Θα τρίζουν τα κόκαλα του Στέλιου...

Θα τρίζουν τα κόκαλα του Στέλιου...

Σταμάτησε να τραγουδάει και να εμφανίζετε στα τριανταπέντε του γιατί σιχάθηκε την νύχτα και την εκμετάλευση της φωνής του απο τις εταιρίες και τα διάφορα αρπαχτικά.

Ενιωθε αηδία για κάθε τι που είχε να κάνει με την προβολή του.

Μισούσε τους κόλακες και τους παρατρεχάμενους.

Και τώρα, μετά τον θανατό του, βγάζουν ταινία τη ζωή του. Κάνουν συναυλία αφιέρωμα, (μια άθλια αρπαχτή) με οργάνωση "όλοι μαζί μπορούμε" του ΣΚΑΪ και όλα αυτά που σιχαίνονταν πάνω απο το κουφάρι του.

Να πάμε σε ένα αφιέρωμα φιέστα να ακούσουμε τι....τα "ευαγγέλια" που έλεγε ο Στέλιος να τα ερμηνεύουν ο Φέρρης, η Κλαυδία, ο Αργυρός, ο Sicario η Νέγκα, η Πέγκυ Ζήνα και οι εθνικές μας γλάστρες Ασλανίδου και Ρέμμος.

Λίγη ντροπή ρε παιδιά στη μνήμη του, όλα για το χρήμα;;;.

Αληθινοί προορισμοί...

Υπάρχουν προορισμοί που δεν χρειάζονται διαφήμιση. Μιλούν μόνοι τους με τη σιωπή τους, με τα χρώματα του ουρανού και τις ανάσες του ανέμου. Είναι τα απομακρυσμένα μέρη, αυτά που δεν γεμίζουν εύκολα χάρτες και φυλλάδια, αλλά γεμίζουν ψυχές. Εκεί όπου η φύση παραμένει αυθεντική και σε καλοδέχεται με τη δική της γλώσσα. Το θρόισμα των φύλλων, το γάργαρο νερό που κυλά, την πέτρα που κρατά αιώνες μνήμης. Νιώθεις πως είσαι φιλοξενούμενος, όχι κατακτητής. Ο σεβασμός στη φύση δεν ζητιέται, επιβάλλεται. Εκεί, γίνεσαι συνοδοιπόρος και όχι περαστικός. Κουβαλάς μαζί σου την υπόσχεση να αφήσεις πίσω μόνο τα βήματά σου και να πάρεις μαζί σου εικόνες και αισθήσεις. Κι έτσι, τα όμορφα και μακρινά μέρη γίνονται προορισμοί καρδιάς. Όχι γιατί είναι δυσπρόσιτα, αλλά γιατί ξέρουν να διαφυλάττουν το πολύτιμο, τη γαλήνη του τοπίου, την καθαρότητα του αέρα, τη ζεστασιά του ανθρώπου που σέβεται τον τόπο του.

Ίσως τελικά, αυτοί είναι οι αληθινοί προορισμοί όχι οι εύκολοι, αλλά οι αληθινά πολύτιμοι.

Κάποιοι έρχονται να βάλουν και την ταφόπλακα

Θέλω επώνυμα ένας τοπικός σύμβουλος Ιτέας να μας εξηγήσει ειλικρινά τι σκατά είχε στο κεφάλι του όταν ψήφισε να φύγουν τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ μέσα απο το χωριό.

Απευθύνομαι σε εκείνους που έβαλαν την υπογραφή τους σε αυτή την απόφαση. 

Να μας εξηγήσει τους λόγους που ίσως και δεν είχε.

Εχουν περάσει 60 χρόνια απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου που τα λεωφορεία περνούσαν αδιάκοπα μέσα απο το χωριό μας με κεντρική στάση στην πλατεία.

Περνούσαν ακόμα και τότε που το χωριό μας είχε 1800 κατοίκους, ανάμεσα απο την Κυριακάτικη βόλτα μας. 

Δεν ενόχλησαν ποτέ κανέναν. 

