Είναι οι άνδρες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν χωρισμένοι γονείς. Εκαναν ένα γάμο που για διάφορους λόγους δεν πήγε καλά κι έπρεπε να χωρίσουν. Κι εκει, ακριβώς εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Εκείνοι να δουλεύουν όλη μέρα, να πληρώσουν διατροφή, να βλέπουν τα παιδιά τους μια φορά τη βδομάδα, πολλές φορές και λιγότερο. Και κάθε φορά που τα βλέπουν να καταλαβαίνουν πως κάποιος τους βάζει λόγια για εκείνους. Κι εκεί που ήταν ο μπαμπάκας τους, ο ήρωάς τους, ο πιο δυνατός μπαμπάς του κόσμου, κάποιοι που τα έχουν όλη μέρα κοντά τους μιλούν άσχημα γι αυτούς, να συζητούν με τα χειρότερα λόγια γι αυτούς, και τα παιδιά να ακούνε πολλές φορές τη γιαγιά με την μαμά και τις φίλες της να τους κατηγορούν, η με τον νέο τους γκόμενο που τους τον παρουσίασαν για φίλο, να κατηγορεί κι εκείνος και να βρίζει τον μπαμπά.
Είναι άδικο ρε φίλε αυτό, είναι άδικο.
Γιατί είναι σαν να τους κάνουν πλύση εγκεφάλου.
Οσο μικρά κι αν είναι τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ΄οσο νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι. Και κάθομαι και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι, οχι να κάνεις παιδιά, αυτό είναι το εύκολο κομμάτι, πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας να βρούν μια άξια γυναίκα να γίνει η σωστή μάνα των παιδιών τους. Μπαμπάδες χωρισμένοι να παλεύουν όλη μέρα για τον επιούσιο, κι εκεί που περιμένουν πως και πως να δούν τα παιδιά τους για λίγες ώρες, να έρχονται αυτά τα παιδιά στεναχωρημένα νομίζοντας οτι ο μπαμπάς τους έχει κάνει κάτι λάθος, πως ο είναι ένας κακός άνθρωπος.
Αυτός ο μπαμπάς που μόνο ο ίδιος ξέρει τι φουρτούνες περνάει....
Αυτούς τους άνδρες εκτιμώ και σέβομαι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου