Τα κάναμε "ρόϊδο" και ησυχάσαμε...

Με αφορμή το Πολυτεχνείο.

Η μεταπολίτευση βρίσκεται στα τελευταία της.

Η γεννιά η δική μας, αυτή η περίφημη, που ονομάζουμε γεννιά του Πολυτεχνείου, μια γεννιά που τα έζησε όλα σε ειρηνική περίοδο, σε οικονομική άνθηση, στην μεγάλη ελευθερία, στις διακοπές και στο άκρατο ξενύχτι της, είναι που τα έκανε όλα και πολύ.

Με μια φράση:

Τα κάναμε "ρόϊδο" και ησυχάσαμε.

Και τώρα αντι να σκύψουμε το κεφάλι και να κάνουμε την αυτοκριτική μας, κουνάμε το δάκτυλο στους νέους και λέμε οτι είναι καλομαθημένοι.

ΟΧΙ, εμείς είμαστε οι καλομαθημένοι.

Οι νέοι είναι πολύ προβληματισμένοι κι έχουν προβλήματα που τους φορτώσαμε στην πλάτη τους και θα πρέπει κάποτε να ξεστραβωθούμε να δούμε τι θα κάνουμε, και να αφήσουμε τα βαρύγδουπα λόγια και τσιτάτα, γιατί πρέπει κάποια στιγμή να δώσουμε λόγο για ολα αυτά που περνάνε....

50 χρόνια "Dark side of the moon"

Πριν από πενήντα χρόνια (6 Μαρτίου 1973) κυκλοφόρησε ένας δίσκος στου οποίου το εξώφυλλο διαγραφόταν ένα πρισματικό φάσμα τριγώνου σε μαύρο φόντο. Λίγο καιρό αργότερα και το The dark side of the moon των Pink Floyd συμπεριλαμβανόταν ήδη σε όλες τις βιτρίνες των δισκάδικων εκείνης της εποχής. Απο τότε είναι πλέον χαραγμένο μέσα μου σε βαθμό που είναι αδύνατον να τα διαχωρίσω από το ποιος είμαι. Γι’ αυτό και δεν θα επιλέξω να εστιάσω στον κύριο λόγο που αυτός είναι ο δίσκος που με έχει επηρεάσει περισσότερο και ταυτόχρονα τον λόγο που πιστεύω ότι οι Pink Floyd διαφέρουν από κάθε άλλο συγκρότημα, έχοντας συντελέσει μια σιωπηλή επανάσταση κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Το Dark Side of the Moon είναι ο πρώτος, δίσκος των Pink Floyd που άκουσα το 1973 μόλις είχε κυκλοφορήσει σε ενα πάρτυ στη Θεσσαλονίκη. Ημουν δώδεκα στα δεκατρία αλλά είχα δυο φίλους μεγαλύτερους που έκανα παρέα. Εκείνη την εποχή γιατί για να ακούσεις μουσική έπρεπε να πας στις ντισκοτέκ η σε κάποιο πάρτυ απο τα γνωστά πικάπ και κασετόφωνα της εποχής. Τότε πρωτάκουσα και τους Pink Floyd. Κι απο τότε μέχρι σήμερα δεν με έχουν απογοητεύσει. Γιατί τελικά όταν μιλάς για κάτι που έχεις αγαπήσει μιλάς για εσένα, για το ποιος είσαι. Μόνο που εγώ είμαι μονάχα ένας από τα εκατομμύρια των ανθρώπων από διαδοχικές πλέον γενιές που έχουν διαμορφώσει εν μέρει την ταυτότητά τους με βάση κάποια ακούσματα. Ένα από τα σπουδαιότερα εξ’ αυτών είναι σίγουρα αυτός ο εμβληματικός δίσκος με το τρίγωνο σε μαύρο φόντο στο εξώφυλλο. 

Breathe, breathe in the air, don’t be afraid to care…

Το χωριό μας "αργοπεθαίνει", και μαζί του κι εμείς!

Άλλες αλλοτινές εποχές τέτοιες μέρες το χωριό μας είχε την τιμητική του.

Καφενεία γεμάτα, τσιπουράδικα, αγρότες πέρα δώθε με τα τρακτέρ και τα αγροτικά τους για να προλάβουν τον καιρό για την συγκομηδή του βαμβακιού. 

Παιδιά στην πλατεία και στις γειτονιές να παίζουν ανέμελα και οι γυναίκες στις αυλές να στρώνουν κουβεντολόϊ μέχρι το σούρουπο. 

Σπίτια που έσφυζαν απο ζωή.

Πόσες χαρές και πόσες λύπες πίσω απο κάθε κλειστή πόρτα και παράθυρο; 

Πόσα δάκρυα και πόσες αγωνίες ζωής;

Ολα συνυφασμένα με το χωριό μας. 

Εδώ που κάποτε ζούσαν τόσοι και τόσοι, σήμερα κυριαρχεί η σιωπή. 

