Ευκαιρία λοιπόν να καταθέσω κι εγώ ταπεινά τη άποψή μου για τους αδελφούς Σαράντη που γνώρισα μέσα από την δουλειά μου
Δούλεψα από τα 13α μου σχεδόν 30 χρόνια.
Τα 17 απ΄αυτά στο εργοστάσιο γάλακτος "ΟΛΥΜΠΟΣ" ιδιοκτησία της Ένωσης Συνεταιρισμών Λάρισας τότε (1991-2008).
Κι ενώ είχα προσόντα για κάτι καλύτερο προσλήφθηκα σαν απλός εργάτης.
Βλέπετε οι υπάλληλοι που δούλευαν στα γραφεία ή σε κάποιο σοβαρό πόστο ήταν οι "ημέτεροι" του κάθε προέδρου και οι συγγενείς του κάθε ανώτερου στελέχους της Ένωσης.
Έτσι δυστυχώς γίνονταν γενικώς σε όλες τις Ενώσεις της χώρας γι αυτό απέτυχαν παταγωδώς και δεν υπάρχουν πλέον.
Τον Αύγουστο του 2000 το εργοστάσιο περνάει στα χέρια των αδελφών Σαράντη (ΤΥΡΑΣ) από τα Τρίκαλα (ευτυχώς για μένα). Άγνωστοι τότε σε μας, οι περισσότεροι φοβηθήκαμε το αύριο μαζί τους και τι θα απογίνουμε τελικά. Όμως εκείνοι είχαν φιλότιμο και το κυριότερο ανθρωπιά, σπάνιο για τα δεδομένα στο χώρο εργασίας όσον αφορά τους εργοδότες. Οι περισσότεροι είναι στυγνοί επιχειρηματίες ξεχνώντας πολλές φορές το πως ξεκίνησαν, πατώντας πάνω σε πλάτες ανθρώπων εργαζομένων για να φτάσουν εκεί που είναι σήμερα.
Τελικά συνέχισα μαζί τους, μαζί με όλους τους συναδέλφους αφού με την αγορά του εργοστασίου "πήραν" και τους υπαλλήλους πακέτο.
Οι μόνοι που δήλωσαν παραίτηση και έφυγαν μόνοι τους καταλαβαίνοντας τι τους περίμενε, ήταν οι "ημέτεροι" των γραφείων και οι συγγενείς των προέδρων που λέγαμε.....λάκισαν στην κυριολεξία.
Στους επόμενους δυο μήνες με καλούν και μου προσφέρουν τη θέση προϊσταμένου στο μεγαλύτερο τμήμα του εργοστασίου, αυτό της εμφιάλωσης αναγνωρίζοντας τα προσόντα μου.
Βλέπετε η ιδιωτική πρωτοβουλία δουλεύει εντελώς διαφορετικά.
Έτσι πέρασα τα τελευταία οκτώ χρόνια πριν συνταξιοδοτηθώ μαζί τους.
Ήταν και τα καλύτερα χρόνια εργασίας για μένα!!!
Τους έζησα από μέσα και συνεργαστήκαμε άψογα μαζί.
Επιβράβευαν τους υπαλλήλους και όχι μόνο λεκτικά αλλά και χρηματικά.
Ανάλογα τα προσόντα ανέβαινες και βαθμίδα.
Είχαν απαγορεύσει, με τον δικό τους τρόπο, λέξεις όπως: Αφεντικό, προϊστάμενε, Διευθυντά κλπ
Η μόνες λέξεις που άκουγες συχνά ήταν: Συνεργασία, ομαδικότητα, φίλοι, οικογένεια και τα μικρά ονόματα όλων. Θυμάμαι μια μέρα, τιμωρήθηκε προϊστάμενος που μπήκε στο τμήμα του και δεν είπε καλημέρα στους εργαζόμενους.
Στα οκτώ χρόνια βραβεύτηκα για την προσφορά μου αρκετές φορές...
Άκουσα ευχαριστώ, μπράβο, συγχαρητήρια....λέξεις που δεν ξεστομίζει εύκολα κανένας εργοδότης...πιστέψτε με!
Τον Δεκέμβριο του 2008 βγήκα στη σύνταξη...
Τον τελευταίο προηγούμενο χρόνο πριν βγω, με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου με άδεια, τιμής ένεκεν για την προσφορά μου, και ο μισθός μου (διόλου ευκαταφρόνητος τότε) βρίσκονταν κάθε μήνα στον λογαριασμό μου κανονικότατα.
Δεν υπάρχει νομίζω σε ιδιωτική εταιρία απ όσο θυμάμαι κάτι τέτοιο στα χρονικά των τριάντα χρόνων εργασίας μου.
Αυτοί είναι οι αδελφοί Σαράντη...τους χρωστάω την συνταξή μου
Θα τους θυμάμαι πάντα με καλοσύνη και πάντα θα τους αναφέρω ως ζωντανό επιχειρηματικό παράδειγμα μίμησης.
Τάκη & Μιχάλη...σας ευχαριστώ από καρδιάς!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου