Η δική μου παραλία...

Η αμηχανία της πρώτης βουτιάς.

Πόδια χωμένα στην καυτή άμμο να αναζητούν ανακούφιση στα νερά που γλύφουν την ακτή. 

Λευκό δέρμα, παραπανίσια κιλά, παγωμένο νερό. Με βρίσκουν εκεί, να στέκομαι με τη στάθμη της θάλασσας στη μέση, να αναμετριέμαι με τον εαυτό μου, ένα, δύο...τρία λεπτά, μέχρι που σφίγγω τα δόντια και αφήνωμαι επιτέλους να με αγκαλιάσει με όλη τη δροσιά, την αλμύρα και την σκληράδα της. Δέρμα τσιτωμένο, οι αισθήσεις σε διέγερση, μάχη να μακρύνει λίγο ακόμα αυτή η πρώτη βαθιά ανάσα μέχρι την ανάδυση που με βρίσκει λαχανιασμένο.

Εγώ, όμως, ξέρω. Κάτω από την επιφάνεια, καμιά φορά αναπνέεις καλύτερα. 

Μπροστά μου το απέραντο γαλάζιο σε ένα σωρό αποχρώσεις του ουρανού και της θάλασσας. 

Πίσω μου τα τεράστια πλατάνια που στον ίσκιο τους ξεκουράζονται επισκέπτες κι αυτοκίνητα. 

Και τα τριζόνια με το συνεχές διαπεραστικό ήχο τους να "σπάζουν" τη σιωπή της καλοκαιρινής ραστώνης. 

Αυτή είναι η δικιά μου παραλία. 

Σ’ αυτήν ξεκαλοκαίριαζα ανέμελα. 

Κι ας αλλάζει γύρω μου, κι ας έρχονται νέοι “ιδιοκτήτες”. 

Για μένα θα είναι η αγαπημένη μου παραλία, πάντα. 

Εκείνη που με φιλοξενούσε από παιδί, όταν ακόμα οι επισκέπτες της μετριούνταν στα δάχτυλα των χεριών μου...
Καλή Κυριακή!