Οι αυτοκινητόδρομοι δεν ακολουθούν τις ίδιες μαγευτικές διαδρομές και τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ τα αισθανόμουν πάντοτε άβολα.
Προτιμούσα τα τρένα όπου μπορούσες να περπατήσεις στο διάδρομο για να ξεπιαστείς, η να απολαύσεις μαζί με την θέα και έναν καφέ στα τραπεζάκια του μπάρ.
Τούτη η δικιά μας κοντινή αποβάθρα του σταθμού των Ορφανών θυμίζει τώρα τα αποκλεισμένα λιμάνια από καταιγίδες.
Ντρέπομαι και κοκκινίζω, τραβώντας με βία τα μάτια πάνω από τούτες τις φωτογραφίες.
Τα πιο μεγάλα εγκλήματα, τα πιο μεγάλα σφάλματα, έγιναν απ’ τον "ζαμανφουτισμό", από εκεί όπου γεννιέται ο φασισμός και γίνεται η πιο ωμή και αυθεντική πρακτική μέσα στην καθημερινότητα.
Άνθρωπος, ματώνεις για να γίνεις με πίεση να σταθείς στα δύο πόδια και να μάθεις να ισορροπείς, με ατέλειωτο άγχος να μάθεις να μιλάς και να διδαχθείς γράμματα και ολοκληρώνοντας αυτόν τον πρώτο κύκλο, απλά παίρνεις θέση μέσα στη κοινωνία.
Τον ρόλο όμως αυτόν τον κατακτάς δεν τον αρπάζεις, ούτε σου χαρίζεται.
Αυτός ο εγκαταλειμμένος "ιερός" τόπος μιας άλλης εποχής, που έχει τις πατημασιές των παππούδων και των πατεράδων μας, δεν χρήζει δυστυχώς ίχνος σεβασμού.
Bανδαλισμοί σταθμών με ανεκτίμητη αρχιτεκτονική αξία συνθέτουν την εικόνα εγκατάλειψης και παρακμής στο μεγαλύτερο μέρος του ανενεργού δικτύου του ΟΣΕ.
Όταν το τρένο έπαψε να σφυρίζει αχρηστεύτηκαν και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, για τους οποίους όμως δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη. Αποτέλεσμα είναι πολλοί από αυτούς να βρίσκονται στο έλεος της φθοράς του χρόνου, επηρεάζοντας σε αρκετές περιπτώσεις και τις γύρω περιοχές.
Oι έρημοι σταθμοί σε γεμίζουν θλίψη.
Χαμένοι όμως, μες στο τοπίο, δείχνουν την αδιαφoρία της πολιτείας γι΄αυτούς.
"Μια κοινωνία κινδυνεύει να χαθεί, όταν πλέον ελάχιστοι άνθρωποι αισθάνονται μελαγχολία για το παρελθόν τους..."
Πριν την εγκατάλειψη......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου