50 χρόνια "Dark side of the moon"

Πριν από πενήντα χρόνια (6 Μαρτίου 1973) κυκλοφόρησε ένας δίσκος στου οποίου το εξώφυλλο διαγραφόταν ένα πρισματικό φάσμα τριγώνου σε μαύρο φόντο. Λίγο καιρό αργότερα και το The dark side of the moon των Pink Floyd συμπεριλαμβανόταν ήδη σε όλες τις βιτρίνες των δισκάδικων εκείνης της εποχής. Απο τότε είναι πλέον χαραγμένο μέσα μου σε βαθμό που είναι αδύνατον να τα διαχωρίσω από το ποιος είμαι. Γι’ αυτό και δεν θα επιλέξω να εστιάσω στον κύριο λόγο που αυτός είναι ο δίσκος που με έχει επηρεάσει περισσότερο και ταυτόχρονα τον λόγο που πιστεύω ότι οι Pink Floyd διαφέρουν από κάθε άλλο συγκρότημα, έχοντας συντελέσει μια σιωπηλή επανάσταση κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Το Dark Side of the Moon είναι ο πρώτος, δίσκος των Pink Floyd που άκουσα το 1973 μόλις είχε κυκλοφορήσει σε ενα πάρτυ στη Θεσσαλονίκη. Ημουν δώδεκα στα δεκατρία αλλά είχα δυο φίλους μεγαλύτερους που έκανα παρέα. Εκείνη την εποχή γιατί για να ακούσεις μουσική έπρεπε να πας στις ντισκοτέκ η σε κάποιο πάρτυ απο τα γνωστά πικάπ και κασετόφωνα της εποχής. Τότε πρωτάκουσα και τους Pink Floyd. Κι απο τότε μέχρι σήμερα δεν με έχουν απογοητεύσει. Γιατί τελικά όταν μιλάς για κάτι που έχεις αγαπήσει μιλάς για εσένα, για το ποιος είσαι. Μόνο που εγώ είμαι μονάχα ένας από τα εκατομμύρια των ανθρώπων από διαδοχικές πλέον γενιές που έχουν διαμορφώσει εν μέρει την ταυτότητά τους με βάση κάποια ακούσματα. Ένα από τα σπουδαιότερα εξ’ αυτών είναι σίγουρα αυτός ο εμβληματικός δίσκος με το τρίγωνο σε μαύρο φόντο στο εξώφυλλο. 

Breathe, breathe in the air, don’t be afraid to care…

Το χωριό μας "αργοπεθαίνει", και μαζί του κι εμείς!

Άλλες αλλοτινές εποχές τέτοιες μέρες το χωριό μας είχε την τιμητική του.

Καφενεία γεμάτα, τσιπουράδικα, αγρότες πέρα δώθε με τα τρακτέρ και τα αγροτικά τους για να προλάβουν τον καιρό για την συγκομηδή του βαμβακιού. 

Παιδιά στην πλατεία και στις γειτονιές να παίζουν ανέμελα και οι γυναίκες στις αυλές να στρώνουν κουβεντολόϊ μέχρι το σούρουπο. 

Σπίτια που έσφυζαν απο ζωή.

Πόσες χαρές και πόσες λύπες πίσω απο κάθε κλειστή πόρτα και παράθυρο; 

Πόσα δάκρυα και πόσες αγωνίες ζωής;

Ολα συνυφασμένα με το χωριό μας. 

Εδώ που κάποτε ζούσαν τόσοι και τόσοι, σήμερα κυριαρχεί η σιωπή. 

Άδεια σπίτια ερειπωμένα χωρίς ζωή. 

Αδειοι δρόμοι, κλειστά μαγαζιά, και γενικώς εικόνες θλίψης και εγκατάλειψης. 

Κάθε θάνατος σε λίγα χρόνια θα σημαίνει και το σφράγισμα ενός σπιτιού. 

Στις γειτονιές που κάποτε έσφυζαν από ζωή, συναντάς σιωπή και εγκατάλειψη.

Μόνο η καμπάνα της Εκκλησιάς χτυπάει ακόμα να μας θυμίζει οτι ζούμε. 

Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι που φεύγουν για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, αλλά και οι νέοι, που προτιμούν τις πόλεις για να ξεκινήσουν τις ζωές τους για ενα καλύτερο αύριο. 

Και μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα οι παραγωγοί να βρίσκονται αντιμέτωποι με λειψυδρία μετά τις καταστροφικές πλημμύρες. Η κλιματική αλλαγή και η μη ολοκλήρωση έργων υποδομής οδηγούν σε ερήμωση τον τόπο μας και τους παραγωγούς σε αδιέξοδο και απόγνωση.

Το χωριό μας "αργοπεθαίνει", και μαζί του κι εμείς!