Υπάρχουν προορισμοί που δεν χρειάζονται διαφήμιση. Μιλούν μόνοι τους με τη σιωπή τους, με τα χρώματα του ουρανού και τις ανάσες του ανέμου. Είναι τα απομακρυσμένα μέρη, αυτά που δεν γεμίζουν εύκολα χάρτες και φυλλάδια, αλλά γεμίζουν ψυχές. Εκεί όπου η φύση παραμένει αυθεντική και σε καλοδέχεται με τη δική της γλώσσα. Το θρόισμα των φύλλων, το γάργαρο νερό που κυλά, την πέτρα που κρατά αιώνες μνήμης. Σε τέτοιους τόπους νιώθεις πως είσαι φιλοξενούμενος, όχι κατακτητής. Ο σεβασμός δεν ζητιέται, επιβάλλεται από μόνος του γιατί βλέπεις την ομορφιά και δεν θέλεις να τη χαλάσεις. Εκεί, γίνεσαι συνοδοιπόρος και όχι περαστικός. Κουβαλάς μαζί σου την υπόσχεση να αφήσεις πίσω μόνο τα βήματά σου και να πάρεις μαζί σου μονάχα εικόνες και αισθήσεις. Κι έτσι, τα όμορφα και μακρινά μέρη γίνονται προορισμοί καρδιάς. Όχι γιατί είναι δυσπρόσιτα, αλλά γιατί ξέρουν να διαφυλάττουν το πολύτιμο, τη γαλήνη του τοπίου, την καθαρότητα του αέρα, τη ζεστασιά του ανθρώπου που σέβεται τον τόπο του. Ίσως τελικά, αυτοί είναι οι αληθινοί προορισμοί όχι οι εύκολοι, αλλά οι αληθινά πολύτιμοι.
