Στο ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, στο Πέτρινο Καρδίτσας, το μικρό λευκό οικοδόμημα έμοιαζε σαν περιστέρι με φόντο τον ολοκάθαρο γαλάζιο ουρανό και η κεραμοσκεπή σαν φάρος σε φουρτουνιασμένο λιμάνι. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, έμοιαζε σαν να ήμουν ήδη σε έναν τεράστιο "παράδεισο". Θα μπορούσα να καθίσω εκεί έξω στο παγκάκι κάτω από τον πλάτανο για ώρες. Να ατενίζω τη θέα του κάμπου, να ακούω τα τζιτζίκια, να μυρίζω το λιβάνι και να νιώθω πως για λίγο είμαι δίπλα σε κάτι τόσο απλό, τόσο οικείο, τόσο αληθινό και ανθρώπινο. Το ξωκλήσι είναι κτισμένο το 1981 πάνω στον ιδιόκτητο χώρο-λόφο, στον δρόμο για το χωριό Πέτρινο - Αγιος Δημήτριος από τις οικογένειες:
†Θεόδωρου Γκαρέλη, Ιωάννη Γκαρέλη και †Σωκράτη Γκαρέλη.
Η κατασκευή του έγινε απο τον †Γεώργιο Θ. Γκαρέλη, πατέρα των ανωτέρω παιδιών, και παππού της γυναίκας μου. Σε ερώτησή μου για την αφορμή που το έκτισε μου είχε πει την ιστορία ότι τον κυνηγούσαν ένα βράδυ οι αντάρτες, έριξαν φωτοβολίδες και έγινε η νύχτα μέρα, και πως σώθηκε από μια σφαίρα τους η οποία μάλιστα τρύπησε την κάπα που φορούσε αλλά δεν τον τραυμάτισε, και κατάφερε σε εκείνο το σημείο να κρυφτεί πίσω από τον λόφο και να φύγει, και όπου τελικά αργότερα ύστερα από δική του επιθυμία έγινε και η τελευταία κατοικία του μαζί με την σύζυγό του Ευταξία.
Στο μικρό ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη, αφιερωμένο στην αγιότητά του, σκέφτομαι πόσο βασανισμένες είναι τελικά οι ψυχές μας μέσα στο τεράστιο αυτόν κόσμο, για να καταλήγουν να βρίσκουν γαλήνη και ηρεμία σε μία χούφτα τετραγωνικά. Και αν οι προσευχές έχουν ξεχαστεί, και δυστυχώς σε πολλούς από εμάς και η πίστη μας, μένουν τελικά αυτές οι φιλόξενες "φωλιές", αυτά τα μαγικά ξωκλήσια, που ούτε σε χρήματα στοχεύουν, ούτε σε τίτλους και "αυλές" παρά μόνο σε ένα κεράκι, ένα προσκύνημα, μια προσευχή, η ακόμα καλύτερα...αιτία αντάμωσης!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου