Η δική μου παραλία...

Η αμηχανία της πρώτης βουτιάς.

Πόδια χωμένα στην καυτή άμμο να αναζητούν ανακούφιση στα νερά που γλύφουν την ακτή. 

Λευκό δέρμα, παραπανίσια κιλά, παγωμένο νερό. Με βρίσκουν εκεί, να στέκομαι με τη στάθμη της θάλασσας στη μέση, να αναμετριέμαι με τον εαυτό μου, ένα, δύο...τρία λεπτά, μέχρι που σφίγγω τα δόντια και αφήνωμαι επιτέλους να με αγκαλιάσει με όλη τη δροσιά, την αλμύρα και την σκληράδα της. Δέρμα τσιτωμένο, οι αισθήσεις σε διέγερση, μάχη να μακρύνει λίγο ακόμα αυτή η πρώτη βαθιά ανάσα μέχρι την ανάδυση που με βρίσκει λαχανιασμένο.

Εγώ, όμως, ξέρω. Κάτω από την επιφάνεια, καμιά φορά αναπνέεις καλύτερα. 

Μπροστά μου το απέραντο γαλάζιο σε ένα σωρό αποχρώσεις του ουρανού και της θάλασσας. 

Πίσω μου τα τεράστια πλατάνια που στον ίσκιο τους ξεκουράζονται επισκέπτες κι αυτοκίνητα. 

Και τα τριζόνια με το συνεχές διαπεραστικό ήχο τους να "σπάζουν" τη σιωπή της καλοκαιρινής ραστώνης. 

Αυτή είναι η δικιά μου παραλία. 

Σ’ αυτήν ξεκαλοκαίριαζα ανέμελα. 

Κι ας αλλάζει γύρω μου, κι ας έρχονται νέοι “ιδιοκτήτες”. 

Για μένα θα είναι η αγαπημένη μου παραλία, πάντα. 

Εκείνη που με φιλοξενούσε από παιδί, όταν ακόμα οι επισκέπτες της μετριούνταν στα δάχτυλα των χεριών μου...
Καλή Κυριακή!

Υπάρχει μια πλατεία δίπλα μας που περιμένει να "Αναστηθεί"

Υπάρχει μια πλατεία δίπλα μας που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο ομορφιά και χάρη, και περιμένει χρόνια ολόκληρα να "Αναστηθεί". 

Είναι η πλατεία στο Πέτρινο. 

Σε μια τοποθεσία στο υψηλότερο σημείο του χωριού μοναδικής ομορφιάς.

Αν ξύπναγες βραδάκι ξαφνικά εκεί θα νόμιζες οτι είσαι σε κάποιο γραφικό χωριό απο κείνα τα ορεινά με την πλακόστρωτη πλατεία γεμάτη αιωνόβια πλατάνια και τρεχούμενα γάργαρα νερά. 

Μια πλατεία κάτω απο τεράστια πλατάνια και μια βρύση σε μια άκρη να τρέχει ασταμάτητα, ακούραστη σχεδόν εκατό χρόνια, τόπος συνάντησης των γυναικών, την ώρα που περίμεναν και συζητούσαν μεταξύ τους όλα τα νέα του χωριού.