Τα χρόνια της νιότης...

Κάθεσαι κάποιες μοναχικές νύχτες κι αναπολείς τα χρόνια τα παλιά που έγραψαν με άσπρη κιμωλία ανεξίτηλα στην ψυχή σου.
Κι έρχονται εκεί δίπλα σου κάποιες εικόνες, και σου ανάβουν φωτιά με το παλιό του παρελθόντος το τσακμάκι. Και ξετινάζεις καλύτερα τη μνήμη σου, κι έρχονται στο μυαλό σου παλιές εικόνες και στιγμές, που σε σημάδεψαν στο σκοτεινό γύρισμα του χρόνου.
Και σου θυμίζουν τον χάρτη που ήταν κρεμασμένος στον πίσω τοίχο της παιδικής σου τάξης στην αίθουσα του παλιού δημοτικού σχολείου, που αναπαριστούσε σε μορφή κύκλου το χρόνο και τις τέσσερις εποχές.
Πάντα ο Χειμώνας ήταν τοποθετημένος στο πάνω αριστερά τεταρτημόριο και η Άνοιξη ακριβώς πάντα δεξιά. Και θύμιζε ο Χειμώνας πάντοτε έτσι που ήταν στο χάρτη τοποθετημένος, δύσκολο κακοτράχαλο ανήφορο, καθώς ανέβαινες επάνω στο θρανίο πατώντας στ' ακροδάχτυλά σου, για να τον σημαδέψεις με το δάχτυλο.
Το δάχτυλο που όταν έφτανε στην Άνοιξη στο χάρτη, έπαιρνε ευθύς την κατηφόρα και ετοιμαζόταν για την τελική και κατηφορική ευθεία στο δρόμο του καλοκαιριού.
Έτσι κύλησαν τα χρόνια σ' ανηφοροκατήφορο, πότε γοργά και πότε βαριεστημένα, με το μυαλό απόψε να σφηνώνει στο χάρτη του παλιού δημοτικού σχολείου του χωριού.
Και συναντάς όλα εκείνα τα χρόνια της νιότης σου, και τα παιδιά που πήγαιναν σχολείο με κουρεμένα τα κεφάλια, κι εκεί κοντεύει ο ύπνος να σε πάρει σ΄ ένα θρανίο σχολικό, στο ίσιωμα απ' το Χειμώνα για την Άνοιξη, κάτω απ' τον χάρτη του παλιού δημοτικού σχολείου....