Άδεια σπίτια ερειπωμένα χωρίς ζωή. 

Αδειοι δρόμοι, κλειστά μαγαζιά, και γενικώς εικόνες θλίψης και εγκατάλειψης. 

Κάθε θάνατος σε λίγα χρόνια θα σημαίνει και το σφράγισμα ενός σπιτιού. 

Στις γειτονιές που κάποτε έσφυζαν από ζωή, συναντάς σιωπή και εγκατάλειψη.

Μόνο η καμπάνα της Εκκλησιάς χτυπάει ακόμα να μας θυμίζει οτι ζούμε. 

Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι που φεύγουν για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, αλλά και οι νέοι, που προτιμούν τις πόλεις για να ξεκινήσουν τις ζωές τους για ενα καλύτερο αύριο. 

Και μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα οι παραγωγοί να βρίσκονται αντιμέτωποι με λειψυδρία μετά τις καταστροφικές πλημμύρες. Η κλιματική αλλαγή και η μη ολοκλήρωση έργων υποδομής οδηγούν σε ερήμωση τον τόπο μας και τους παραγωγούς σε αδιέξοδο και απόγνωση.

Το χωριό μας "αργοπεθαίνει", και μαζί του κι εμείς!

Η δική μου παραλία...

Η αμηχανία της πρώτης βουτιάς.

Πόδια χωμένα στην καυτή άμμο να αναζητούν ανακούφιση στα νερά που γλύφουν την ακτή. 

Λευκό δέρμα, παραπανίσια κιλά, παγωμένο νερό. Με βρίσκουν εκεί, να στέκομαι με τη στάθμη της θάλασσας στη μέση, να αναμετριέμαι με τον εαυτό μου, ένα, δύο...τρία λεπτά, μέχρι που σφίγγω τα δόντια και αφήνωμαι επιτέλους να με αγκαλιάσει με όλη τη δροσιά, την αλμύρα και την σκληράδα της. Δέρμα τσιτωμένο, οι αισθήσεις σε διέγερση, μάχη να μακρύνει λίγο ακόμα αυτή η πρώτη βαθιά ανάσα μέχρι την ανάδυση που με βρίσκει λαχανιασμένο.

Εγώ, όμως, ξέρω. Κάτω από την επιφάνεια, καμιά φορά αναπνέεις καλύτερα. 

Μπροστά μου το απέραντο γαλάζιο σε ένα σωρό αποχρώσεις του ουρανού και της θάλασσας. 

Πίσω μου τα τεράστια πλατάνια που στον ίσκιο τους ξεκουράζονται επισκέπτες κι αυτοκίνητα. 

Και τα τριζόνια με το συνεχές διαπεραστικό ήχο τους να "σπάζουν" τη σιωπή της καλοκαιρινής ραστώνης. 

Αυτή είναι η δικιά μου παραλία. 

Σ’ αυτήν ξεκαλοκαίριαζα ανέμελα. 

Κι ας αλλάζει γύρω μου, κι ας έρχονται νέοι “ιδιοκτήτες”. 

Για μένα θα είναι η αγαπημένη μου παραλία, πάντα. 

Εκείνη που με φιλοξενούσε από παιδί, όταν ακόμα οι επισκέπτες της μετριούνταν στα δάχτυλα των χεριών μου...
Καλή Κυριακή!

Υπάρχει μια πλατεία δίπλα μας που περιμένει να "Αναστηθεί"

Υπάρχει μια πλατεία δίπλα μας που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο ομορφιά και χάρη, και περιμένει χρόνια ολόκληρα να "Αναστηθεί". 

Είναι η πλατεία στο Πέτρινο. 

Σε μια τοποθεσία στο υψηλότερο σημείο του χωριού μοναδικής ομορφιάς.

Αν ξύπναγες βραδάκι ξαφνικά εκεί θα νόμιζες οτι είσαι σε κάποιο γραφικό χωριό απο κείνα τα ορεινά με την πλακόστρωτη πλατεία γεμάτη αιωνόβια πλατάνια και τρεχούμενα γάργαρα νερά. 

Μια πλατεία κάτω απο τεράστια πλατάνια και μια βρύση σε μια άκρη να τρέχει ασταμάτητα, ακούραστη σχεδόν εκατό χρόνια, τόπος συνάντησης των γυναικών, την ώρα που περίμεναν και συζητούσαν μεταξύ τους όλα τα νέα του χωριού. 

Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μας

Σαν αυτές τις μέρες μέσα Ιούνη το σχολειό έκλεινε, επιστρέφαμε σπίτι με το ενδεικτικό στα χέρια πετώντας από χαρά και διαπραγματευόμαστε τις διακοπές μας που δεν ήταν παρά μόνο παιχνίδι στις γειτονιές, αφού οι γονείς μας είχαν μόνο τα προς το ζειν, κι αυτά με δυσκολία. Ηταν όλα τόσο απλά και τόσο αθώα. Οι καλοκαιρινές μέρες μας στο χωριό ατέλειωτες, οι γεύσεις του καλοκαιριού επίσης. Από το καρπούζι, το πεπόνι και τα κορόμηλα μέχρι τα παγωτά. Τα σιδερένια ράντζα το βράδυ έξω παρανταριά, σε όλες σχεδόν τις κοινές αυλές. Μας έπαιρνε ο ύπνος χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό, ακούγωντας το τραγούδι των τζιτζικιών δίπλα στο άρωμα της γαρδένιας που ήταν φυτεμένη μέσα σε κάποιον φρεσκοασβεστωμένο τενεκέ. Κι αυτά τα κουνούπια την νύχτα έξω στην αυλή, τσιμπούσαν χωρίς έλεος και άφηναν σημάδια στο κορμάκι μας για την άλλη μέρα. Και όσο παράξενο κι αν ακούγεται, στα δικά μας καλοκαίρια δεν υπήρχε χρόνος. Υπήρχε μόνο πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Ούτε ώρα και ημερομηνία. Η μόνη φορά που μας ενδιέφερε πόσο του μηνός έχουμε, ήταν μόνο για κάποιο πανηγύρι που περιμέναμε με ανυπομονησία και ο ερχομός κάποιων συγγενών απο την πόλη που είχαμε καιρό να ιδωθούμε. Μέχρι τα παπούτσια μας βγάζαμε για να περπατάμε ξυπόλυτοι στον καυτό κουρνιαχτό κι ας μας φώναζαν γυφτάκια οι μεγάλοι. Ολη μέρα παιχνίδι και ξενασιά. Αυτά τα καλοκαίρια της καρδιάς μας, ξέρω, δεν θα ξανάρθουν αλλά πάντα θα μας ενώνουν.

Καλό Καλοκαίρι, λοιπόν, όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε!

Αν ξεχάσουμε τους ανθρώπους που μας έβγαλαν απ΄την αφάνεια...ξεχνάμε την ιστορίας μας!

Τιμούν και μνημονεύουν οι Δήμοι τους ανθρώπους που γεννήθηκαν στον τόπο τους και άφησαν ιστορία στο καλλιτεχνικό στερέωμα. 

Κάνουν το αυτονόητο απέναντι σε έναν άνθρωπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και μεγαλούργησε στο χώρο της τέχνης αφήνοντας το αποτύπωμά του στη μουσική και στον πολιτισμό. Ο Κώστας αγαπούσε την γεννετειρά του και δεν παρέλλειπε σε κάθε του εμφάνιση να μιλάει πάντα με περηφάνια για το "Κουτσιαρί" όπως το έλεγε. 

Πέρασαν 15 χρόνια που "εφυγε" ο Κώστας Καφάσης (Ντίνος) γέννημα θρέμμα της Ιτέας και δεν κουνήθηκε φύλλο....λες και δεν υπήρξε. 

Ωραίοι οι χοροί και τα πανηγύρια αλλά αν ξεχάσουμε τους ανθρώπους που κάποτε μας έβγαλαν απ΄την αφάνεια...ξεχνάμε και την ιστορίας μας!!!😞

 

Κακέκτυπο του δικαιωματισμού...

Τελευταία εξελίσεται ένα κακέκτυπο του δικαιωματισμού που κατατρώει τα σπλάχνα της δύσης. Αν δούμε τι γίνεται το τελευταίο διάστημα θα διαπιστώσουμε οτι η κανονικότητα που ξέρουμε και μάθαμε εδώ και αιώνες έχει παει περίπατο. Ερχονται νομοσχέδια σωρηδόν που νομιμοποιούν λαθρομετανάστες, νομιμοποιούντον γάμο ομόφυλλων ζευγαριών και τεκνοθεσίες παιδιών μεταξύ δυο ανδρών. Στα σχολεία έχει καταργηθεί η έννοια της οικογένειας, η έννοια του πατέρα και της μητέρας, καταδιώκεται η Ορθοδοξία, βάφεται ροζ η Ελληνική σημαία στο όνομα της Δημοκρατίας και μάλιστα μέσα στο γενικό Ελληνικό Προξενείο. Εχουμε μια εισαγωγή ρευμάτων στο όνομα του δικαιωματισμού απο το εξωτερικό που άρχισαν να εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη με ολέθριες συνέπειες πιστεύω για το αύριο των παιδιών μας και της Πατρίδας μας γενικότερα. Νομοσχέδια που εννοούν οτι είσαι σημαντικός για μας μόνο αν είσαι ΛΟΑΤΚΙ, αν είσαι μετανάστης, αν είσαι πρόσφυγας, αν είσαι άθεος, αν είσαι μουσουλμάνος. Και παρακατιανός αν είσαι πατέρας ή μητέρα, αν είσαι στρέϊτ, αν αγαπάς την Πατρίδα σου και βεβαίως αν είσαι Χριστιανός. 

Εκεί φτάσαμε...και ψάχνουμε τι φταίει και πάμε κατά διαόλου!!!