Ιτέα το χωριό μου...

Πάνω από τριανταπέντε χρόνια πίσω, είναι που είχα βρεθεί Ιούλιο μήνα, κατακαλόκαιρο, με καύσωνα, σε ένα φίσκα γεμάτο λεωφορείο του ΚΤΕΛ, φυσικά χωρίς αιρκοντίσιον, να κάνω τη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Λάρισα. 

Απ εκεί συνέχιζα με άλλο λεωφορείο Λάρισα - Φαρκαδώνα - Παλαμάς, χειρότερη σακαράκα, σαν παστή σαρδέλα δίπλα σε καταϊδρωμένους, όπως κι εγώ, συνεπιβάτες, για τον προορισμό μου, σε ένα χωριό της Καρδίτσας, καταμεσής του κάμπου...την Ιτέα.

Δεν είχα καμία υποψία πως τριανταπέντε χρόνια αργότερα θα μάζευα τα μπογαλάκια μου μετά από τόσα χρόνια από το κλεινόν άστυ και σιγά σιγά θα γινόμουν μόνιμος κάτοικός της, και μάλιστα να ασχοληθώ και με τα κοινά της.
Ένας εσωτερικός μετανάστης που στην πραγματικότητα δεν ήξερε τι ακριβώς θα έβρισκε μπροστά του...αλλά ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να αφήσει πίσω του.

Κάθε που έρχεται καλοκαίρι στο χωριό, ανοίγουν οι πόρτες και οι καρδιές διάπλατα για να υποδεχτούν τους ανθρώπους τους από τις πόλεις. Τότε σκέφτομαι, πόσο διαφορετική είναι η οπτική γωνία του επισκέπτη  από αυτή του μόνιμου κάτοικου, σχετικά με τα χωριά μας.
Η φράση κλισέ:
- "Τι ωραία που είσαστε εδώ"...ηχεί στα αυτιά μου προτού καν ειπωθεί.
Όχι πως δεν είναι ωραία, αλλά η απόσταση όπως και το προσωρινό της παραμονής σε κάποιον τόπο, σε κάνει πάντα να ωραιοποιείς τα πράγματα.
Τώρα, μετά από μια δεκαετία εδώ νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά τι είναι για μένα το χωριό.
Είναι η μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας με την πλατιά έννοια, μόνο που εδώ τα πρόσωπα έχουν όνομα και οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί.