Πόσοι από μας τους μεγάλους δεν ακούσαμε αυτή τη φράση απο τις μανάδες και τις αδερφές μας.
Και ερχόταν το αύριο, και μαζί του η μοδίστρα με τα απαραίτητα σύνεργα.
Υφάσματα, φόδρες, κλωστές, μασουράκια, ψαλίδια, μεζούρες, βελόνες, καρφίτσες, δαχτυλήθρες, και η μέρα ξεκινούσε με καφέ, βουτήματα, και αργότερα ζεστές λαλαγγίτες που έκανε η γειτόνισσα, καθότι το φίλεμα, μεγάλη υπόθεση για τότε.
Σε κάποια σπίτια του χωριού μας υπήρχαν μικρές "βιοτεχνίες", μεροκάματα στο σπίτι.
Ιδιαίτερα τις δεκαετίες '50 - '60 και '70
Δηλαδή ένα δωμάτιο είχε μετατραπεί σε ολόκληρο εργαστήριο. Βέβαια κάποια δεν είχαν την άνεση του ξεχωριστού δωματίου και έτσι όλο το σπίτι ήταν κλωστές, καρφίτσες και πατρόν. Έπρεπε να ζήσει η οικογένεια, δεν έφθανε το ένα μεροκάματο. Ήταν ένα συμπληρωματικό εισόδημα για το σπίτι. Μια ραπτική μηχανή από εκείνες χωρίς ρεύμα που όσο πατούσες με το πόδι έδιναν κίνηση, και ένα δωμάτιο για αυτή την δουλειά...έδώ που τα λέμε δεν είχαν και πολλά. Απλά το σαλόνι όπως έλεγαν το ένα από τα δύο για να τους ανεβάζει το ηθικό το είχαν μετατρέψει σε χώρο εργασίας και ξαναγινότανε χώρος υποδοχής σε καμμιά ονομαστική γιορτή.
Η μοδίστρα κυρίως μεταποιήσεις έκανε...γειτονιά βλέπεις…κόντεμα φάρδεμα κλπ. Και φυσικά κάποιες δεν τα πήγαιναν διόλου άσχημα και έγιναν ιδιαίτερα γνωστές για την καλλιτεχνική ραπτική τους. Όπως στο χωριό μας η Βιργινία, η Καλλιθέα κ.α που δεν θυμάμαι. Είχαν και τα μαθητευόμενα κορίτσια δίπλα τους, τα ανερχόμενα μοδιστράκια. Ακουγες τις χαρούμενες φωνές τους απ΄ τα ανοιχτά παράθυρα και έπαιρνες ζωή. Ήταν όλες νεαρές κοπέλες της γειτονιάς...μία αγκαλιά, χωρίς κακίες, χωρίς τίποτα.
Είχε και η συγχωρεμένη η μάνα μου μια τέτοια μηχανή στο σπίτι. Την είχε κυρίως για οικογενειακή χρήση. Την θυμάμαι που κάθε τόσο την άνοιγε για να ράψει ή να μπαλώσει κάποιο ύφασμα η ρούχο. Ολόκληρη ιεροτελεστία. Την κράτησα ενθύμιο, για να τη θυμάμαι...
Απο την δεκαετία του ΄80 και μετά δυστυχώς τα ετοιματζίδικα ρούχα έχουν καπελώσει αυτήν την αξιόλογη δουλειά, και οι περισσότερες από εκείνες τις παλιές μοδίστρες σταμάτησαν η δεν υπάρχουν πια. Οπως κι άλλα επαγγελματα που τα σταμάτησε ο χρόνος.
Και το επάγγελμα της κομμώτριας υπήρχε εκείνα τα χρόνια...
Μόνο που συνεχίζεται και σήμερα με μικρές διαφορές.
Απλά τότε πήγαιναν στα σπίτια μόνο σε περίπτωση γάμου ή αρραβώνα.
Στό παλιό και πλέον γκρεμισμένο πατρικό μου που δεν υπάρχει πια, δούλεψε για κάποια χρόνια την δεκαετία του '60 σαν κομμωτήριο μια υπέροχη κομμώτρια η Μαίρη Βελεσιώτη.
Μέχρι που παντρεύτηκε και έφυγε στην Σουηδία. Κάθε Σάββατο απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ γινόταν χαμός απο κορίτσια που έρχονταν για χτένισμα για να πάνε την Κυριακή στην εκκλησία και το απόγευμα στην καθιερωμένη βόλτα (νυφοπάζαρο).
Ο χρόνος αμείλιχτα περνάει, κι αφήνει ευτυχώς τη μνήμη, να μας θυμίζει όλα τα παλιά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου