το τρενάκι της ψυχής μου ξεκινάει,
και στης νιότης με γυρίζει τα λημέρια,
στα μεγάλα τα ζεστά μου καλοκαίρια."
Μοναδική φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου στο υπέροχο αυτό τραγούδι. Σε ταξιδεύει όσο λίγα τραγούδια και σε γυρίζει πραγματικά σε αυτά που μικρός ονειρευόσουν, λαχταρούσες να έρθουν, κάθε Μάη μήνα μετά το σχολείο.
Mιά αγκαλιά κατακίτρινες μαργαρίτες, και κατακόκκινες παπαρούνες και τα μπουμπούκια είναι ο Μάης που θυμάμαι από τα χρόνια εκείνα της εφηβείας, της πρώτης νιότης, της τωρινής νοσταλγίας όσων ζήσαμε στην παιδική μας ηλικία.
Σήμερα, αρκετά χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Πιο πολύ οι άνθρωποι βέβαια...
Κάποια έθιμα ίσως να διατηρούνται...
Μόνο μια συνήθεια παρέμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο.
Το στεφάνι του Μάη...εκείνο από τις πρώτες κληματόβεργες του αμπελιού στον κήπο.
Ίσως ακόμα και οι εκδρομές με φίλους...κάτω από κάποιον πλάτανο και δροσερή πηγή.
Αν πρέπει να πω σε ποιόν μήνα του χρόνου γίναν οι πιο πολλές αλλαγές και σημαντικά βήματα στη ζωή μου, θα επέλεγα τον Μάη.
Όχι ότι τους άλλους μήνες δε γινόταν τίποτα, αλλά ο Μάης με την αισιοδοξία που έχει γύρω του στην ατμόσφαιρα βοηθάει να αισθάνεσαι λίγο πιο ελεύθερος.
Ελεύθερος να ονειρευτείς αυτά που από παιδί πάντα ήθελες.
Άλλο θέμα αν σου κλέψανε τα όνειρα τελικά....όπως αποδείχτηκε!!!
