Αν είχαν τσίπα και φιλότιμο...

Αγαπητοί φίλοι

Ο νομός Καρδίτσας ήταν πάντοτε ο φτωχός συγγενής της Θεσσαλίας και της Ελλάδας γενικότερα.

Τώρα με τις πλημμύρες ήρθε και η χαριστική βολή.

Πέρασαν από την μεταπολίτευση και μετά πολιτικοί και πολιτικοί, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, στελέχοι με "μεγάλα" ονόματα κλπ, αλλά η Καρδίτσα σταθερά παρέμεινε πίσω ουραγός σε κάθε τομέα και ανάπτυξη να κοιτάζει από μακριά τις άλλες πόλεις όπως τα Τρίκαλα τον Βόλο κ.α.

Ο σημερινή Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας κάνει φιλότιμες προσπάθειες προς την σωστή κατεύθυνση αλλά δεν μπορεί να καλύψει λάθη δεκαετιών.  

Έτσι λοιπόν...μετρώντας τις πληγές και μαζεύοντας τα κομμάτια της καταστροφικής νεροποντής, αναλογιζόμαστε πλέον τι φταίει κάθε φορά που έχουμε ένα φυσικό φαινόμενο στην Ελλάδα και πάντα έχουμε καταστροφές και θύματα. 

Προφανώς υπάρχουν ευθύνες... 

Μπορεί λοιπόν η ξαφνική βροχόπτωση να ήταν ένας μεγάλος παράγοντας για την πλημμύρα. 

Μπορεί τα πολλά νερά που έπεσαν να δημιούργησαν χειμάρρους και να ξύπνησαν τα ρέματα που είχαν μπαζωθεί, αλλά αναδεικνύουν και τις ευθύνες των δημόσιων υπηρεσιών και του κράτους γενικότερα, τόσο ως προς τις καθυστερήσεις στην υλοποίηση αντιπλημμυρικών έργων όσο και ως προς τον καθαρισμό των ποταμών και των ρεμάτων.

Όλα αυτά λοιπόν συνετέλεσαν ώστε κάθε φορά που έχουμε φυσικά φαινόμενα να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές εδώ και χρόνια. Και όλα αυτά συνεχίζονται γιατί στην χώρα μας όλα τα ανεχόμαστε και κανείς δεν τιμωρείται.

Γιατί σ΄αυτή τη χώρα ποτέ κανείς δε φταίει.

Γιατί σ΄αυτή τη χώρα δεν υπάρχει τσίπα και φιλότιμο

Τσίπα σημαίνει ντροπή... 

Σημαίνει ανάληψη της ευθύνης με σκυμμένο το κεφάλι...

Σημαίνει πως όταν φτύνουν κάποιον δεν λέει πως βρέχει...

Όλοι θα πληγώσουμε κάποιον και θα φερθούμε άσχημα κάποια στιγμή στη ζωή μας, άθελά μας ή μη. 

Το ζήτημα είναι πόσα κιλά φιλότιμο έχει ο καθένας πάνω του για να το παραδεχτεί. 

Αυτό είναι η τσίπα. 

Εκείνη η εσωτερική ντροπή που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι έφταιξες. 

Αν όλοι αυτοί λοιπόν που έφεραν τα πράγματα εδώ που τα έφεραν, γιατί προφανώς δεν ήρθαν από μόνα τους.

Αν λοιπόν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και μιλούν για την Ελλάδα σαν να πρόκειται για Τιτανικό, ότι η Ελλάδα είναι στην εντατική, ότι η Ελλάδα απαρτίζεται από κοπρίτες οι οποίοι δεν δουλεύουν, ότι μαζί τα τρώμε και τα λοιπά και τα λοιπά. Αν όλοι αυτοί λοιπόν είχαν, αυτό που λέμε και στο χωριό μου, τσίπα και φιλότιμο, αυτό που έπρεπε να κάνουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα ήταν να ζητήσουν ένα συγνώμη, ένα ειλικρινές συγνώμη, και μετά να έκαναν το εξής:

Να βγαίναν στον λαό μπροστά να μιλήσουν και θα ήταν και το τελευταίο τους διάγγελμα:

"Ελληνίδες Ελληνες σας οδηγήσαμε εδώ που σας οδηγήσαμε, ξέρουμε πώς με το κακό που σας έχουμε κάνει δεν υπάρχει περίπτωση να μας συγχωρήσετε, δεν σας ζητάμε να μας συγχωρήσετε, σας ζητάμε να μας ξεχάσετε και εμείς εξαφανιζόμαστε από προσώπου γης."

Αντίθετα αυτοί που με τις ευθύνες τους έφεραν τα πράγματα μέχρι εδώ.

Αυτοί που κάθε φορά με την πρώτη φωτιά και βροχή καιγόμαστε ή πνιγόμαστε.

Αυτοί που μας κουνούν το δάχτυλο και το αποτέλεσμά τους είναι να μετρούμε ζημιές και θύματα.

Όλοι αυτοί λοιπόν, έχουν το θράσος να εμφανίζονται από πάνω και ως σωτήρες...

Εδώ πάει και μια ατάκα του αείμνηστου Λάμπρου Κωνσταντάρα στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο" (Μαυρογιαλούρος).

"Οι γυναίκες και οι πολιτικοί αγαπητέ μου, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους, γιατί υπάρχει κίνδυνος να ξανάρθουν εκλογές και η περιφέρειά σου να σε γράψει στην περιφέρειά της"

Π Σ

                                       Άρθρο μου στην εφημερίδα "ΠΑΛΑΜΑΣ Ενημέρωση"

Αλησμόνητα τα φτωχικά παιδικά μας χρόνια...

Όσο μεγαλώνουμε έρχονται στο νου μας εκείνα τα όμορφα, αλησμόνητα παιδικά μας χρόνια τα παλιά. 

Τότε που ζούσαμε χωρίς φροντίδες, χωρίς σκοτούρες, που τραγουδούσαμε, γελούσαμε και παίζαμε όλη μέρα στην αυλή του σπιτιού μας, στη γειτονιά, και στην πλατεία του χωριού μας. 

Είχαν αυτή την γεύση που δεν περιγράφεται με λόγια. Ήταν δεμένη με την απλότητα και την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων, μιας εποχής που δεν γνώρισαν και δεν θα καταλάβουν ποτέ οι νέες γενιές!

Πως μπορείς να περιγράψεις στην σημερινή γενιά εκείνα τα αλησμόνητα φτωχικά παιδικά μας χρόνια;; 

Το πιο θεϊκό γλυκό που είχαμε δοκιμάσει ήταν η καθημερινή μας σχεδόν απόλαυση όταν δεν είχαμε άλλη επιλογή και το τρώγαμε με τόση λαχτάρα και ήταν τόσο γευστικό για μας.

Ψωμί με ζάχαρη...βρεγμένο με λάδι η νερό!

Θυμάμαι κι άλλα πολλά από τα χρόνια της γενιάς μου. 

Κάναμε μπάνιο κάθε Σάββατο...

Ζέσταιναν το νερό πάνω στη σόμπα οι μανάδες μας και το μπάνιο μας το "παίρναμε" μέσα σε μια τσίγκινη ή ξύλινη σκάφη (κοινώς κοπάνα), και προσπαθούσαμε να το αποφύγουμε βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες κάθε φορά.

Η αιτία;;;

Η μάλλινη φανέλα!!!

Ναι η μάλλινη φανέλα...εκείνη που όταν μας την έβαζαν μετά το μπάνιο νιώθαμε να τσιμπάνε το αδύνατο κορμάκι μας βελόνες, κάτι σαν βελονισμός ένα πράμα!

Αμ και κείνα τα λινάρια που χρησιμοποιούσαν για σφουγγάρι;;;

Τι να πεις και τι να θυμηθείς.

Η μάνα για να πλύνει τα ρούχα μας άναβε φωτιά στην πυροστιά έβαζε πάνω το καζάνι με νερό βραστό και τα "ζεματούσε" όπως έλεγε να σκοτωθούν τα μικρόβια, καμία σκέψη βέβαια για πλυντήρια και σημερινές πολυτέλειες, και όμως τα ρούχα μας μοσχομύριζαν πλυμένα με το πράσινο σαπούνι. μυρωδιά αξεπέραστη.

Θυμάμαι επίσης πως συχνά πρήζονταν ο λαιμός μας από τα γνωστά σε μας τους μεγάλους "πρισκάρια" μαγουλάδες κοινώς, σημερινή παρωτίτιδα. Συχνά, πυκνά τότε...δεν ξέρω γιατί...ποτέ δεν ρώτησα να μάθω την αιτία.

- Να πάμε να το σταυρώσει το παιδί...έλεγε η μάνα μου.

