου! Δεν συγκρίνονται επίσης με την καλοσύνη της, την μεγαλοσύνη της, την μεγαλοψυχία της και την σοφία της.
Και δεν το κάνει κανείς άλλος στην ζωή μας αυτό!
Κοίτα να την χαρείς όσο την έχεις!
Να την παίρνεις τηλέφωνο συχνά!
Κάνε πράγματα για αυτήν και μαζί της!
Αυτό παρηγορεί αργότερα!
Μην την ξεχνάς, μην την θεωρείς δεδομένη.
Όταν "φύγει" τότε καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι στη ζωή μας.
Όσο μεγάλοι κι αν είμαστε, ότι κι αν έχουμε πετύχει, χωρίς την μάνα η ζωή μας είναι απείρως φτωχότερη.
Πιστέψτε με!!!