Σαν αυτές τις μέρες μέσα Ιούνη το σχολειό έκλεινε, επιστρέφαμε σπίτι με το ενδεικτικό στα χέρια πετώντας από χαρά και διαπραγματευόμαστε τις διακοπές μας που δεν ήταν παρά μόνο παιχνίδι στις γειτονιές, αφού οι γονείς μας είχαν μόνο τα προς το ζειν, κι αυτά με δυσκολία. Ηταν όλα τόσο απλά και τόσο αθώα. Οι καλοκαιρινές μέρες μας στο χωριό ατέλειωτες, οι γεύσεις του καλοκαιριού επίσης. Από το καρπούζι, το πεπόνι και τα κορόμηλα μέχρι τα παγωτά. Τα σιδερένια ράντζα το βράδυ έξω παρανταριά, σε όλες σχεδόν τις κοινές αυλές. Μας έπαιρνε ο ύπνος χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό, ακούγωντας το τραγούδι των τζιτζικιών δίπλα στο άρωμα της γαρδένιας που ήταν φυτεμένη μέσα σε κάποιον φρεσκοασβεστωμένο τενεκέ. Κι αυτά τα κουνούπια την νύχτα έξω στην αυλή, τσιμπούσαν χωρίς έλεος και άφηναν σημάδια στο κορμάκι μας για την άλλη μέρα. Και όσο παράξενο κι αν ακούγεται, στα δικά μας καλοκαίρια δεν υπήρχε χρόνος. Υπήρχε μόνο πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Ούτε ώρα και ημερομηνία. Η μόνη φορά που μας ενδιέφερε πόσο του μηνός έχουμε, ήταν μόνο για κάποιο πανηγύρι που περιμέναμε με ανυπομονησία και ο ερχομός κάποιων συγγενών απο την πόλη που είχαμε καιρό να ιδωθούμε. Μέχρι τα παπούτσια μας βγάζαμε για να περπατάμε ξυπόλυτοι στον καυτό κουρνιαχτό κι ας μας φώναζαν γυφτάκια οι μεγάλοι. Ολη μέρα παιχνίδι και ξενασιά. Αυτά τα καλοκαίρια της καρδιάς μας, ξέρω, δεν θα ξανάρθουν αλλά πάντα θα μας ενώνουν. Καλό Καλοκαίρι, λοιπόν, όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε!