Σήμερα που το χωριό μας έχει δεν έχει 700 κατοίκους, χωρίς βόλτα και γενικά κίνηση, κάποιοι αποφάσισαν τα λεωφορεία να ΜΗΝ περνούν μέσα απο την πλατεία.

Ποιόν ενοχλούσαν;;;

Κι αναρωτιέμαι, μπορεί μια γυναίκα μόνη της ή ένα παιδί αχάραγα μέσα στο κρύο του χειμώνα, και με 42 βαθμούς το κατακαλόκαιρο να χτυπάει ο ήλιος κατάματα να περιμένει σε ένα έρημο σημείο πολύ επικίνδυνο, σε δρόμο δίχως σήμανση;;;. 

Χωρίς τον απαραίτητο φωτισμό;;;. 

Η στάση της πλατείας έχει έσκιο απο τα πλατάνια, φωτισμό, μαγαζιά ανοιχτά και υπάρχει κόσμος που κυκλοφορεί ανα πάσα στιγμή. 

Μα δεν καταλαβαίνουν οτι είναι εις βάρος του χωριού μας;;;

Προς τι όλο αυτό;;;

Και το χειρότερο είναι πως οι μόνοι που δεν ρωτήθηκαν είναι τα άτομα που το χρησιμοποιούσαν καθημερινά. 

Ερημώνει έτσι κι αλλιώς το χωριό μας και κάποιοι έρχονται να βάλουν και την ταφόπλακα....😞

Πόσο τυχεροί...

Ορφανά απο πατέρα.

Εγώ απ΄τα εννέα, κι ο αδελφός μου στα πέντε. 

Οπότε μοιραία μας μεγάλωσε η μάνα και η γιαγιά μας μέχρι και το τέλος της ζωής της. 

Η γιαγιά δεν ήξερε να διαβάζει, ούτε να γράφει. Μάλλον δεν πήγε σχολείο λόγω κατοχής δυσκολιών κλπ. Δεν ήξερε ούτε το όνομά της να γράφει (έβαζε σταυρό για υπογραφή). Ηξερε ενα μοναδικό παραμύθι (πάντα ζητούσαμε να μας το πει...έστω αυτό). 

Οταν ήμασταν λοιπόν μικροί με τον αδελφό μου ένα καλοκαίρι μας πρότεινε να μας το πει διαβάζοντας, και θυμάμαι σαν χθές να μας λέει την ιστορία βλέποντας τις εικόνες και κρατώντας το παραμύθι ανάποδα. 

Το έβλεπα, αλλά δεν ήθελα να την ενοχλήσω. 

Ετσι κι αλλιώς το παραμύθι το ακούγαμε. 

Μερικοί άνθρωποι δεν είχαν ευκαιρίες στη ζωή τους. 

Αφησαν όμως τα χνάρια τους, την άδολη αγάπη και την απλότητά τους. 

Πόσο τυχεροί, που μέσα στη φτώχεια μας μεγαλώσαμε με τέτοιους ανθρώπους!!!

Η πλατεία μας ξαναζωντάνεψε...

Ήταν μια απαίτηση που έγινε πραγματικότητα.

Το πρώην καφενείο του Γιώργου Τζιφούλη πήρε ξανά ζωή. 

Στη θέση του η Βάσω Τζάρα και ο Αλκης Λύτρας άνοιξαν ενα υπέροχο καφέ και "ζωντάνεψαν" την πλατεία και γενικά το χωριό μας. 

Τραπεζάκια έξω λοιπόν, γιατί  

έντονη ήταν τελευταία η έλλειψη ζωής στο χωριό και πολύ στενάχωρη, γιατί είχε χαθεί η ευκαιρία για συνάντηση επικοινωνία και μια δροσερή καλοκαιρινή μπυρίτσα η καφέ. 

Αυτό όμως άλλαξε και το καλοκαιράκι που ήδη μας ήλθε θα έχει μια διαφορετική ευχάριστη και αισιόδοξη νότα. 

Ευχόμαστε λοιπόν καλές δουλειές και καλή δύναμη στα παιδιά και τους υποσχόμαστε την στήριξή μας στην καινούρια τους προσπάθεια...