Την τελευταία δεκαετία πολλοί είναι οι μουσικοί που λόγω των δυσκολιών στράφηκαν σε δεύτερη πρωινή δουλειά, όχι για “συμπλήρωμα’’ του μισθού τους αλλά καθαρά για επιβίωση.
Ακόμη περισσότεροι εγκατέλειψαν εντελώς τη μουσική.
Πολλοί ίσως παραξενευτούν διαβάζοντας αυτά τα λόγια ίσως γιατί έχουν συνδέσει τα μεροκάματα των μουσικών με αυτά των τραγουδιστών.
Η αλήθεια είναι ότι τα μεροκάματα των μουσικών, ακόμα και τις παλιές χρυσές εποχές των κέντρων διασκέδασης, δεν έφταναν ούτε το 1/10 της αμοιβής των “πρώτων’’ ονομάτων του τραγουδιού.
Το μόνο που τους κρατούσε στο να ζουν αξιοπρεπώς και να καταφέρουν, κάποιοι έστω, να αγοράσουν κάτι, είναι το γεγονός ότι δούλευαν 7 μέρες την εβδομάδα χωρίς ρεπό.
Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει ριζικά.
Οι μέρες εργασίας έγιναν μετά βίας 2 η και στην χειρότερη περίπτωση 1.
Το μεροκάματο (όταν πληρώνονται) δε φτάνει ούτε για την βενζίνη της εβδομάδας.
Η επιβίωση ενός επαγγελματία μουσικού σήμερα φαντάζει άπιαστο όνειρο.
Τι φταίει όμως και οδηγήθηκε στην καταστροφή ο κλάδος;
Σαφώς μεγάλο ρόλο έχει παίξει η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει πολλά επαγγέλματα, και κατά δεύτερον η τηλεόραση και τα Media που ασχολούνται όλη μέρα με το απολύτως τίποτα στο θέμα της μουσικής.
Κατά τη γνώμη μου όμως το κακό έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν.
Πρώτα απ’ όλα ποτέ δεν υπήρξε κατοχυρωμένο επάγγελμα.
Άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος έβγαζε και βγάζει ο οποιοσδήποτε που δηλώνει μουσικός υπογράφοντας απλά μια αίτηση στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του!!!... Και αυτό γιατί το Ελληνικό κράτος και οι Υπουργοί “Πολιτισμού’’ που πέρασαν, πότε δεν το αναγνώρισαν σαν επάγγελμα παρά τις όποιες πιέσεις.
Βέβαια το φταίξιμο δεν είναι μόνο του κράτους αλλά και των ίδιων των Μουσικών.
Πότε δεν υπήρξαν οργανωμένοι όπως άλλοι κλάδοι. Φταίνε και οι ίδιοι που η δουλειά τους έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι και όποιος άσχετος θέλει ανεβαίνει στο πατάρι και παίζει με εξευτελιστικά μικρό μεροκάματο, κατεβάζοντας έτσι και άλλο τα ήδη χαμηλά στάνταρ του επαγγέλματος και στερώντας την δουλειά από έναν καλό μουσικό που απλά προσπαθεί να επιζήσει ανάμεσα στην λαίλαπα της προχειρότητας και της ασχετοσύνης.
Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι περισσότεροι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων προτιμούν τους φθηνότερους, χωρίς να τους νοιάζει η ποιότητα, αφού όλα μεταφράζονται σε χρήμα.
Φταίει και η μουσική παιδεία του Ελληνα που επικροτεί τέτοια φαινόμενα δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε ιδιοκτήτη να πράξει τα παραπάνω.
Κι ενώ τα μεγάλα μαγαζιά κρατάνε ακόμα ένα κάπως υψηλό επίπεδο στις ορχήστρες τους, στα μικρότερα μαγαζιά η κατάσταση είναι τραγελαφική.
Δυστυχώς το θέμα έχει πολλές διαστάσεις και δεν είναι εύκολο να αναλυθούν μέσα σε λίγες γραμμές. Είναι όμως μία μικρή γεύση από τα σοβαρά και χρόνια προβλήματα ενός μουσικού.
Ίσως όμως η κρίση που διανύουμε είναι και μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσει λίγο το μουσικό τοπίο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως το σημαντικό είναι ένα....!!!
Η ζωντανή μουσική καλά κρατεί...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου