Αν η ψυχή είχε φωνή...

Πόσες διαμαντένιες κεφαλές σε πικάπ χάθηκαν, πάνω στους δίσκους του.

Πόσα μαγαζιά, ταβέρνες, κουτούκια, ουζάδικα φιλοξένησαν τη φωνή του.

Πόσες φορές αφιερώθηκε σε ερασιτεχνικούς σταθμούς ραδιοφώνου, πόσες παραγγελίες δόθηκαν σε ξενυχτάδικα, πόσα αχ βγήκαν αβίαστα σε γιαπιά και φάμπρικες για μια διαμαντένια φωνή που καμιά πένα, καμιά γραφή δεν μπορεί στα αληθινά να περιγράψει.

Τα περισσότερα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη δεν χορεύονται παρά τραγουδιούνται ως ακάθιστοι ύμνοι.

Ίσως δεν μπορεί να τα τραγουδήσει και κανένας άλλος αν πρώτα δεν υποκλιθεί στην μοναδική αυθεντικότητα της φωνής του, προλογίζοντας τον με το: «Ας πούμε τώρα κι ένα τραγούδι του μεγάλου Στέλιου…».

Ο Στέλιος δεν πέρασε από το χώρο της μουσικής και του τραγουδιού από υποχρέωση. 

Η μουσική πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη που πέρασε από μέσα της ο Στέλιος!!!