Με ένα μικρό ραδιοφωνάκι από εκείνα τα φορητά με τη μεγάλη εμβέλεια λήψης και τη δερμάτινη καφέ θήκη του ανοιχτό όλη μέρα τα Καλοκαίρια. Κρεμασμένο πάνω σε ένα κλαρί στην μεγάλη μουριά της αυλής που ήταν και το "ορμητήριό" μου, να το κουνά ο αέρας κάποιες φορές και με την κεραία ανοιγμένη τέρμα να στρίβει από δω κι από κει ανάλογα με την δύναμη και τη φορά του.
Κάθε πρωί μετά το ξύπνημα ανέβαινα στο δέντρο άνοιγα το ραδιόφωνο και "ρουφούσα" κυριολεκτικά σαν σφουγγάρι όλες τις μελωδίες και τα τραγούδια της εποχής τραγουδώντας στη συνέχεια βάζοντας την παλάμη πίσω απ΄το αυτί δημιουργώντας έτσι ένα μικρό ηχείο για να ακούω δυνατά τη φωνή μου.
Το μαγικό ήταν πως χωρίς να καταλαβαίνω από μουσική τότε ήμουν πάντα "μέσα" στην τονικότητα της μελωδίας και στο μέτρο του τραγουδιού. Αργότερα μεγαλύτερος όταν ασχολήθηκα κατάλαβα πως είναι κάτι που γεννιέσαι μ΄αυτό.
Τα απογεύματα μόλις έπαιρνε και σουρούπωνε ο "Τριτάκιας" άνοιγε την ταβέρνα του στην απέναντι γωνιά της πλατείας του χωριού κοντά στο πατρικό μου, έβγαζε το τζούκ-μπόξ έξω για τους θαμώνες και έτσι ασυναίσθητα ακούγοντας το κάθε τραγούδι που έπαιζε περνούσε στο υποσυνείδητό μου και από εκεί στη μνήμη του μυαλού και στην ψυχή.
Πολλά τραγούδια από κείνα τα παλιά όταν τα ακούω σήμερα ο νους μου τρέχει εκεί σε κείνα τα απογεύματα με νοσταλγία.
Τα Καλοκαίρια κοιμόμασταν έξω, και γω γερμένος στην αγκαλιά του παππού μου ακούγοντας μουσική μετρούσα τα αστέρια κάθε φορά. Κοιτούσα τον έναστρο ουρανό και παρατηρούσα τις μικρές κουκκίδες που έλαμπαν. Μου έλεγε πως είναι αδύνατον να τα μετρήσω, αφού είναι αμέτρητα. Ωστόσο κάθε φορά προσπαθούσα να καταλήξω σ’ έναν αριθμό ξανά και ξανά. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τότε γιατί χρειάζεται ένας ουρανός να έχει τόσα πολλά αστέρια.
Εκανα όνειρα που ήλπιζα να βγουν αληθινά...
Έκείνες λοιπόν οι στιγμές σημάδεψαν την παιδική μου μνήμη...
Πού νάξερα ότι αργότερα σαν μουσικός πολλά από αυτά θα έπαιζα σε κάθε πρόγραμμα και συναυλία.
Το Ραδιόφωνο ανοιγε με το που ανοιγε τα ματια του ο πατερας μου ��
ΑπάντησηΔιαγραφήΞυπνουσε μετα μουσικης κ εκει εμενε να μεταδιδει μελωδιες ...
Ολες χαραγμενες στο νου μου
Σταλια σταλια ...❣❣μια απ αυτες...κυριαρχη��
Αξία ανεκτίμητη που δεν θα άλλαζες με τίποτα....γιατί φέρνει πολλά συναισθήματα, σκέψεις, νοσταλγία, αγάπη Μυρτώ μου..!!
ΔιαγραφήΠαύλο έχεις δίκιο για τον Τριτάκια, μάθαμε τον Καζαντζίδη , τον Μενιδιάτη και τον μεγάλο Μπιθικώτση ( θα το δώσω το ρολόι ...) και άλλους μεγάλους τραγουδιστές . Κάθε βράδυ το καλοκαίρι στην πλατεία που παίζαμε είχαμε συντροφιά τα τραγούδια τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλεξ ακούγαμε τόσα τραγούδια κάθε απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ νέα και παλιά σε όλες τις εκφάνσεις των παιχνιδιών μας πάντα υπήρχε η μουσική υπόκρουση από το τζούκ μπόξ του Τριτάκια θυμάσαι;;;🙂
ΔιαγραφήΣτην εφηβεία μας κοιμόμαστε με τέτοια τρανζιστοράκια με τη δερμάτινη επένδυση. Κάποτε με πήρε ο ύπνος πάνω σ ένα τέτοιο και το πρωί ξύπνησα με χαραγμένες τις τρυπούλες στο μάγουλο μου.... 😀😃
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτρεπόμουν να πάω σχολείο.
Πολύ όμορφο Κατερίνα...τελικά οι μνήμες δεν θαμπώνουν ποτέ.
Διαγραφή