Και πηγαίναμε...και με σταύρωνε η γειτόνισσα η γιαγιά Ροϊδω η Μπούτα με κάτι σκληρό σαν πέτρα που το κοιτούσα με περιέργεια να δω τι ήταν, και που τελικά τώρα αργότερα έμαθα ότι ήταν ξεραμένα "κακά" σκύλου.

Ναι φίλοι μου...σκυλοκούραδο ξεραμένο σαν πέτρα!!!

Και μετά κεραμίδα ζεστή από πάνω...για επιδόρπιο!

Υπήρχαν κι άλλες γυναίκες στο χωριό που "σταύρωναν"

Τότε, σε κάθε χωριό, υπήρχε και ένας φημισμένος "γιατρός" ή μια "γιατρέσσα".

Δεν ήταν σπουδαγμένοι με διπλώματα και πτυχία. 

"Πρακτικούς" τους έλεγαν.

Άνθρωποι απλοί, που είχαν το χάρισμα και τη θέληση να θεραπεύουν, να περιποιούνται και γενικά να κάνουν το καλό. Συνήθως δεν παίρναν αμοιβή από όσους θεράπευαν. Η φήμη τους είχε απλωθεί σε όλα τα γύρω χωριά. Για την πείρα και τα γιατροσόφια τους όλοι τους εκτιμούσαν και τους αγαπούσαν. Είχαν το κύρος και την υπόληψη αληθινού γιατρού. Θεράπευαν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. 

Τότε διάλεγαν κάποιο από τα παιδιά ή τα εγγόνια τους για να τους διδάξουν όλα τα γιατροσόφια και τα μυστικά της τέχνης τους.

Υπήρχε ένας τέτοιος πρακτικός στους Σοφάδες, ο "Αλφας" για όσους τον θυμούνται, ειδικός για κατάγματα, ρήξεις και σπασίματα...μεγάλος μάστορας.

Υπήρχε επίσης και μια ακόμα πρακτικός στο χωριό μας.

Η κυρά Φωτεινή Χατζίκου, η μάνα του Γιάννη Χατζίκου που είχε τον πρώτο ξυλόφουρνο στο χωριό μας με το υπέροχο ζυμωτό ψωμί του, θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά του.

Έτσι μεγαλώσαμε...και όσο μακρινές και αν φαίνονται αυτές οι εικόνες έχουν χαραχθεί στην μνήμη μου σαν μια από τις πιο γλυκές στιγμές της νιότης μας. Είναι από τις εικόνες που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες στην γενιά μας που δεν θα ξεχάσει ποτέ....

                                          Άρθρο μου στην Εφημερίδα "Παλαμάς Ενημέρωση"

Αν...

Αν δεν έκλεισες μάτια όταν τραγούδαγες "Θα πιω απόψε το φεγγάρι"

Αν δεν έκλαψες από ευαισθησία όταν "Κλείναν οι δρόμοι με βροχή" 

Αν δεν αισθάνθηκες ρίγος και πόνο όταν "Έπεφτε βαθιά σιωπή"

Αν δεν αγκάλιασες "Το άγαλμα" του δρόμου που σε θυμήθηκε

Αν ερωτευμένος δεν ψιθύρισες "Όλα δικά σου μάτια μου"

Αν δεν ψιθύρισες σε μπουάτ το "Δάκρυ μας σταλιά σταλιά"

Αν δεν φώναξες βουρκωμένος "Φίλε έλα απόψε που πονάω"

Αν...

Αν...

Αν...

Τότε σίγουρα στη ζωή σου θα νοιώθεις μοναξιά...

Δεν ξέρω αν είναι τα τραγούδια του, δεν ξέρω αν είναι η μοναδική φωνή του, δεν ξέρω αν είναι οι γλυκές αναμνήσεις που σημάδεψαν τη νιότη μου, δεν ξέρω...

Ξέρω όμως ότι ξενύχτησα ακούγοντάς τον βράδια αξημέρωτα με όνειρα πλημμυρισμένα γεμάτα έρωτα, λατρεία, αγάπη, πόνο, χαρά. Λάτρεψα τα τραγούδια του, έκλαψα μαζί τους στα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα, στα πρώτα βήματα της μουσικής μαθαίνοντας κιθάρα, στα πρώτα καρδιοχτύπια...

Καλή αντάμωση αγαπημένε μου Γιάννη να σε ξανακούσω εκεί πάνω και να ξανακλάψω πάλι σαν μικρό παιδί...!!!😥