Ορφανά απο πατέρα.
Εγώ απ΄τα εννέα, κι ο αδελφός μου στα πέντε.
Οπότε μοιραία μας μεγάλωσε η μάνα και η γιαγιά μας μέχρι και το τέλος της ζωής της.
Η γιαγιά δεν ήξερε να διαβάζει, ούτε να γράφει. Μάλλον δεν πήγε σχολείο λόγω κατοχής δυσκολιών κλπ. Δεν ήξερε ούτε το όνομά της να γράφει (έβαζε σταυρό για υπογραφή). Ηξερε ενα μοναδικό παραμύθι (πάντα ζητούσαμε να μας το πει...έστω αυτό).
Οταν ήμασταν λοιπόν μικροί με τον αδελφό μου ένα καλοκαίρι μας πρότεινε να μας το πει διαβάζοντας, και θυμάμαι σαν χθές να μας λέει την ιστορία βλέποντας τις εικόνες και κρατώντας το παραμύθι ανάποδα.
Το έβλεπα, αλλά δεν ήθελα να την ενοχλήσω.
Ετσι κι αλλιώς το παραμύθι το ακούγαμε.
Μερικοί άνθρωποι δεν είχαν ευκαιρίες στη ζωή τους.
Αφησαν όμως τα χνάρια τους, την άδολη αγάπη και την απλότητά τους.
Πόσο τυχεροί, που μέσα στη φτώχεια μας μεγαλώσαμε με τέτοιους ανθρώπους!!!
