Το χωριό μας "αργοπεθαίνει", και μαζί του κι εμείς!

Άλλες αλλοτινές εποχές τέτοιες μέρες το χωριό μας είχε την τιμητική του.

Καφενεία γεμάτα, τσιπουράδικα, αγρότες πέρα δώθε με τα τρακτέρ και τα αγροτικά τους για να προλάβουν τον καιρό για την συγκομηδή του βαμβακιού. 

Παιδιά στην πλατεία και στις γειτονιές να παίζουν ανέμελα και οι γυναίκες στις αυλές να στρώνουν κουβεντολόϊ μέχρι το σούρουπο. 

Σπίτια που έσφυζαν απο ζωή.

Πόσες χαρές και πόσες λύπες πίσω απο κάθε κλειστή πόρτα και παράθυρο; 

Πόσα δάκρυα και πόσες αγωνίες ζωής;

Ολα συνυφασμένα με το χωριό μας. 

Εδώ που κάποτε ζούσαν τόσοι και τόσοι, σήμερα κυριαρχεί η σιωπή. 

Άδεια σπίτια ερειπωμένα χωρίς ζωή. 

Αδειοι δρόμοι, κλειστά μαγαζιά, και γενικώς εικόνες θλίψης και εγκατάλειψης. 

Κάθε θάνατος σε λίγα χρόνια θα σημαίνει και το σφράγισμα ενός σπιτιού. 

Στις γειτονιές που κάποτε έσφυζαν από ζωή, συναντάς σιωπή και εγκατάλειψη.

Μόνο η καμπάνα της Εκκλησιάς χτυπάει ακόμα να μας θυμίζει οτι ζούμε. 

Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι που φεύγουν για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, αλλά και οι νέοι, που προτιμούν τις πόλεις για να ξεκινήσουν τις ζωές τους για ενα καλύτερο αύριο. 

Και μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα οι παραγωγοί να βρίσκονται αντιμέτωποι με λειψυδρία μετά τις καταστροφικές πλημμύρες. Η κλιματική αλλαγή και η μη ολοκλήρωση έργων υποδομής οδηγούν σε ερήμωση τον τόπο μας και τους παραγωγούς σε αδιέξοδο και απόγνωση.

Το χωριό μας "αργοπεθαίνει", και μαζί του κι εμείς!